Thank you Mr.Rouhani for standing up for human rights and thanks to all those Hamvatans who voted for him. We are already seeing the changes ...
https://tavaana.org/fa/content/دلنوشته-یک-شهروند-بهایی-زندانی-خطاب-به-مردم-ایران
https://tavaana.org/fa/content/دلنوشته-یک-شهروند-بهایی-زندانی-خطاب-به-مردم-ایران
رامین زیبایی استاد موسسه آموزش عالی علمی بهایی که به همین جرم به ۴۸ ماه زندان محکوم شده و اخیرا دخترش نیز به خاطر بهایی بودن از ادامه تحصیل محروم شده هم اکنون در بند ۱۲ زندان رجایی شهر کرج بسر می***برد.
نگاه حداقل ۳۰ ساله***ای که هنوز تغییر نکرده استای هموطن چرا نشسته***ای؟ ز چه رو چشم خود را بسته***ای؟ چرخی بزن گشتی بزن، گوش خود را برای استماع نجواهای شبانه محرومان آماده کن. فریاد سکوتمان به آسمان رسید و تو دیدیو شنیدی اما راحت گذشتی، و یا ندانستی که بر این محرومان چه گذشت، ولی اکنون که می***دانی تو بگو چرا این نگاه، پس از گذشت حداقل ۳۰ سال هنوز بدون تغییر مانده است؟ حدود ۳۰ سال پیش که می***خواستم دیپلم بگیرم، نگاه معلمان دبیرستانم به این بود که در چه رشته***ای و کدام دانشگاه قبول می***شوم اما غافل از آن بودند که نظام سنجش و کنکور سراسری، ستون مذهب داشته و بخاطر بهایی بودن، اجازه نمی***دهند که کنکور بدهم تا چه رسد وارد دانشگاه شوم. بنابراین بخاطر اعتقاداتم از ورود به دانشگاه محروم شدم و امیدوار بودم که در آینده نزدیک، این نگاه و سوء تفاهم رفع شود و من و سایر جوانان بهایی همچون شما هموطن عزیز از حق طبیعی تحصیلات عالی برخوردار شویم. اما به تدریج این امید تبدیل به یاس شد و بالاخره پذیرفتم که این تغییر نگاه برای نسل من که در دهه ۶۰ بایستی وارد دانشگاه می***شد می***سر نخواهد شد پس باز هم امیدوار شدم که این حقوق اولیه انسانی برای نسل بعد فراهم گردد.
بنابراین در فرزندانم شعله اشتیاق به دانش را روشن نگه داشتم و آن***ها را برای تحصیلات عالیه آماده و تشویق کردم و در این مسیر به تدریس در موسسه آموزش عالی علمی بهایی (BIHE) پرداختم تا جوانان بهایی از دانش روز محروم نگردند و در *********نهایت بخاطر این تدریس، اکنون سه سال و نیم است که در زندان به سر می***برم. اما و اما متاسفانه پس از گذشت حداقل ۳۰ سال بعد از نسل من، مشاهده شد که در نتایج کنکور امسال، دخترم را بخاطر اعتقادات بهایی و بهانه «نقص پرونده»، از ورود به دانشگاه محروم نمودند.حال، تو هموطن عزیز من بگو این چه نگاه بغض آلودی است که دو نسل مثل من و دخترم را از حقوق اولیه یک ایرانی محروم نموده، و تا کجا می***خواهد ادامه داشته باشد؟ آیا امیدی هست که نسل سوم ما یعنی فرزندان فرزندانمان دگرباره قربانی این تبعیض نشوند؟ مگر ما***زاده این آب و خاک نیستیم؟ مگر من و تو و فرزندانمان مجموعا ملت ایران را تشکیل نمی***دهیم؟ مگر این تعلق به وطن و میهن عزیزمان نیست که به عنوان «هموطن»، ما را به هم پیوند می***زند؟ مگر ما ملت ایران همیشه به ایرانی بودن خودمان افتخار نکرده***ایم؟ آیا فکر کرده***ای چرا ما مردم ایران وقتی در هر گوشه جهان که یک هموطن می***بینیم خوشحال می***شویم؟ آیا به خاطر این نیست که در آن لحظه، احساس تنهایی و غربت نمی***کنیم؟
پس تو هموطن خوب من بگو چرا من و فرزندان من بایستی در مملکت خودمان در زادگاه خودمان در میان مردم خودمان، بخاطر این تبعیضات، احساس غربت بکنیم؟ ما مردمان ایران زمین که با هم از یک خوان نعمت به نام «کشور مقدس ایران» تناول می***کنیم و از یک سرچشمه بنام «مام وطن» می***نوشیم، پس آن اخوت کجا رفته است؟ آیا آن مروت ایرانیان بر باد رفته است؟ هموطن عزیز، هفته***ای که گذشت هفته دفاع مقدس بود و کلیه رسانه از جمله روزنامه***ها و برنامه***های تلویزیون به یاد و خاطره مردان و زنان آزاده***ای پرداختند که با رشادت***ها و فداکاریهای خودشان در طول ۸ سال جنگ تحمیلی علیه میهنمان، به دفاع جانانه از این سرزمین
پرداختند و وجب به وجب این خاک را برای من و تو نسل***های پس از ما حفظ نمودند آیا این رفتار شجاعانه آنان چیزی جز عشق به وطن بود؟این ایام برایم یادآور آن دوران بود که به عنوان یک بهایی در********* همان دهه ۶۰ پس از دیپلم در دوران جنگ تحمیلی با اینکه بخاطر اعتقادم از ورود به دانشگاه محروم شدم امیدوارانه نسبت به رفع سوء تفاهم***ها و بخاطر عشقی که به سرزمینمان داشتم به خدمت سربازی رفتم و غیر از سه ماه اولیه آموزشی، مدت ۲۱ ماه در جبهه جنگ بودم تا دین خودم را به مملکتمان ادا کنم و می***خواستم که من هم به عنوان یک بهایی، سهمی در دفاع از وطنمان داشته باشم و عملا نشان دهم که اگر چه از دانشگاه مرا راندند اما من این مرز و بوم را فدا نخواهم کرد و از خاکش، امنیتش و سربلندی***اش دفاع خواهم کرد. مگر من و سایر همرزمانمان در جبهه، آرزویی جز آرامش و امنیت و عزت ایران عزیزمان داشتیم؟ لاوالله.اما چه شد که پس از صلح و آرامش در مملکت، امیدهای من برای رفع سوء تفاهمات و تبعیضات به تحقق نپیوست؟ و چرا تا نسل پس از من یعنی تا زمان حال نیز ادامه یافت؟ آیا می***توانی حس کنی که چقدر سخت است که به وطنت عشق بورزی، اما هموطن تو، تو را پس بزند و از حقوق اولیه***ات محروم نماید؟ مثل اینست که تو در خانه خودت باشی اما اهل خانه، تو را از خود ندانند و تو را محروم نمایند، آن وقت تو احساس غربت نمی***کنی؟پس***ای هموطن عزیز، من و تو فرزندانمان در یک خانواده بزرگ بنام «ایران زمین» زندگی می***کنیم، خواهران و
برادران همیم چون زیک خاک و زیک وطنیم. همچنانکه من وظیفه دارم بخاطر این پیوند مردمی و خانوادگی از شرافت و عزت این خانواده بزرگ دفاع کنم، از تو برادر و خواهر خودم هم انتظار می***رود که در جهت رفع کلیه تبعیضات مذهبی، قومی، نژادی و… در آموزش و پرورش و تحصیلات عالیه دانشگاهی، برای کلیه فرزندان این مرز و بوم، اقدامات خالصانه و شجاعانه خود را به منصه ظهور رسانید و این غربت و بیگانگی را به اخوت و یگانگی تبدیل نمایید.
«عزت و افتخار میهن عزیزمان مستدام باد»رامین زیبائیزندان رجایی شهر۷/۷/۹۳
بنابراین در فرزندانم شعله اشتیاق به دانش را روشن نگه داشتم و آن***ها را برای تحصیلات عالیه آماده و تشویق کردم و در این مسیر به تدریس در موسسه آموزش عالی علمی بهایی (BIHE) پرداختم تا جوانان بهایی از دانش روز محروم نگردند و در *********نهایت بخاطر این تدریس، اکنون سه سال و نیم است که در زندان به سر می***برم. اما و اما متاسفانه پس از گذشت حداقل ۳۰ سال بعد از نسل من، مشاهده شد که در نتایج کنکور امسال، دخترم را بخاطر اعتقادات بهایی و بهانه «نقص پرونده»، از ورود به دانشگاه محروم نمودند.حال، تو هموطن عزیز من بگو این چه نگاه بغض آلودی است که دو نسل مثل من و دخترم را از حقوق اولیه یک ایرانی محروم نموده، و تا کجا می***خواهد ادامه داشته باشد؟ آیا امیدی هست که نسل سوم ما یعنی فرزندان فرزندانمان دگرباره قربانی این تبعیض نشوند؟ مگر ما***زاده این آب و خاک نیستیم؟ مگر من و تو و فرزندانمان مجموعا ملت ایران را تشکیل نمی***دهیم؟ مگر این تعلق به وطن و میهن عزیزمان نیست که به عنوان «هموطن»، ما را به هم پیوند می***زند؟ مگر ما ملت ایران همیشه به ایرانی بودن خودمان افتخار نکرده***ایم؟ آیا فکر کرده***ای چرا ما مردم ایران وقتی در هر گوشه جهان که یک هموطن می***بینیم خوشحال می***شویم؟ آیا به خاطر این نیست که در آن لحظه، احساس تنهایی و غربت نمی***کنیم؟
پس تو هموطن خوب من بگو چرا من و فرزندان من بایستی در مملکت خودمان در زادگاه خودمان در میان مردم خودمان، بخاطر این تبعیضات، احساس غربت بکنیم؟ ما مردمان ایران زمین که با هم از یک خوان نعمت به نام «کشور مقدس ایران» تناول می***کنیم و از یک سرچشمه بنام «مام وطن» می***نوشیم، پس آن اخوت کجا رفته است؟ آیا آن مروت ایرانیان بر باد رفته است؟ هموطن عزیز، هفته***ای که گذشت هفته دفاع مقدس بود و کلیه رسانه از جمله روزنامه***ها و برنامه***های تلویزیون به یاد و خاطره مردان و زنان آزاده***ای پرداختند که با رشادت***ها و فداکاریهای خودشان در طول ۸ سال جنگ تحمیلی علیه میهنمان، به دفاع جانانه از این سرزمین
پرداختند و وجب به وجب این خاک را برای من و تو نسل***های پس از ما حفظ نمودند آیا این رفتار شجاعانه آنان چیزی جز عشق به وطن بود؟این ایام برایم یادآور آن دوران بود که به عنوان یک بهایی در********* همان دهه ۶۰ پس از دیپلم در دوران جنگ تحمیلی با اینکه بخاطر اعتقادم از ورود به دانشگاه محروم شدم امیدوارانه نسبت به رفع سوء تفاهم***ها و بخاطر عشقی که به سرزمینمان داشتم به خدمت سربازی رفتم و غیر از سه ماه اولیه آموزشی، مدت ۲۱ ماه در جبهه جنگ بودم تا دین خودم را به مملکتمان ادا کنم و می***خواستم که من هم به عنوان یک بهایی، سهمی در دفاع از وطنمان داشته باشم و عملا نشان دهم که اگر چه از دانشگاه مرا راندند اما من این مرز و بوم را فدا نخواهم کرد و از خاکش، امنیتش و سربلندی***اش دفاع خواهم کرد. مگر من و سایر همرزمانمان در جبهه، آرزویی جز آرامش و امنیت و عزت ایران عزیزمان داشتیم؟ لاوالله.اما چه شد که پس از صلح و آرامش در مملکت، امیدهای من برای رفع سوء تفاهمات و تبعیضات به تحقق نپیوست؟ و چرا تا نسل پس از من یعنی تا زمان حال نیز ادامه یافت؟ آیا می***توانی حس کنی که چقدر سخت است که به وطنت عشق بورزی، اما هموطن تو، تو را پس بزند و از حقوق اولیه***ات محروم نماید؟ مثل اینست که تو در خانه خودت باشی اما اهل خانه، تو را از خود ندانند و تو را محروم نمایند، آن وقت تو احساس غربت نمی***کنی؟پس***ای هموطن عزیز، من و تو فرزندانمان در یک خانواده بزرگ بنام «ایران زمین» زندگی می***کنیم، خواهران و
برادران همیم چون زیک خاک و زیک وطنیم. همچنانکه من وظیفه دارم بخاطر این پیوند مردمی و خانوادگی از شرافت و عزت این خانواده بزرگ دفاع کنم، از تو برادر و خواهر خودم هم انتظار می***رود که در جهت رفع کلیه تبعیضات مذهبی، قومی، نژادی و… در آموزش و پرورش و تحصیلات عالیه دانشگاهی، برای کلیه فرزندان این مرز و بوم، اقدامات خالصانه و شجاعانه خود را به منصه ظهور رسانید و این غربت و بیگانگی را به اخوت و یگانگی تبدیل نمایید.
«عزت و افتخار میهن عزیزمان مستدام باد»رامین زیبائیزندان رجایی شهر۷/۷/۹۳
