درگيري هاي 25 بهمن به روايت يك بسيجي
میثم از موتور پایین می آید و می رود به پیشانی کار؛ با یک باتوم فنری در دست؛ تک و تنها. عشق می کنم با حسین و میثم و شهاب که جسارت شان را بیرون از وب هم می توان دید.
سايت الف نوشت: جمعیت پیاده روی شمالی خیابان انقلاب اسلامی غیرعادی است؛ چیزی شبیه به ۲۲ خرداد امسال. از میدان فردوسی پراکنده ناجا ایستاده است و بچه های بسیج و آدم های اطلاعات. جمعیت پیش می رود و ساکت است و بدش نمی آید که پیاده رو را قفل کند. سر وصال به چپ می رویم و از خیابان پایینی به سمت میدان انقلاب اسلامی ادامه می دهیم.
سر تقاطع شهدای ژاندارمری و کارگر ایستاده ییم؛ اولین دسته از منافقین سبز را می بینم که شعار می دهند و به سوی ما می آیند. این، یعنی نتوانسته اند خیابان اصلی (انقلاب اسلامی) را اشغال کنند و از خیابان های موازی به غرب می روند. موقعیت برخورد نیست. سبزها می آیند و شعار می دهند و رد می شوند؛ تعدادی دختر و پسر خوش حال با سر و وضعی که مناسب lمروز است؛ lمروز ۲۵ بهمن است؛ ۱۴ فوریه؛ روز ولنتاین.
سبزها از هم این ابتداء باخته اند؛ فراخوان تظاهرات در روز ولنتاین یعنی پذیرش ادعایی که حزب الله از ابتدای فتنه در حال اثبات آن بوده است؛ این که سبزها دین ندارند. حالا هر چه می گذرد از نفاق سبزها کم می شود و از فراخوان در مناسبت های مذهبی رسیده اند به مناسبت های ملی و از آن جا به مناسب های مدرن؛ به ولنتاین؛ روز جهانی بزرگداشت فحشاء.
از میدان انقلاب اسلامی وارد خیابان آزادی می شویم و به غرب می رویم؛ پیش از آن قدری از جیره ی جنگیم را می خوریم، و زنجیرم را از کیف به جیب بارانیم می برم؛ حالا اطمینان دارم که درگیر خواهیم شد.
خیابان آزادی باز است و خبری از ناجا نیست؛ همه غافل گیر شده اند. سبزها آرام آرام متراکم می شوند و پوزبند می زنند و منتظرند. ما در حاشیه ی خیابان با آن ها حرکت می کنیم. از پیاده روی شمالی کسی شعار را آغاز می کند: مرگ بر دیکتاتور؛ از این سو پاسخش بلند می شود. پسرکی پوزبند را روی صورتش صاف می کند و دست بلند می کند و شعار می دهد: نه غزه، نه لبنان / تونس و مصر و ایران؛ پاسخش را نصفه و نیمه می دهند. دخترکی غر می زند: ما را قاتی عرب ها نکنید.
جلوتر نمی رویم؛ برمی گردیم. حالا سبزها متشکل شده اند؛ عده ایی رو به خیابان ایستاده اند و شعار می دهند، و جلوتر سرود می خوانند. ما سه نفر را نمی بینند؛ شاید هم می بینند و جسارت جلو آمدن ندارند. حالا ما در دالانی از منافقین سبز به سمت میدان انقلاب اسلامی بازمی گردیم.
اولین یکان های بسیج را که می بینم نفسی می کشم؛ کم تر این اندازه دلم برای بسیجی ها تنگ شده بود. یکان های ناجا هستند و بسیجی ها که در حاشیه ی میدان و خط ویژه مستقر هستند. به ساعت نگاه می کنم.
اکبر صباغیان فرمان ده یکان حاشیه ی میدان است؛ می ایستیم به صحبت؛ سبزها برایش جدی نیستند. خوش حال است که سبزها آمده اند و او بعد از ظهر سر کار نمانده است؛ جمع کردن سبزها برای اکبر بیش تر یک تفریح است.
در میدان انقلاب اسلامی نمی مانیم ؛ به سمت فردوسی هم نمی رویم؛ هر چه هست در جناح غرب است. اولین ستون های دود را در خیابان جمال زاده خاموش کرده ییم و یکان های موتورسوار، حالا، پیاده روهای خیابان آزادی را پاک کرده اند؛ چند فرعی آن طرف تر اما سبزها در حال تشکل هستند.
انتهای خیابان زارع سبزها آرایش گرفته اند و تلاش می کنند که آتش روشن کنند؛ مرددند که بروند یا بمانند. بدم نمی آید که پیش از درگیری با آن ها محاجه کنم. بچه ها تذکر می دهند که زیاد جلو نروم. چند نفر پیاده و چند موتور هستیم و نیاز به نیروی کمکی داریم؛ می خواهم به اکبر زنگ بزنم اما تلفن ها قطع است.
یکی از رفقا کسی را به من نشان می دهد؛ سیدشهاب واجدی؛ نمی شناسمش. فقط احساس می کنم که لنز دوربینش برای درگیری خیابانی زیادی بزرگ و سنگین است. کسی پشت موتوری نشسته و سبزها را رصد می کند. به شانه اش می زنم: تو که می گفتی این دلقک ها نه می آیند؟! چیزی نه می گوید؛ حسین قدیانی است که ترک میثم محمدحسنی نشسته است.
میثم از موتور پایین می آید و می رود به پیشانی کار؛ با یک باتوم فنری در دست؛ تک و تنها. عشق می کنم با حسین و میثم و شهاب که جسارت شان را بیرون از وب هم می توان دید.
ابتدای خیابان را بسته ییم و حالا فرعی ها را خلوت می کنیم؛ وسط داد و تشر خانمی می ایستد به بحث؛ عاقله زنی است که خانه اش هم این جا است او و هم سایه ها می خواهند بدانند از چه به سبزها اجازه ی تجمع نمی دهیم؟ زنجیرم را فراموش می کنم و بحث مبسوطی را شروع می کنم در تبارشناسی منافقین سبز؛ انتهایش به این می رسم که این ها نه علیه حکومت که برای جنسیت شورش کرده اند.
بحث را جمع می کنم؛ آرایش می گیریم و می زنیم به سبزها؛ با اولین فشار می پاشند؛ یکی شان را نشان کرده ییم و می خواهد فرار کند؛ در پیاده رو با موتور سرنگونش می کنیم؛ میثم او را گرفته و می خواهد مهارش کند؛ یک دست بند نایلونی درمی آورم به او می دهم.
کارمان در این جا تمام شده است؛ آتش را خاموش می کنیم و سطل آشغال را کنار می کشیم و خیابان را باز می کنیم. به راه می افتیم. دسته ی ما به شرق می رود و سیدپویان ترک موتور دسته ی دیگر نشسته است و با آن ها می رود.
دسته ی ما بسیجی هایی هستند که کف خیابان هم دیگر را پیدا کرده اند؛ خیابان به خیابان سبزها را دنبال می کنند و می پاشانندشان. کسی سلاح یا سپر ندارد و موتورها مال خود بچه ها است.
سر چهارراه بعدی به درگیری نه می رسیم؛ سبزها پیشاپیش گریخته اند. کپسول آتش نشان را از اهالی می گیریم و آتش را خاموش می کنیم. سخت ترین بخش کار کنار زدن سطل آشغال فلزی از وسط خیابان است که حالا به اندازه ی یک قابلمه داغ است. برای مداوای انگشتان سوخته ی آن رفیق مان در حال بررسی هستم که بچه ها می ریزند جلوی در یک خانه؛ ظاهراً سبزهایی که این چهارراه را آتش زده اند را پناه داده است.
در باره ی پسرک اختلاف نظر وجود دارد؛ برای تخلیه کردن او به عقب یک موتور و دو نیرومان را از دست می دهیم. اسلوب من در این مواقع آن است که طرف به کرکره ی مغازه یی دست بند می زنم تا نیروی پشت بانی به آید و تخلیه اش کند. بچه ها موافق نیستند؛ در نهایت از او عکس می گیرند و رهایش می کنند.
تقاطع بهرامی و رازی هم به ساده گی باز می شود؛ مشکل ابتدای خیابان رازی است؛ ضلع شرقی پارک دانش جو. نیروهای ضدشورش جمعیت خیابان انقلاب اسلامی را به این خیابان تخلیه می کنند و سبزها هر زمان که چشم ما را دور می بینند، در خیابان و فرعی ها دوباره متشکل می شوند و شعار می دهند.
یک دو بار هم حتا از ابتدای خیابان خیز برداشتند و هر بار چند قدم بعد شکستند. این بار در فرعی شیرزاد به هم پی وسته اند. جای مدارا نیست؛ زنجیرم را دوتا می کنم؛ موتورها را راه می اندازیم؛ تکبیر می دهیم، حیدر می کشیم، و تا ته کوچه همه را می زنیم.
در فرعی روبه رو یکی را گرفته ییم؛ حالش غیرعادی است. تقلای فراوانی برای فرار می کند و یک دفعه هم نصفه و نیمه موفق می شود. دست بند درمی آورم تا به بندیمش. بوی تند الکل در مشامم می پیچد و قوطی بغلی مشروبش به بارانیم می پاشد. از بستنش منصرف می شویم؛ مست کف خیابان افتاده است و یک دو نفر مراقبش هستند.
حالا منشأ مشکل را یافته ییم؛ تعدادی از سبزها در آب ریز (توالت) پارک دانش جو مخفی شده اند و هر زمان که ما دور می شویم، جمعیت را از پیاده رو به خیابان می کشند و شعار می دهند. بچه ها را جمع می کنیم و توالت را از سبزها پاک می کنیم؛ مشکل حل می شود.
نماز مغرب و عشاء را به جماعت می خوانیم و به سمت غرب می رویم. از کل دسته چهار موتور باقی مانده ییم. خیابان انقلاب اسلامی باز است و یک دسته از بسیجی ها پیاده و پرچم به دوش، شعار می دهند و به غرب می روند؛ نصف روز دیر آمده اند.
نرسیده به شادمهر احساس می کنم که ستون دود می بینم؛ عینک روی چشمم نیست و هوا تاریک است. جلوتر احساس می کنم که صدایی می شنوم. خیابان یک طرفه است و ما خلاف می آییم و اگر به کمین شان به خوریم جایی برای دور زدن نیست. سه موتور از ما پولسار است و صداشان کافی است تا میدان آزادی را خبر کند.
حدسم درست است؛ سر شادمهر را بسته اند و ما تنها چند متر با آن ها فاصله داریم. از موتورها می ریزیم پایین و درجا سروته می کنیم و با شتاب برمی گردیم. دو خیابان پایین تر به یک دسته ی ناجا می رسیم. سرباز عادی هستند که سپر و باتوم برداشته اند؛ انتخاب دیگری نه داریم؛ این بار از جنوب وارد شادمهر می شویم و به سمت چهارراه می رویم.
صحنه ی غریبی است؛ خودروها را نگه داشته اند و سطل های آشغال را برگردانده اند و بارانی از سنگ بر سر ما می بارد. آن وسط متوجه جمعی بری (اتوبوس) می شوم که پشت راه بندان سبزها متوقف مانده و یک متر جلوتر کوهی از آتش به آس مان می رود و مسافران وحشت زده در خود مچاله شده اند.
یکان ناجا ناآزموده و ترسیده است؛ سربازها نیاز به روحیه دارند؛ پیشاپیش راه می افتیم و به اگزوز موتورها گاز می دهیم و حیدر می کشیم؛ سربازها جان می گیرند و آن ها هم با باتوم روی سپرها می کوبند.
پشت سبزها راه بندان است و با هجوم ما به فرعی های چپ و راست می گریزند. یکان ناجا فشل است و بی تدبیر؛ یک دفعه همه به چپ می دوند و چهارراه را خالی می کنند؛ سبزها از راست خیز برمی دارند و یک دو نفر در مقابل شان هستیم. این جا آخرین سنگر سبزها است و نه می توانند از دستش به دهند.
با این سربازها به جایی نه می رسیم؛ سبزها هم انگار این را فهمیده اند و در چپ و راست ما آرایش می گیرند و جلو می آیند؛ ما این وسط گیر افتاده ییم؛ تنها تلاش می کنیم که چهارراه سقوط نه کند. دلم می خواهد خداوند از آسمان بسیجی به فرستد.
دعایم انگار مستجاب است؛ از سمت چپ یک دسته ی موتورسوار به ما ملحق می شود. آن ها را نه می شناسیم و نه آن ها ما را؛ فقط از دیدن هم ذوق زده ییم. چهارراه هنوز می سوزد و ما بر موتورها نشسته ییم و تکبیر می دهیم و حیدر می کشیم و منافقین سبز گریخته اند …
مهدی فاطمی صدر
میثم از موتور پایین می آید و می رود به پیشانی کار؛ با یک باتوم فنری در دست؛ تک و تنها. عشق می کنم با حسین و میثم و شهاب که جسارت شان را بیرون از وب هم می توان دید.
سايت الف نوشت: جمعیت پیاده روی شمالی خیابان انقلاب اسلامی غیرعادی است؛ چیزی شبیه به ۲۲ خرداد امسال. از میدان فردوسی پراکنده ناجا ایستاده است و بچه های بسیج و آدم های اطلاعات. جمعیت پیش می رود و ساکت است و بدش نمی آید که پیاده رو را قفل کند. سر وصال به چپ می رویم و از خیابان پایینی به سمت میدان انقلاب اسلامی ادامه می دهیم.
سر تقاطع شهدای ژاندارمری و کارگر ایستاده ییم؛ اولین دسته از منافقین سبز را می بینم که شعار می دهند و به سوی ما می آیند. این، یعنی نتوانسته اند خیابان اصلی (انقلاب اسلامی) را اشغال کنند و از خیابان های موازی به غرب می روند. موقعیت برخورد نیست. سبزها می آیند و شعار می دهند و رد می شوند؛ تعدادی دختر و پسر خوش حال با سر و وضعی که مناسب lمروز است؛ lمروز ۲۵ بهمن است؛ ۱۴ فوریه؛ روز ولنتاین.
سبزها از هم این ابتداء باخته اند؛ فراخوان تظاهرات در روز ولنتاین یعنی پذیرش ادعایی که حزب الله از ابتدای فتنه در حال اثبات آن بوده است؛ این که سبزها دین ندارند. حالا هر چه می گذرد از نفاق سبزها کم می شود و از فراخوان در مناسبت های مذهبی رسیده اند به مناسبت های ملی و از آن جا به مناسب های مدرن؛ به ولنتاین؛ روز جهانی بزرگداشت فحشاء.
از میدان انقلاب اسلامی وارد خیابان آزادی می شویم و به غرب می رویم؛ پیش از آن قدری از جیره ی جنگیم را می خوریم، و زنجیرم را از کیف به جیب بارانیم می برم؛ حالا اطمینان دارم که درگیر خواهیم شد.
خیابان آزادی باز است و خبری از ناجا نیست؛ همه غافل گیر شده اند. سبزها آرام آرام متراکم می شوند و پوزبند می زنند و منتظرند. ما در حاشیه ی خیابان با آن ها حرکت می کنیم. از پیاده روی شمالی کسی شعار را آغاز می کند: مرگ بر دیکتاتور؛ از این سو پاسخش بلند می شود. پسرکی پوزبند را روی صورتش صاف می کند و دست بلند می کند و شعار می دهد: نه غزه، نه لبنان / تونس و مصر و ایران؛ پاسخش را نصفه و نیمه می دهند. دخترکی غر می زند: ما را قاتی عرب ها نکنید.
جلوتر نمی رویم؛ برمی گردیم. حالا سبزها متشکل شده اند؛ عده ایی رو به خیابان ایستاده اند و شعار می دهند، و جلوتر سرود می خوانند. ما سه نفر را نمی بینند؛ شاید هم می بینند و جسارت جلو آمدن ندارند. حالا ما در دالانی از منافقین سبز به سمت میدان انقلاب اسلامی بازمی گردیم.
اولین یکان های بسیج را که می بینم نفسی می کشم؛ کم تر این اندازه دلم برای بسیجی ها تنگ شده بود. یکان های ناجا هستند و بسیجی ها که در حاشیه ی میدان و خط ویژه مستقر هستند. به ساعت نگاه می کنم.
اکبر صباغیان فرمان ده یکان حاشیه ی میدان است؛ می ایستیم به صحبت؛ سبزها برایش جدی نیستند. خوش حال است که سبزها آمده اند و او بعد از ظهر سر کار نمانده است؛ جمع کردن سبزها برای اکبر بیش تر یک تفریح است.
در میدان انقلاب اسلامی نمی مانیم ؛ به سمت فردوسی هم نمی رویم؛ هر چه هست در جناح غرب است. اولین ستون های دود را در خیابان جمال زاده خاموش کرده ییم و یکان های موتورسوار، حالا، پیاده روهای خیابان آزادی را پاک کرده اند؛ چند فرعی آن طرف تر اما سبزها در حال تشکل هستند.
انتهای خیابان زارع سبزها آرایش گرفته اند و تلاش می کنند که آتش روشن کنند؛ مرددند که بروند یا بمانند. بدم نمی آید که پیش از درگیری با آن ها محاجه کنم. بچه ها تذکر می دهند که زیاد جلو نروم. چند نفر پیاده و چند موتور هستیم و نیاز به نیروی کمکی داریم؛ می خواهم به اکبر زنگ بزنم اما تلفن ها قطع است.
یکی از رفقا کسی را به من نشان می دهد؛ سیدشهاب واجدی؛ نمی شناسمش. فقط احساس می کنم که لنز دوربینش برای درگیری خیابانی زیادی بزرگ و سنگین است. کسی پشت موتوری نشسته و سبزها را رصد می کند. به شانه اش می زنم: تو که می گفتی این دلقک ها نه می آیند؟! چیزی نه می گوید؛ حسین قدیانی است که ترک میثم محمدحسنی نشسته است.
میثم از موتور پایین می آید و می رود به پیشانی کار؛ با یک باتوم فنری در دست؛ تک و تنها. عشق می کنم با حسین و میثم و شهاب که جسارت شان را بیرون از وب هم می توان دید.
ابتدای خیابان را بسته ییم و حالا فرعی ها را خلوت می کنیم؛ وسط داد و تشر خانمی می ایستد به بحث؛ عاقله زنی است که خانه اش هم این جا است او و هم سایه ها می خواهند بدانند از چه به سبزها اجازه ی تجمع نمی دهیم؟ زنجیرم را فراموش می کنم و بحث مبسوطی را شروع می کنم در تبارشناسی منافقین سبز؛ انتهایش به این می رسم که این ها نه علیه حکومت که برای جنسیت شورش کرده اند.
بحث را جمع می کنم؛ آرایش می گیریم و می زنیم به سبزها؛ با اولین فشار می پاشند؛ یکی شان را نشان کرده ییم و می خواهد فرار کند؛ در پیاده رو با موتور سرنگونش می کنیم؛ میثم او را گرفته و می خواهد مهارش کند؛ یک دست بند نایلونی درمی آورم به او می دهم.
کارمان در این جا تمام شده است؛ آتش را خاموش می کنیم و سطل آشغال را کنار می کشیم و خیابان را باز می کنیم. به راه می افتیم. دسته ی ما به شرق می رود و سیدپویان ترک موتور دسته ی دیگر نشسته است و با آن ها می رود.
دسته ی ما بسیجی هایی هستند که کف خیابان هم دیگر را پیدا کرده اند؛ خیابان به خیابان سبزها را دنبال می کنند و می پاشانندشان. کسی سلاح یا سپر ندارد و موتورها مال خود بچه ها است.
سر چهارراه بعدی به درگیری نه می رسیم؛ سبزها پیشاپیش گریخته اند. کپسول آتش نشان را از اهالی می گیریم و آتش را خاموش می کنیم. سخت ترین بخش کار کنار زدن سطل آشغال فلزی از وسط خیابان است که حالا به اندازه ی یک قابلمه داغ است. برای مداوای انگشتان سوخته ی آن رفیق مان در حال بررسی هستم که بچه ها می ریزند جلوی در یک خانه؛ ظاهراً سبزهایی که این چهارراه را آتش زده اند را پناه داده است.
در باره ی پسرک اختلاف نظر وجود دارد؛ برای تخلیه کردن او به عقب یک موتور و دو نیرومان را از دست می دهیم. اسلوب من در این مواقع آن است که طرف به کرکره ی مغازه یی دست بند می زنم تا نیروی پشت بانی به آید و تخلیه اش کند. بچه ها موافق نیستند؛ در نهایت از او عکس می گیرند و رهایش می کنند.
تقاطع بهرامی و رازی هم به ساده گی باز می شود؛ مشکل ابتدای خیابان رازی است؛ ضلع شرقی پارک دانش جو. نیروهای ضدشورش جمعیت خیابان انقلاب اسلامی را به این خیابان تخلیه می کنند و سبزها هر زمان که چشم ما را دور می بینند، در خیابان و فرعی ها دوباره متشکل می شوند و شعار می دهند.
یک دو بار هم حتا از ابتدای خیابان خیز برداشتند و هر بار چند قدم بعد شکستند. این بار در فرعی شیرزاد به هم پی وسته اند. جای مدارا نیست؛ زنجیرم را دوتا می کنم؛ موتورها را راه می اندازیم؛ تکبیر می دهیم، حیدر می کشیم، و تا ته کوچه همه را می زنیم.
در فرعی روبه رو یکی را گرفته ییم؛ حالش غیرعادی است. تقلای فراوانی برای فرار می کند و یک دفعه هم نصفه و نیمه موفق می شود. دست بند درمی آورم تا به بندیمش. بوی تند الکل در مشامم می پیچد و قوطی بغلی مشروبش به بارانیم می پاشد. از بستنش منصرف می شویم؛ مست کف خیابان افتاده است و یک دو نفر مراقبش هستند.
حالا منشأ مشکل را یافته ییم؛ تعدادی از سبزها در آب ریز (توالت) پارک دانش جو مخفی شده اند و هر زمان که ما دور می شویم، جمعیت را از پیاده رو به خیابان می کشند و شعار می دهند. بچه ها را جمع می کنیم و توالت را از سبزها پاک می کنیم؛ مشکل حل می شود.
نماز مغرب و عشاء را به جماعت می خوانیم و به سمت غرب می رویم. از کل دسته چهار موتور باقی مانده ییم. خیابان انقلاب اسلامی باز است و یک دسته از بسیجی ها پیاده و پرچم به دوش، شعار می دهند و به غرب می روند؛ نصف روز دیر آمده اند.
نرسیده به شادمهر احساس می کنم که ستون دود می بینم؛ عینک روی چشمم نیست و هوا تاریک است. جلوتر احساس می کنم که صدایی می شنوم. خیابان یک طرفه است و ما خلاف می آییم و اگر به کمین شان به خوریم جایی برای دور زدن نیست. سه موتور از ما پولسار است و صداشان کافی است تا میدان آزادی را خبر کند.
حدسم درست است؛ سر شادمهر را بسته اند و ما تنها چند متر با آن ها فاصله داریم. از موتورها می ریزیم پایین و درجا سروته می کنیم و با شتاب برمی گردیم. دو خیابان پایین تر به یک دسته ی ناجا می رسیم. سرباز عادی هستند که سپر و باتوم برداشته اند؛ انتخاب دیگری نه داریم؛ این بار از جنوب وارد شادمهر می شویم و به سمت چهارراه می رویم.
صحنه ی غریبی است؛ خودروها را نگه داشته اند و سطل های آشغال را برگردانده اند و بارانی از سنگ بر سر ما می بارد. آن وسط متوجه جمعی بری (اتوبوس) می شوم که پشت راه بندان سبزها متوقف مانده و یک متر جلوتر کوهی از آتش به آس مان می رود و مسافران وحشت زده در خود مچاله شده اند.
یکان ناجا ناآزموده و ترسیده است؛ سربازها نیاز به روحیه دارند؛ پیشاپیش راه می افتیم و به اگزوز موتورها گاز می دهیم و حیدر می کشیم؛ سربازها جان می گیرند و آن ها هم با باتوم روی سپرها می کوبند.
پشت سبزها راه بندان است و با هجوم ما به فرعی های چپ و راست می گریزند. یکان ناجا فشل است و بی تدبیر؛ یک دفعه همه به چپ می دوند و چهارراه را خالی می کنند؛ سبزها از راست خیز برمی دارند و یک دو نفر در مقابل شان هستیم. این جا آخرین سنگر سبزها است و نه می توانند از دستش به دهند.
با این سربازها به جایی نه می رسیم؛ سبزها هم انگار این را فهمیده اند و در چپ و راست ما آرایش می گیرند و جلو می آیند؛ ما این وسط گیر افتاده ییم؛ تنها تلاش می کنیم که چهارراه سقوط نه کند. دلم می خواهد خداوند از آسمان بسیجی به فرستد.
دعایم انگار مستجاب است؛ از سمت چپ یک دسته ی موتورسوار به ما ملحق می شود. آن ها را نه می شناسیم و نه آن ها ما را؛ فقط از دیدن هم ذوق زده ییم. چهارراه هنوز می سوزد و ما بر موتورها نشسته ییم و تکبیر می دهیم و حیدر می کشیم و منافقین سبز گریخته اند …
مهدی فاطمی صدر
