خاطرات تکان دهنده ی یکی از بازداشت شدگان که برای اولین بار در «موج سبز آزادی» منتشر می شود
دو هفته در بازداشت لمپن ها
آنچه می خوانید، خاطرات تلخ و تکان دهنده ی یکی از بازداشت شدگان است که حتی نمی داند محل بازداشت او کهریزک بوده یا یکی دیگر از همین بازداشتگاه های غیر استاندارد! در این متن، که حاوی توهین ها و فحش های رکیک ماموران دولت جمهوری اسلامی است، سعی شده ادب مقام با سه نقطه حفظ شود و فضای سایت با نقل توهین های شرم آور بازجویان و شکنجه گران آلوده نشود.
ماشین جلوم پیچید و دو نفر پریدند بیرون و مرا بلند کردند و چپاندند توی ماشین. سرم خورد به در ماشین . گفتم آخ . گفت خفه بچه ک...! پشت بندش هم پشت گردنم را گرفت و کوبوند پایین پشت صندلی و همین جور نگه داشت. از فحشی که دادند خوشحال شدم و خیال کردم قصد اخاذی دارند و پول هایم را که در جای خلوتی بگیرند ولم می کنند، اما یک چشم بند سیاه دادن دستم تا ببندم به چشم هایم و آرزوی این که گیر زورگیر افتاده باشم بر باد رفت . این چشم بند رفیق شفیق من شد به مدت دو هفته و جز در سلول تنگ و تاریکم نگذاشتند که از چشم بازش کنم.
زیر فشار دست سنگین برادری که زحمت می کشید و گردنم را نگاه می داشت، کمرم داشت می شکست، اما از ترس فحش و ناسزا آخ نمی گفتم. فقط یک بار دیگر پرسیدم: منو کجا می برید ؟ گفت: می بریم تو ...ت بذاریم ! تو حرف اون نقطه چین نداشت. جیک نزدم. گفت: چیه، نکنه خوشت اومد؟ جیک نزدم. گفت: بیخود خوشت نیاد، این دفعه با همه دفعه هایی که تو ...ت گذاشتن فرق می کنه. با .....کلفت ها طرف شدی. تو این فکر بودم که یعنی واقعا اینها نیروهای نظام جمهوری اسلامی اند که وااخلاقای آن گوش فلک را پر کرده و از مدرسه ابتدایی تو گوش ما خوندن؟
واقعا نیروهای نظام جمهوری اسلامی بودند ، اما هر چه کردم که بدونم چه نیرویی اند، نفهمیدم. ماشین یک کم که راه رفت، مسیرها رو که با حس هایم دنبال می کردم، گم کردم. دیگه نمی فهمیدم چه سمتی می رویم. احساس کردم که از یک پل طولانی دور زدیم. فکر کردم آنجا را می شناختم. خدا رو شکر کردم که کهریزک نمی برندم. حکایت اونجا را قبل از دستگیری شنیده بودم. اون جوری که من حدس می زدم، از طرف پیروزی گذشتیم و بعد از یک مدتی معلوم شد که توی محوطه ای وارد شدیم که صدای ماشین قطع شد. ماشین وایستاد. هلم دادند بیرون، خوردم به چیزی و ولو شدم روی زمین. یارو گفت بچه ..نی، کوری مگه؟ درخت رو نمی بینی؟ جیک نزدم، بلند شدم. دستم را گرفت و داد زد: راه بیافت. راه افتادم و دوباره خوردم به چیزی و افتادم، اما این بار آروم تر، چون محافظه کارانه تر قدم بر می داشتم.
توی راه چند باری به این طرف و اون طرف کوبونده شدم و یک بارش به یک بشکه خالی بود. از صدایش فهمیدم و هر بار فحش و ناسزا به خودم و خانواده ام که من فقط فحش های به خودم را می نویسم. دری باز شد و هلم دادند توی آن و بعد داد زد: نیم ساعتی پذیرایی بکنین ازش تا من بیام. هنوز جمله اش تمام نشده بود که احساس کردم کمرم شکست و هنوز از درد کمر خلاص نشده بودم که پشتم تیر کشید و بعد دستی لای موهایم رفت و سرم به دیوار کوبانده شد و بعد ضربه چپ و راست و عقب و جلو آن قدر زیاد بود که چیزی نمی فهمیدم. تا اینجا ترس عجیبی داشتم و وسط کتک خوردن دیدم یواش یواش ترس جایش را به نفرت و یک جور شجاعت می دهد. دیگر دردم نمی آمد. شاید بی حس شده بودم، شاید قوی شده بودم. اون لحظه نمی دونستم.
نمی دانم چقدر طول کشید، چون آدم زمان هم از دستش می رود. یک جورهایی زمان و مکان همدیگر را تکمیل می کنند. مکان را که گم کنی، زمان هم از دستت می رود، و من نمی دانستم چقدر اونجا موندم . بعد انداختندم توی یک اتاق. وقتی می گم انداختندم، واقعا انداختندم . یعنی بلندم کردند و انداختند توی یک اتاق. در حال زدن هم مرتب تهدیدم می کردند که: تازه بعدش که چند نفری میایم ترتیبت رو بدیم، می فهمی که انقلاب مخملی کردن یعنی چی.
وقتی انداختندم توی اون اتاق، دیگه باور کرده بودم که برای اون کار زشت انداختنم اونجا و داشتم نقشه ای توی ذهنم می کشیدم که خودم رو بکشم و نذارم این کار رو با من بکنند. چند دقیقه ای هیچ خبری نشد. صدایی نمی آمد. احساس می کردم که کسی دارد لباس در می آورد. شاید هم خیالات بود. زیاد نگذشت که یک نفر اومد. نقشه ام را کشیده بودم، اما او کاری نداشت. بلندم کرد و روی یک صندلی نشاند و با چشم بسته شروع کرد به سوال کردن: اسم، نام پدر ... فحش نمی داد. کارش زود تمام شد و دوباره چند نفری اومدن سراغم. گرفتند پرتم کردند یک اتاق دیگه و گفتند: این اتاق تجاوزه، بمون تا برگردیم. موندم اما برنگشتند. هر لحظه سالی بود. یادم رفت بگویم دستهایم از پشت بسته بود.
یکی آمد تو. از صدای در فهمیدم. دستم را گرفت و گفت بدو. دویدم و ناگهان خوردم به دیوار و ولو شدم روی زمین. درد توی بدنم پیچید. تازه فهمیدم که آش و لاش شدم و همه جایم درد می کند. گفت: بچه ..نی، مگه دیوار رو نمی بینی، کوری؟ دوباره گفت: بدو. با احتیاط دویدم. هلم داد و باز خوردم به دیوار. بلندم کرد و برد. از این جزییات بگذریم که لحظه لحظه اش شکنجه بود. بردندم بیرون. دری باز شد و گفت: خوش آمدی بچه ..نی، این اتاق توئه! مبارکت باشه. میام جنازه ات رو می برم، و رفت . اتاق من فضا برای خوابیدن و نشستن نداشت، فقط می توانستم بایستم. به خودم دلداری دادم که این برای چند ساعته. هنوز نمی دانستم از من چه می خواهند. از همه بدتر در لحظه ورود بوی بدی بود که می آمد. سر در نیاوردم چه بوییه، ولی کم کم عادت کردم و مدتی گذشت و کسی نیامد. به صورت ایستاده ولو شده بودم .نمی دانم چقدر گذشت. فکرهای عجیب و غریب. دلهره و اضطراب که برای چه اینجایم و چه می خواهند از من. شک نداشتم که می خواهند به چیزی اعتراف کنم، اما نمی دونستم چیه. درد هم اضافه شده بود. آرزو می کردم تو همون اتاقی بودم که کتکم می زدند. کم کم فشار می آمد و انتظار آمدن کسی و تغییر دادن وضعیتم آزارم می داد. رفته رفته گرسنگی و تشنگی هم اضافه می شد. نمی دانم چقدر طول کشید، اما کم کم چشمهایم سنگین شد و خوابم برد، اما چه خوابی. درد و گرسنگی و تشنگی و زخم هایی که تازه پیدایشان می کردم، به اضافه فکرهای آزار دهنده. تقریبا خیالم راحت شد که قصد تجاوز ندارند. چون با خودم فکر کردم که اگر چنین قصدی داشتند که اول به این روزم نمی انداختند. نمی دانم چقدر اون تو بودم که در باز شد و بیرون بردندم. ( جزییات چه جوری بیرون بردنم هم تکراری است و هم طولانی می شود.)
اولین بازجوییم شروع شد. بازجو محترمانه سوال می کرد. بیشتر دنبال این بود که بداند واقعا در ستاد موسوی که من هم گاه گاه به آن سر می زدم، چه خبر بود. من هم هرچه می دانستم، گفتم. آخر خبر خاصی نبود. یک عده جوان می آمدند و عکس و پوستر می گرفتند و می بردند. دنبال این بود که بداند چگونه و از طریق چه کسی می فهمیدیم که در برنامه ها شرکت کنیم. این را هم گفتم. چیز خاصی نبود. گفت: بعد از انتخابات، راهپیمایی ها را چطور می فهمیدی؟ گفتم: نبودم. با لحن مهربانی گفت: غلط کردی گفتی. سوال را دوباره تکرار کرد و از همین جا اون روی سگش به قول خودش ظاهر شد. چیزهایی سر هم کردم و گفتم. دنبال این بود که اسم کسی را وسط بیاورم. اسم هایی را می گفت که درباره اونا حرف بزنم: تاج زاده، رمضان زاده، امین زاده، طباطبایی و ... گفتم: من فقط تاجزاده رو می شناسم، و گفت: هر چی از این ... (به مادرش فحش داد) می دونی بگو . او که تا اون لحظه فحش نداده بود، از اون لحظه زبانش به فحش باز شد و من هرچی می دونستم، گفتم. چیز بدی که نبود، اما اون راضی نمی شد.
یکی دیگر را صدا زد. یک دفعه بوی بنزین شنیدم و سرتاپایم خیس شد. گفت: ببرید آتشش بزنید. می دانستم بلوف است، اما می ترسیدم. بردند زیر نور داغ آفتاب. از زمان ورودم به اینجا آفتاب را حس نکرده بودم. گرما کشنده بود. احساس می کردم آب جوش روی بدنم می ریزند. یکی دو ساعت زیر آفتاب بودم. بنزین ها بخار می شد و می ترسیدم که زیر نور آفتاب آتش بگیرم از بس که می سوختم. از حال رفتم. افتادم. نمی دانم چقدر بعد دوباره در اتاق بازجویی بودم. گفت: حالت سر جا آمد؟ دوباره مهربان شده بود. گرسنه و تشنه بودم. حال نداشتم حرف بزنم. صدایش را نمی شنیدم. دیگر نفهمیدم چی شده. وقتی به هوش آمدم که دوباره توی همان سلول تنگ بودم و تمام بدنم درد می کرد.
دفعه بعد که بازجویی رفتم، باز هم حال نداشتم. گفت: خیلی خوش شانسی که گیر من افتادی. با من کنار بیا که نیفتی دست این ...کلفت ها، اینجا تو ...ت بذارند. حرفهایش را بریده بریده می شنیدم و دیگر نفهمیدم چی شد. آب را روی صورتم حس کردم و بعد آب دادند و بعد یک چیزی شیرین که نفهمیدم چی بود. بازجو گفت: الان سه روزه اینجایی. یعنی من سه روز بود چیزی نخورده بودم؟ اولین چیزی بود که خوردم و نفهمیدم چی بود، کم کم رمق به تنم برگشت. گفت: حالا می خوام یک سوال خصوصی بپرسم، آخرین باری که ترتیب یک دختر رو دادی، کی بود؟ چیزی نگفتم. گفت: خجالت نکش، اینجا تویی و منم. من مثل این آشغالا دنبال تو ... گذاشتن نیستم. جیک نزدم. خندید و گفت: بابا تو دیگه چه مردی هستی! بعد گفت: پس بذار من بگم. من همین چند روز پیش بود. من عاشق فنچ ها هستم، هرچه کم سن و سال تر، بهتر. بعد با جزییات ماجرایی رو تعریف کرد که آشکارا می دانستم دروغ می گوید. از رابطه اش با دختری 10 ساله می گفت. بعد یک دفعه پرسید: راستی دختر تو چند سالش بود؟ 11 سال؟ تنم داغ شد. نفرت تمام وجودم را گرفت.
این ماجرا تمام شدنی نبود . در هر جلسه بازجویی اگر این بود، درباره دختر 11 ساله حرف می زد و اگر آن یکی، درباره تجاوز به خودم. یک بار زیر فشار بازجویی ها گفتم: ای خدا! جوابش مشتی بود توی دهنم که یکی از دندان هایم شکست. گفت: تو نجسی، حق نداری نام خدا رو بر زبان بیاوری. دوباره گفتم و دوباره مشتش آمد و آن قدر تکرار کردم که از حال رفتم. به هوش که آمدم، یکی دیگر سوال را شروع کرد. این بار سوال ها درباره این بود که با خارجی ها چه ارتباطی داری؟ چرا از خارج به تو تلفن می زنند؟ فلانی که با تو دوست بود و توی رادیو فرداست، الان چه اطلاعاتی بهش می دی ؟ من روحم از این ماجرا خبردار نبود. گفتم خاله ام خارجه و تماس داریم، اما از دوستم خبر ندارم. گفت: خر خودتی، تو بی بی سی هم از رفیقات خبر داریم. اسم نمی داد. آن قدر زدند که قبول کردم که به این دوستهایی که اسمشان را هم بلد نبودم، اطلاعات می دهم.
یک جا که خیلی سوال پیچ کرد و گفتم: یا زهرا، بازجو دهانش را باز کرد و هر چه توهین که شایسته خودش بود، به حضرت زهرا کرد. اون جا بود که تسلیم شدم بنویسم و اعتراف کنم و هرچه خواستند، نوشتم . با این همه راضی نمی شدند. بردندم توی اتاق، لختم کردند و گفتند: الان برای تجاوز بر می گردیم. او می گفت: هر کاری برای تنبیه شما عبادته. می گفت: تجاوز به شما ثواب داره. من حدیث و آیه خواندم و او گفت: مجوز شرعی اش را هم از آقا و هم از دیگر مراجع گرفته ایم. ما برای تنبیه شما این کار را می کنیم . صدای در می آمد .صدای لباس عوض کردن. صدای آخ و اوخ جنسی. داشتم دیوانه می شدم که بوی بنزین پیچید و دوباره خیس بنزین شدم و این بار لخت و عور فرستادندم زیر آفتاب.
نمی دانم چند روز گذشته بود. فکر کنم پنج روزی می شد که سوار ماشینم کردند و بردند جای دیگری که بهشت بود در مقایسه با آنجا. توی سلولم جای نشستن و دراز کشیدن داشت، اما من نه می توانستم به راحتی دراز بکشم و نه به راحتی بنشینم. بازجویی ادامه داشت و بازجو گاهی عصبانی می شد و مشت و لگد و سر به دیوار کوبیدنی همراه بازجویی بود، اما قابل تحمل بود. غذا مرتب بود، اگرچه غذایش به درد سگ هم نمی خورد، اما بالاخره غذا بود.
شب آخر نمی دانستم شب آخر است. اول اجازه دادند بروم دوش بگیرم. آورده بودند بیرون از سلول. گفتند لباسهایت را در بیاور. درآوردم. فقط یک شورت پایم بود. نه کفش، نه لباس. بوی بنزین را شنیدم، اما بنزین نریختند رویم. سوار ماشینم کردند و بردند. توی راه یارو گفت: حالا دیگه تو دل برو شدی. الان می چسبه تو ...ت بذارم. آوردیمت اینجا که زخمهات خوب بشه. رفقا اشتباه کردن اول زدنت. من دوست ندارم با بچه خوشگلای زخم و زیلی حال کنم. بعضی زخم و زیلی اش رو بیشتر دوست دارند. کسی باهات حال نکرد وقتی زخم و زیلی بودی؟
حرف نمی زدم. چه حرفی؟ تعجب می کردم که چه جوری می شود این همه آدم لمپن بد دهن را یک جا جمع کرد. دوباره از روی پل پیروزی احساس کردم گذشتیم. ترس توی دلم ریخت. یعنی داشتیم دوباره بر می گشتیم همان جا؟ با چشم بند و در حالی که فقط یک شورت تنم بود، دستم را باز کردند و پیاده ام کردند و رفتند. ماشینی از کنارم رد شد و صدای خنده بلند شد . چشم بندم را باز کردم. اول خیابان پیروزی بودم. شب بود. نمی دانم چه ساعتی، ولی مطمئنم از دو گذشته بود. لخت بودم و بی پول و بی کفش و اوراق. چه کسی حاضر می شد مرا به خانه ام در غرب تهران برساند؟ آیا در خانه کسی منتظرم بود؟ پیکانی جلویم نگه داشت. فکر می کرد دیوانه ام. شکسته بسته چیزهایی گفتم. سوارم کرد. دمش گرم. لباس داد. پول داد و از حال روزم پرسید و همراهم تا یکی دو ساعت گریه کرد. آن شب مهمان خانه او شدم، در جنوب تهران. حمام کردم، تر و تمیز شدم. او در انتخابات با اعتقاد به احمدی نژاد رای داده بود و آقای خامنه ای را می پرستید، اما بعد از انتخابات با شنیدن همین جور ماجراها برگشته بود و من اولین کسی بودم که برای او راوی مستقیم بودم. او روایتهای قبلی را با واسطه شنیده بود و روایت ترانه موسوی را او برایم گفت و گفت که ظلم برقرار نمی ماند. او حالا یکی از بهترین دوستان من است.
