News/Discussion Nove 29 - Dec 5

[mowj]

ویکی لیکس: پادشاه عربستان از آمریکا خواسته بود به ایران حمله کند ​

رادیو فردا : وب سایت ویکی لیکس بار دیگر روز یکشنبه هزاران صفحه از اسناد محرمانه ایالات متحده را منتشر کرد که بخش عمده ای از آن به اسناد وزارت خارجه این کشور اختصاص دارد.
در یکی از این اسناد آمده است که عبدالله بن عبدالعزیز، پادشاه عربستان، از ایالات متحده درخواست کرده بود برای نابودی تاسیسات اتمی، به ایران حمله کند.
در این اسناد به «توصیه های پیاپی» پادشاه عربستان «به ایالات متحده برای حمله به ایران جهت پایان دادن به برنامه جنگ افزارهای اتمی » اشاره شده است.
در یادداشت هایی که ویکی لیکس مدعی شده متعلق به سفارتخانه های آمریکا در خاورمیانه است، پادشاه عربستان به آمریکا می گوید: «سر مار را قطع کنید.»
در این اسناد همچنین آمده که پادشاه عربستان سعودی گفته است که با آمریکایی ها همکاری می کند تا جلوی نفوذ ایران در عراق را بگیرد؛ اقدامی که بنا بر این اسناد «یک اولویت استراتژیک برای پادشاه و دولتش» محسوب می شود.
برپایه این اسناد، پادشاه عربستان درخواست حمله به ایران را در جریان دیدار ماه آوریل سال ۲۰۰۸، با رایان کروکر، سفیر آمریکا در عراق و ژنرال دیوید پترائوس، فرمانده وقت نیروهایی آمریکایی در عراق مطرح ساخته است.​

 

[mowj]

درز پیامهای دیپلماتیک آمریکا و نگرانیهای منطقه ای از ایران​

بر اساس مدارک محرمانه ای که ویکی لیکس منتشر کرده، رهبران کشورهایی همچون اسرائیل، عربستان سعودی، قطر، بحرین و امارات متحده عربی، برنامه اتمی ایران را تهدیدی علیه موجودیت خود دانسته و خواهان حمله آمریکا بوده اند.
این اسناد که در روزنامه های نیویورک تایمز و گاردین منتشر شده حاکی از آن است که ملک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، به طور محرمانه آمریکا را به بمباران تاسیسات اتمی ایران تشویق کرده و گفته است: "سر ما این ما را قطع کنید."
بر اساس این مدارک ملک عبدالله در جریان یک ملاقات خصوصی با منوچهر متکی، ایران را متهم به دخالت در امور کشورهای عربی کرده و گفته است: "ما را از شر خود خلاص کنید."
وی به وزیر خارجه ایران گفته است: "شما فارسها حق دخالت در امور داخلی اعراب را ندارید."
مدارک منتشر شده حاکی از آن است که ملک عبدالله در گفتگو با مقام های کاخ سفید ایران را متهم به ایجاد مشکل و بی ثباتی در منطقه کرده و افزوده است: "خدا ما را از شر آنها برهاند."
اما از طرف دیگر سلطان قابوس، رهبر عمان، به دریاسالار ویلیام فالون فرمانده نیروهای آمریکایی در خاورمیانه در سالهای ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ گفت که ایران قدرت مهمی در منطقه است و باید با آن کنار آمد.
بر اساس مدارک ویکی لیکس، رهبران امارات متحده عربی در ملاقات با مقام های آمریکا تهدید تهران را "۴۶ ثانیه" توصیف کرده اند که فاصله زمانی یک موشک بالستیک از ایران به این کشور است.
شیخ محمد زائد آل نهیان، ولیعهد ابوظبی و معاون فرمانده کل نیروهای مسلح امارات، ایران را "تهدیدی علیه موجودیت" کشورش دانسته است.
مطابق مدارک منتشر شده توسط ویکی لیکس، وی به مقام های آمریکایی گفته است اگر حمله هوایی نتواند تاسیسات اتمی ایران را نابود کند، واشنگتن باید آماده اعزام نیروی زمینی باشد.
یکی دیگر از پیام های محرمانه وزارت خارجه آمریکا حاوی گزارش ملاقات فوریه گذشته رابرت گیتس وزیر دفاع این کشور با فرانکو فراتینی وزیر خارجه ایتالیا در رم است که در آن به کشورهای اروپایی هشدار داده شده اگر جلوی برنامه اتمی ایران گرفته نشود ممکن است اسرائیل به ایران حمله کند.
ایهود باراک وزیر دفاع اسرائیل در ژوئن ۲۰۰۹ به نمایندگان کنگره آمریکا گفت که برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی تنها بین ۶ تا ۱۸ ماه وقت باقی مانده است.
مدارک افشا شده توسط ویکی لیکس نشان می دهد اسرائیل ۲۰۱۰ را سالی حیاتی برای مقابله با برنامه های اتمی ایران دانسته است.
این پیام ها همچنین نشان می دهد آمریکا و اسرائیلی تحلیل های متفاوتی از ایران دارند: اسرائیل همواره بر بدترین سناریوهای ممکن تکیه دارد، اما آمریکا برآورد محتاطانه تری ارائه می کند.
بر اساس این اسناد، دولت آمریکا سال گذشته برنامه ای برای جاسوسی درباره بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، دستیاران ارشد وی و نیز نمایندگان کشورهای عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد راه اندازی کرده بود.
بنا بر این اسناد، آمریکا به ویژه می خواسته است بداند که موضع بان کی مون درباره ایران و برنامه هسته ای این کشور و نیز موضع چین و روسیه درباره تحریم ایران و نیز وضع حقوق بشر در ایران چیست؟
ویکی لیکس از چند روز پیش گفته بود که قصد دارد بیش از ۲۵۱ هزار سند محرمانه که بیشتر آنها پیام های دیپلماتیک سفارتخانه های آمریکا در کشورهای دیگر هستند را افشا کند.​

 

[mowj]

Around the World, Distress Over Iran
By DAVID E. SANGER, JAMES GLANZ and JO BECKER

In late May 2009, Israel’s defense minister, Ehud Barak, used a visit from a Congressional delegation to send a pointed message to the new American president.
In a secret cable sent back to Washington, the American ambassador to Israel, James B. Cunningham, reported that Mr. Barak had argued that the world had 6 to 18 months “in which stopping Iran from acquiring nuclear weapons might still be viable.” After that, Mr. Barak said, “any military solution would result in unacceptable collateral damage.”
There was little surprising in Mr. Barak’s implicit threat that Israel might attack Iran’s nuclear facilities. As a pressure tactic, Israeli officials have been setting such deadlines, and extending them, for years. But six months later it was an Arab leader, the king of Bahrain, who provides the base for the American Fifth Fleet, telling the Americans that the Iranian nuclear program “must be stopped,” according to another cable. “The danger of letting it go on is greater than the danger of stopping it,” he said.
His plea was shared by many of America’s Arab allies, including the powerful King Abdullah of Saudi Arabia, who according to another cable repeatedly implored Washington to “cut off the head of the snake” while there was still time.
These warnings are part of a trove of diplomatic cables reaching back to the genesis of the Iranian nuclear standoff in which leaders from around the world offer their unvarnished opinions about how to negotiate with, threaten and perhaps force Iran’s leaders to renounce their atomic ambitions.
The cables also contain a fresh American intelligence assessment of Iran’s missile program. They reveal for the first time that the United States believes that Iran has obtained advanced missiles from North Korea that could let it strike at Western European capitals and Moscow and help it develop more formidable long-range ballistic missiles.
In day-by-day detail, the cables, obtained by WikiLeaks and made available to a number of news organizations, tell the disparate diplomatic back stories of two administrations pressed from all sides to confront Tehran. They show how President George W. Bush, hamstrung by the complexities of Iraq and suspicions that he might attack Iran, struggled to put together even modest sanctions.
They also offer new insights into how President Obama, determined to merge his promise of “engagement” with his vow to raise the pressure on the Iranians, assembled a coalition that agreed to impose an array of sanctions considerably harsher than any before attempted.
When Mr. Obama took office, many allies feared that his offers of engagement would make him appear weak to the Iranians. But the cables show how Mr. Obama’s aides quickly countered those worries by rolling out a plan to encircle Iran with economic sanctions and antimissile defenses. In essence, the administration expected its outreach to fail, but believed that it had to make a bona fide attempt in order to build support for tougher measures.
Feeding the administration’s urgency was the intelligence about Iran’s missile program. As it weighed the implications of those findings, the administration maneuvered to win Russian support for sanctions. It killed a Bush-era plan for a missile defense site in Poland — which Moscow’s leaders feared was directed at them, not Tehran — and replaced it with one floating closer to Iran’s coast. While the cables leave unclear whether there was an explicit quid pro quo, the move seems to have paid off.
There is also an American-inspired plan to get the Saudis to offer China a steady oil supply, to wean it from energy dependence on Iran. The Saudis agreed, and insisted on ironclad commitments from Beijing to join in sanctions against Tehran.
At the same time, the cables reveal how Iran’s ascent has unified Israel and many longtime Arab adversaries — notably the Saudis — in a common cause. Publicly, these Arab states held their tongues, for fear of a domestic uproar and the retributions of a powerful neighbor. Privately, they clamored for strong action — by someone else.
If they seemed obsessed with Iran, though, they also seemed deeply conflicted about how to deal with it — with diplomacy, covert action or force. In one typical cable, a senior Omani military officer is described as unable to decide what is worse: “a strike against Iran’s nuclear capability and the resulting turmoil it would cause in the Gulf, or inaction and having to live with a nuclear-capable Iran.”
Still, running beneath the cables is a belief among many leaders that unless the current government in Tehran falls, Iran will have a bomb sooner or later. And the Obama administration appears doubtful that a military strike would change that.
One of the final cables, on Feb. 12 of this year, recounts a lunch meeting in Paris between Hervé Morin, then the French defense minister, and Secretary of Defense Robert M. Gates. Mr. Morin raised the delicate topic of whether Israel could strike Iran without American support.
Mr. Gates responded “that he didn’t know if they would be successful, but that Israel could carry out the operation.”
Then he added a stark assessment: any strike “would only delay Iranian plans by one to three years, while unifying the Iranian people to be forever embittered against the attacker.”
The Fears of Arab States
In 2005, Iran abruptly abandoned an agreement with the Europeans and announced that it would resume uranium enrichment activities. As its program grew, beginning with a handful of centrifuges, so, too, did many Arab states’ fears of an Iranian bomb and exasperation over American inability to block Tehran’s progress.
To some extent, this Arab obsession with Iran was rooted in the uneasy sectarian division of the Muslim world, between the Shiites who rule Iran, and the Sunnis, who dominate most of the region. Those strains had been drawn tauter with the invasion of Iraq, which effectively transferred control of the government there from Sunni to Shiite leaders, many close to Iran.
In December 2005, the Saudi king expressed his anger that the Bush administration had ignored his advice against going to war. According to a cable from the American Embassy in Riyadh, the king argued “that whereas in the past the U.S., Saudi Arabia and Saddam Hussein had agreed on the need to contain Iran, U.S. policy had now given Iraq to Iran as a ‘gift on a golden platter.’ ”
Regional distrust had only deepened with the election that year of a hard-line Iranian president, Mahmoud Ahmadinejad.
During a meeting on Dec. 27 with the commander of the United States Central Command, Gen. John P. Abizaid, military leaders from the United Arab Emirates “all agreed with Abizaid that Iran’s new President Ahmadinejad seemed unbalanced, crazy even,” one cable reports. A few months later, the Emirates’ defense chief, Crown Prince Mohammed bin Zayed of Abu Dhabi, told General Abizaid that the United States needed to take action against Iran “this year or next.”
The question was what kind of action.
Previously, the crown prince had relayed the Emirates’ fear that “it was only a matter of time before Israel or the U.S. would strike Iranian nuclear facility targets.” That could provoke an outcome that the Emirates’ leadership considered “catastrophic”: Iranian missile strikes on American military installations in nearby countries like the Emirates.
Now, with Iran boasting in the spring of 2006 that it had successfully accomplished low-level uranium enrichment, the crown prince began to argue less equivocally, cables show. He stressed “that he wasn’t suggesting that the first option was ‘bombing’ Iran,” but also warned, “They have to be dealt with before they do something tragic.”
The Saudis, too, increased the pressure. In an April 2008 meeting with Gen. David H. Petraeus, then the incoming Central Command chief, the Saudi ambassador to Washington recalled the king’s “frequent exhortations to the U.S. to attack Iran,” and the foreign minister said that while he preferred economic pressure, the “use of military pressure against Iran should not be ruled out.”
Yet if the Persian Gulf allies were frustrated by American inaction, American officials were equally frustrated by the Arabs’ unwillingness to speak out against Iran. “We need our friends to say that they stand with the Americans,” General Abizaid told Emirates officials, according to one cable.
By the time Mr. Bush left office in January 2009, Iran had installed 8,000 centrifuges (though only half were running ) and was enriching uranium at a rate that, with further processing, would let it produce a bomb’s worth of fuel a year. With that progress came increased Israeli pressure.
After the Israeli defense minister issued his ultimatum in May 2009, the chief of staff, Lt. Gen. Gabi Ashkenazi, followed up in November.
“There is still time for diplomacy, but we should not forget that Iran’s centrifuges are working day and night,” he told a delegation led by Representative Ike Skelton, the Democratic chairman of the House Armed Services Committee.
That, in turn, led Arab leaders to press even more forcefully for the United States to act — before Israel did. Crown Prince bin Zayed, predicting in July 2009 that an Israeli attack could come by year’s end, suggested the danger of appeasing Iran. “Ahmadinejad is Hitler,” he declared.
Seemingly taken aback, a State Department official replied, “We do not anticipate military confrontation with Iran before the end of 2009.”
So it was that the United States had put together a largely silent front of Arab states whose positions on sanctions and a potential attack looked much like Israel’s.
Banks and Businesses
Despite an American trade embargo and several rounds of United Nations sanctions, the Bush administration had never forged the global coalition needed to impose truly painful international penalties on Iran. While France and Britain were supportive, countries like Germany, Russia and China that traded extensively with Iran were reluctant, at best.
In the breach, the United States embarked on a campaign to convince foreign banks and companies that it was in their interest to stop doing business with Iran, by demonstrating how Tehran used its banks, ships, planes and front companies to evade existing sanctions and feed its nuclear and missile programs.
The cables show some notable moments of success, particularly with the banks. But they also make it clear that stopping Iran from obtaining needed technology was a maddening endeavor, with spies and money-laundering experts chasing shipments and transactions in whack-a-mole fashion, often to be stymied by recalcitrant foreign diplomats.
One cable details how the United States asked the Italians to stop the planned export to Iran of 12 fast boats, which could attack American warships in the gulf. Italy did so only after months of “foot-dragging, during which the initial eleven boats were shipped,” the embassy in Rome reported.
Another cable recounts China’s repeated refusal to act on detailed information about shipments of missile parts from North Korea to Beijing, where they were loaded aboard Iran Air flights to Tehran.
The election of Mr. Obama, at least initially, left some countries wondering whether the sanctions push was about to end. Shortly after taking office, in a videotaped message timed to the Persian New Year, he reiterated his campaign offer of a “new beginning” — the first sustained talks in three decades with Tehran.
The United Arab Emirates called Mr. Obama’s message “confusing.” The American Embassy in Saudi Arabia reported that the talk about engaging Iran had “fueled Saudi fears that a new U.S. administration might strike a ‘grand bargain’ without prior consultations.”
In Europe, Germany and others discerned an effort to grab market share. “According to the British, other EU Member states fear the U.S. is preparing to take commercial advantage of a new relationship with Iran and subsequently are slowing the EU sanctions process,” the American Embassy in London reported.
The administration, though, had a different strategy in mind.
A New Strategy
The man chosen to begin wiping out the confusion was Daniel Glaser, a little-known official with a title that took two breaths to enunciate in full: acting assistant secretary of the Treasury for terrorist financing and financial crimes.
The first big rollout of his message appears to have come in Brussels on March 2 and 3, 2009, during what the cables called “an unprecedented classified briefing” to more than 70 Middle East experts from European governments.
Mr. Glaser got right to the point. Yes, engagement was part of the administration’s overall strategy. “However, ‘engagement’ alone is unlikely to succeed,” Mr. Glaser said. And to those concerned that the offer of reconciliation was open-ended, one cable said, he replied curtly that “time was not on our side.”
The relief among countries supporting sanctions was palpable enough to pierce the cables’ smooth diplomatese. “Iran needs to fear the stick and feel a light ‘tap’ now,” said Robert Cooper, a senior European Union official.
“Glaser agreed, noting the stick could escalate beyond financial measures under a worst case scenario,” a cable said.
The Czechs were identified as surprisingly enthusiastic behind-the-scenes allies. Another section of the same cable was titled “Single Out but Understand the E.U. Foot-Draggers”: Sweden, considered something of a ringleader, followed by Cyprus, Greece, Luxembourg, Spain, Austria, Portugal and Romania.
The decoding of Mr. Obama’s plan was apparently all the Europeans needed, and by year’s end, even Germany, with its suspicions and longstanding trading ties with Iran, appeared to be on board.
Still, there could be little meaningful action without Russia and China. Both are permanent members of the United Nations Security Council, where multilateral action would have to pass, and both possess a global reach that could effectively scuttle much of what the United States tried on its own.
The cables indicate that the administration undertook multilayered diplomatic moves to help ensure that neither would cast a Council veto to protect Iran.
As of early 2010, China imported nearly 12 percent of its oil from Iran and worried that supporting sanctions would imperil that supply. Obama administration officials have previously said that the year before, a senior adviser on Iran, Dennis B. Ross, traveled to Saudi Arabia to seek a guarantee that it would supply the lost oil if China were cut off.
The cables show that Mr. Ross had indeed been in Riyadh, the Saudi capital, in April 2009. While there is no direct account of those meetings, a suggestion of dazzling success turns up later, in cables describing meetings between Saudi and Chinese officials.
The offer may have come during a Jan. 13 meeting in Riyadh between Foreign Minister Yang Jiechi of China and King Abdullah and other senior Saudi officials, one of whom told Mr. Yang, “Saudi Arabia understood China was concerned about having access to energy supplies, which could be cut off by Iran,” according to one cable.
The conversation, evidently shaped by Mr. Ross’s request, developed from there, the cable indicated. A later cable noted simply, “Saudi Arabia has told the Chinese that it is willing to effectively trade a guaranteed oil supply in return for Chinese pressure on Iran not to develop nuclear weapons.”
That left Russia.
Dealing With Russia
Throughout 2009, the cables show, the Russians vehemently objected to American plans for a ballistic missile defense site in Poland and the Czech Republic. Conceived under President Bush and billed as a shield against long-range Iranian missiles that American intelligence said were under development, the site was an irritant to Russia, which contended that it was really designed to shoot down Russian missiles.
In talks with the United States, the Russians insisted that there would be no cooperation on other issues until the Eastern Europe site was scrapped. Those demands crested on July 29, when a senior Russian official repeatedly disrupted a meeting with Russia’s objections, according to one cable.
Six weeks later, Mr. Obama gave the Russians what they wanted: he abruptly replaced the Eastern Europe site with a ship-borne system. That system, at least in its present form, is engineered to protect specific areas against short- and medium-range missiles, not pulverize long-range missiles soaring above the atmosphere. Mr. Obama explained the shift by saying that intelligence assessments had changed, and that the long-range missile threat appeared to be growing more slowly than previously thought.
The cables are silent on whether at some higher level, Russia hinted that Security Council action against Iran would be easier with the site gone. But another secret meeting with the Russians last December, recounted in the cables, may help explain why Mr. Obama was willing to shift focus to the short- and medium-range threat, at least in the near term.
In the meeting, American officials said nothing about a slowing of the long-range threat, as cited by Mr. Obama. In fact, they insisted that North Korea had sent Iran 19 advanced missiles, based on a Russian design, that could clear a path toward the development of long-range missiles. According to unclassified estimates of their range, though, they would also immediately allow Iran to strike Western Europe or Moscow — essentially the threat the revamped system was designed for.
Russia is deeply skeptical that Iran has obtained the advanced missiles, or that their North Korean version, called the BM-25, even exists. “For Russia, the BM-25 is a mysterious missile,” a Russian official said. (That argument was dealt a blow last month, when North Korea rolled out what some experts identified as those very missiles in a military parade.)
Whatever the dynamic, Mr. Obama had removed the burr under the Russians’ saddle, and in January 2010, one cable reported, a senior Russian official “indicated Russia’s willingness to move to the pressure track.”
The cables obtained by WikiLeaks end in February 2010, before the last-minute maneuvering that led to a fourth round of Security Council sanctions and even stiffer measures — imposed by the United States, the Europeans, Australia and Japan — that experts say are beginning to pinch Iran’s economy. But while Mr. Ahmadinejad has recently offered to resume nuclear negotiations, the cables underscore the extent to which Iran’s true intentions remain a mystery.
As Crown Prince bin Zayed of Abu Dhabi put it in one cable: “Any culture that is patient and focused enough to spend years working on a single carpet is capable of waiting years and even decades to achieve even greater goals.” His greatest worry, he said, “is not how much we know about Iran, but how much we don’t.”

William J. Broad and Andrew W. Lehren contributed reporting.

 

[Silverton]

Assembly Pushes to Oust Iran President
Khamenei Stops Their Plans

Iran's parliament revealed it planned to impeach President Mahmoud Ahmadinejad but refrained under orders from Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei, exposing a deepening division within the regime.

Lawmakers also launched a new petition to bring a debate on the president's impeachment, conservative newspapers reported Monday.

The reports of challenges to Mr. Ahmadinejad were intended as retorts to a powerful body of clerics that urged Mr. Khamenei to curb the parliament's authority and give greater clout to the president.

In a report released Sunday and discussed in parliament Monday, four prominent lawmakers laid out the most extensive public criticism of Mr. Ahmadinejad to date.

They accused him and his government of 14 counts of violating the law, often by acting without the approval of the legislature. Charges include illegally importing gasoline and oil, failing to provide budgetary transparency and withdrawing millions of dollars from Iran's foreign reserve fund without getting parliament's approval.

"The president and his cabinet must be held accountable in front of the parliament," the report stated. "A lack of transparency and the accumulation of legal violations by the government is harming the regime."

The moves against Mr. Ahmadinejad come as the regime faces domestic pressure over his plans to gradually eliminate subsidies for fuel, food and utilities from an economy strained by a string of international sanctions over Tehran's controversial nuclear program.

Authorities have tightened security and arrested members of the opposition to prevent riots and uprisings in response to the subsidy cuts, which economists say will drive up inflation.

In opposition to the conservative lawmakers are Iran's ultraconservatives—led by Mr. Khamenei, who has final say in all state matters—who have increasingly backed the president when he carries out policy without parliamentary approval.

Mr. Ahmadinejad hails from this ultraconservative camp, which has largely supported populist economic policies and taken a defiant stance abroad, as opposed to mainstream conservatives' more pragmatic approach.

Conservative newspapers reported on Monday that lawmakers have started a motion to collect the 74 signatures needed to openly debate impeachment. Mousa Reza Servati, the head of the parliament's budgetary committee, was quoted as saying 40 lawmakers, including Mr. Servati, have signed the motion.

Though the legislature is backed by the Iranian constitution, lawmakers can't drive Mr. Ahmadinejad from office without the supreme leader's agreement.

One issue on which both camps are broadly united is in supporting Iran's right to proceed with its nuclear program against the objections of the international community.

Mr. Ahmadinejad is likely to continue positioning himself on the international stage as the defiant voice of Iran's leadership as Tehran eyes a new round of nuclear talks, proposed for Dec. 5.

The conservative camp also closed ranks behind Mr. Ahmadinejad after the turbulent 2009 presidential election and its violent aftermath—setting aside differences to support the regime. But a considerable portion of highly influential members of the conservative bloc, such as speaker of the parliament Ali Larijani, appear to have begun to view Mr. Ahmadinejad as a liability.

U.S. officials on Monday said they're watching the political clashes in Tehran and believe they've fueled, in part, by sanctions imposed by Washington, the United Nations and the European Union since June. The Obama administration has hoped that these tensions could lead Tehran to return to negotiation aimed at containing its nuclear program, something, so far, it hasn't decided to do.

"There are clear rivalries within the Iranian government and multiple camps around Ahmadinejad, Larijani and others," said State Department spokesman P.J. Crowley. "Those tensions have certainly been exacerbated as Iran feels more pressure from sanctions and political isolation."

Still, because rival political forces inside Iran, particularly those concentrated around Mr. Larijani, are also supportive of Iran's nuclear work, is unclear how much Iran's foreign policy would change if Mr. Ahmadinejad exits the scene, U.S. officials said.

On websites and blogs, the primary outlet for Iran's opposition, Iranians urged parliament not to give in to Mr. Khamenei's orders and, as one blogger wrote, "act independently for the good of the public."

On Saturday, the Guardian Council, the appointed body of ultraconservative clerics that oversees legislation and acts as a mediator between the government and the parliament, said a "mediating committee" that included council members recommended Mr. Khamenei curb the powers of the parliament.

The remarks infuriated lawmakers, who said they had made no such recommendation, leading to a heated open debate on the parliament floor on Monday.

Some of Mr. Ahmadinejad's alleged violations included withdrawing $590 million from the Central Bank's foreign reserve fund, trading 76.5 million barrels of crude oil in exchange for importing gasoline in 2008, and illegal imports of gasoline, oil and natural gas since 2007 at a value of about $9 billion.

Mr. Ahmadinejad has had an uneasy relationship with parliament since his election in 2006, but the differences escalated in his second term, when lawmakers refused to approve eight of his cabinet nominees.

Mr. Khamenei intervened, asking parliament members to compromise. In the end only three cabinet choices were refused. The parliament also fought Mr. Ahmadinejad for a year over his economic plan and the subsidy cuts. Mr. Ahmadinejad finally wrote a letter to Mr. Khamenei complaining that the parliament was acting as an obstacle for his administration.

Corrections & Amplifications:

Former Iranian President Abolhassan Bani Sadr was impeached in absentia by Iran's parliament in 1981. An earlier version of this article incorrectly said a recent effort by parliamentarians to remove President Mahmoud Ahmadinejad from office was the first time in the history of the Islamic Republic that the body had discussed impeaching a president.

 

[Iran-Parast]

Dagan urged support for Iranian minorities to oust regime
By YAAKOV KATZ
11/29/2010 01:49

Wikileaks document: Mossad chief also warned US about selling advanced arms to Saudi Arabia.
Talkbacks (1)

Israel and the United States need to do more to create regime change in Iran, Mossad director Meir Dagan urged a top American diplomat in 2007.

In a meeting in August 2007 with Undersecretary of State Nicholas Burns, Dagan pressed for more activity among Iranian minority groups to overthrow the Islamist regime.

RELATED:
Wikileaks: 'Saudis on Iran: Cut off the head of the snake'
Analysis: Wikileaks vindicate, don’t damage, Israel
Wikileaks: Dagan says peace process will achieve nothing

“Instability in Iran is driven by inflation and tension among ethnic minorities.

This, Dagan said, presents unique opportunities, and Israelis and Americans might see a change in Iran in their lifetimes,” the cable read.

According to the cable, Dagan referred to supporting student democracy movements, and ethnic groups such as the Azeris, Kurds and Baluchs, who oppose the ruling regime.

“He [Dagan] said he was sure that Israel and the US could ‘change the ruling regime in Iran, and its attitude towards backing terror regimes.’ He added, ‘We could also get them to delay their nuclear project.

Iran could become a normal state,’” according to the cable.

Dagan also warned about the sale of advanced American weaponry to Saudi Arabia and other Gulf states saying that they would not know how to use the “weapons effectively.”

During the meeting, Dagan stressed that Iran had weak spots that could be exploited, citing unemployment, which he said exceeded 30 percent, with some towns and villages experiencing 50% unemployment, especially among 17-30 year olds.

“The economy is hurting,” Dagan said, according to the cable, “and this is provoking a real crisis among Iran’s leaders.”

He added that Iran’s minorities are “raising their heads, and are tempted to resort to violence.”

In November 2009, almost a year into Barak Obama’s presidency, a cable that summed up a meeting of the annual Strategic Dialogue between Israel and the United States in Jerusalem cited a Mossad official who said the Mossad’s analysis was that Iran will use negotiations to stall for time so that by 2010-2011, it will have the technological capability to build a nuclear weapon.

http://www.jpost.com/International/Article.aspx?id=197135

 

[#8]

سندی «بکلی سری» از دولت احمدی نژاد مبنی بر برباد دادن سرمایه های ایران​

وبلاگ مجتبی سمیع نژاد
madyariran
: محمود احمدی نژاد و دولت اش از ابتدای روی کار آمدن در سال ۱۳۸۴ باعث ضرر و خسران زیادی برای ایران و ایرانیان در مسائل مختلف اقتصادی، فرهنگی و سیاسی، چه در داخل و چه در خارج از کشور شده است.
مقدار زیادی از پول و سرمایه های ما ایرانیان بدون رضایت خاطر و اطلاع و آگاهی مان به کشورهای دیگری به شکل ها و به دلائل گوناگون داده می شود، بدون آن که نفع اقتصادی یا سیاسی خاصی برای ما به همراه داشته باشد. بسیاری از کشورهایی که از همین گونه پول ها و سرمایه های ایران استفاده می کنند، در موآقع حساس و مورد نیاز نیز نه تنها به دولت و حکومت جمهوری اسلامی پشت می کنند، بلکه بر ضد منافع ملی ما مردم ایران نیز حرکت کرده و حقوق ما را زیر پا می گذارند. و دولت باج دهنده احمدی نژاد بدون آن که خمی به ابرو بیاورد به این کار ادامه می دهد و متاسفانه این سرمایه های کشورمان ایران است که بر باد می رود و دیگران از آن استفاده می کنند.
در ماه های پایانی حضورم در ایران به مدارکی محرمانه و سری از دولت احمدی نژاد دست پیدا کردم که …. بگذریم..
گفتم حال که این روزها بحث افشاگری ویکی لیکس است، من هم در وبلاگ ام ویکی لیکسی راه بیاندازم و گوشه ای از این بر باد دادن سرمایه ها را که از طریق دولت احمدی نژاد اتفاق افتاده را با همه در میان بگذارم. سعی می کنم به مرور و در شب های بعد از این اسناد بیش تر در این جا بگذارم.
قضیه نامه که نمی دانم چرا در طبقه بندی «بکلی سری» قرار گرفته این است که دو میلییون و ۷۰۰ هزار دلار از «محل منابع مصوب هیأت دولت» جهت ایجاد «شبکه تلویزیونی ماهواره ای و زمینی» در کشور «بولیوی» و برای آن ها خرج شود.
توضیح این که نام افرادی را که نمی شناختم پاک کرده ام ​

​

 

[mowj]

AN is protecting national interest of Saudi Arabia and Arabs in general.
This scum bag who sits under A%$# Gulf map, who did his best to take the terrorism focus off saudi Arabia with 6 years of constant bull shits has found another opportunity to show his hate for Iran and Iranians to lessen a liftime of depression of his family being treated as bottom feeders in Iran.
A spiteful midget who uses every opportunity to show his absolute hate for anything Iranian.

 

[mowj]

زنان در زندان چه می کنند؟
سیمین بهبهانی-7 آذر 1389
​

یادش به خیر مادرم!
فرزانگان تنور را با شاخه های گل سرخ و سنبله های زرین گندم نمی افروزند. دیوانگان اند که با چنان کرداری دل ها را هم بر آتش کباب می کنند و سقف ها را بر سرها خراب.
زندان باید دبستان شود، افسوس که گورستان شده است! زندگان در آن جا می میرند یا در بهترین ــ یا بدترین ــ موقعیت، زنده وار از همان جا بیرون می آیند و مردگی آغاز می کنند.
زنان در زندان چه می کنند؟ این روزها شمار زنان آزاده و فرزانه در زندان های سیاهچاله وار حیرت زاست ــ زنانی که وکیل اند و دبیر، پزشک اند و دانشجو... و همگی مدافع حقوق زن.
داوران داوری نمی کنند و یاوران یاوری از یاد برده اند.
حاکمان، خود، محکوم اند... «وَ اِذا حَکَمتُم» را ناشنیده می انگارند و «خیر» و «شر» را به هم در می آمیزند و در ترازوی «ذَرّة المِثقال» می ریزند و از دکان می گریزند.
نسرین به راستی ستوده ی ما، هر دم، در سلول انفرادی، به دامن مرگ می آویزد و دو کودکش در خانه به یاد مادر اشک می ریزند و همسرش برای فرزندان جشن زادروز می گیرد تا آرام شان کند ــ و شگفتا که این دو بی گناه، هفته ای یک بار زاده می شوند تا از غم به دور بمانند!
و شما «قدرت مداران» آیا نمی دانید که امروز، روز اعتراض به خشونت علیه زنان است، روز جهانی فریاد و اعتراض زنان به خشونت است در حالی که پای مرا بسته اند و دست خواهرانم را شکسته اند و بند از بند دخترانم گسسته اند!
شمار زنان زندانی بسیار است، و سخت شرمگینم که نام و چهره همگان را به یاد ندارم.
باری، زن همتای مرد است: برابر ــ آفریده ــ شده ی او. زن و مرد را آفریدگار موجب دلگرمی و آرامش یکدیگر می داند.
«ای مردان قَدَر قدرت»! وجود این شگفتی آفرینش را پُر ارج بشمارید و بر آنان خشونت و ستم روا مدارید! آیا همین بس نبود که او را چندین قرن، نادادگرانه، «قمر خانگی»، «آهوی حصاری»، «رو پوشیده»، «ضعیفه»، «مُحَجّبِه» و حتا ــ در همین روزگاران ــ «والده ی آقا مصطفی» لقب دادید؟! یادش به خیر مادرم که این بیت از او در خاطرم به جا مانده است:
اگر «ضعیفه» منم، از چه رو به عهده ی من / وظیفه پرورش مرد پیلتن باشد؟!
فراموش نکنید که زنان ما، از روی ناچاری تاریخ مردسالارمان، در پشت و پستوی خانه و زیر چادر و مقنعه، سلطنت هم کرده اند. فخرالدوله دیلمی پادشاهی چون محمود را به سکوت و سازش واداشت. با این همه، از یک قرن پیش تاکنون، زنان دلیر ایران زمین، به سودای برابری با مرد، کوشیده اند و همچنان می کوشند تا ثابت کنند که انسان اند و از مردان هیچ کم ندارند.
ایمان دارم که در این هدف به توفیق خواهند رسید.
زن : سخت کوشی و زیبایی

با تخته پاره و تنهایی

باز و گشوده و می رانَد

بر موج ها به شکیبایی

در بی کرانیِ آبی ها

پیچیده از همه سو با او

سرسامِ آتش خورشیدی

اوهامِ سرکشِ دریایی

اوج و فرود و فرا رفتن

ناخوانده تا همه جا رفتن

در بی کرانیِ آبی ها

با موج، فاصله پیمایی.

زرد و کبود و درخشیدن

کولاک برق و شَرَر دیدن

چندان که دیده ی ناچارش

بیزار مانده ز بینایی

پیغام کشتیِِ مدفون را

بر تن رقم زده با ناخن

خطی به شیوه ی استادی

حرفی به غایتِِ شیوایی

نه دفتری که بَرَد موجش

نه جوهری که خورَد آبش

زخم است و آن همه خون ریزی

خون است و آن همه خوانایی

دریا به زمزمه ی آبش

چون گاهواره دهد تابش

مرگ است و چیرگیِ خوابش

با گاهواره و لالایی

آن زخم اگر به سخن آید

از مرگِ او چه زیان زاید

گو با کرانه که بگشاید

آغوش را به پذیرایی

ببینند زخم و پیامش را

در مرگ، جانِ کلامش را

وان خط و حُسن ختامش را

یعنی: رسالت و زیبایی

سیمین بهبهانی

تهران:5 آذر 1389​

 

[#8]

بانوی طلایی ایران تحت فشار است ​

• بعد از این که خدیچه ی آزادپور را مجبور کردند در اخبار بیست و سی اظهارات خود را تکذیب کند، سایت تیبان، نوار صوتی این سخنان را منتشر کرد ...​

اخبار روز: www.akhbar-rooz.com ​

دوشنبه ٨ آذر ۱٣٨۹ - ۲۹ نوامبر ۲۰۱۰ ​

اخبار روز: بعد از آن که خانم خدیجه ی آزادپور قهرمان طلایی مسابقات آسیایی کوانک جو را مجبور کردند در برابر دوربین اخبار بیست و سی اظهارات خود را در مورد خلف وعده ی مسئولین را تکذیب کند، سایت تبیان فایل صوتی اظهارات او را منتشر کرد.
آزادپور در مصاحبه ای که با بخش خبری ۲۰:٣۰ انجام داد، اظهاراتی را که به نقل از او در مورد شروط تربیت بدنی منتشر شده بود، "تحریف شده" خواند . او در برنامه بدون ویرایش رادیو گفت وگو هم اعلام کرده بود که هیچ صحبتی در این باره انجام نداده است. سرپرست فدراسیون وشوو هم در همین برنامه این اتفاق را نتیجه بازی های رسانه ای دانسته بود. ​

بعد از این اظهارات، تبیان فایل صوتی مصاحبه خدیجه آزادپور را روی سایت قرار داده است تا این ادعا که گفته شده او با هیچ رسانه ای درباره جایزه سازمان تربیت بدنی صحبت نکرده است، تکذیب کند.
به گزارش ایلنا خدیجه آزادپور، ووشوکار تیم ملی ایران بود که دربازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگژو مدال طلا گرفت. او بعد از بازگشت به ایران مصاحبه ای با سایت تبیان داشت که گفته بود سازمان تربیت بدنی برای مدال آوران بازی ها علاوه بر جایزه ۱۵۰ سکه طلا‏، خانه ای را هم در نظر گرفته است. اما این هدیه به دلیل مجرد بودن به او تعلق نمی گیرد و سازمان تربیت بدنی برای او شرط ازدواج گذاشته است.
بعد از انتشار این مصاحبه و دلخوری مسئولان سازمان تربیت بدنی، آزادپور و مهدی علی نژاد، سرپرست فدراسیون مدعی شدند که هیچ صحبتی در این باره نشده است. اما امروز تبیان سایت صوتی این گفت وگو را ارائه کرد. این سایت در این باره نوشته است: «این مصاحبه که به صورت تلفنی انجام شد بنا به سنت همیشگی خبر نگاران ضبط شد. اگرچه خط کلی و چینش سوالهای این مصاحبه به گونه ای بود که به معرفی و تکریم این ورزشکار بانو منجر شود اما گویا پیش از انجام این مصاحبه خبری به این ورزشکار رسیده بود که شیرینی پیروزی را در مذاقش تلخ کرده بود و آن هم اضافه شدن شرایطی برای تعلق گرفتن پاداش ویژه این مسابقات یعنی یک آپارتمان بود. بنا به گفته های خانم آزادپور گویا مسوولین شرط تاهل وازدواج را برای این پاداش برای ورزشکاران قایل شده بودند. همان گونه که در فایل مصاحبه خانم آزادپور خواهید شنید ایشان در بخشی از سخنانشان با لحنی ناراحت چنین گفتند:
نه هنوز پاداشی دریافت نکرده ام و مسئولین هنوز به وعده خودشان عمل نکرده اند. قبل از اعزام به من وعده اهدا منزل در صورت کسب مدال طلا را دادند و عنوان کردند پس از بازگشت شما از مسابقات کلید آپارتمان در همان فرودگاه اهدا خواهد شد که متاسفانه اینگونه نشد و پس از پیگیری هایی که انجام دادم اعلام کردند که شرایط تغییر کرده است و تنها در صورتی که متاهل شوید این پاداش به شما تعلق خواهد گرفت. این تصمیم واقعا باعث تضعیف روحیه من و سایر ورزشکاران خواهد شد و باعث خواهد شد تا با دلسردی خودمان را برای رقابت های آینده آماده کنیم.
من تلاش های فراوانی کردم تا توانستم به این مدال دست پیدا کنم و امیدوارم مسئولین اقدامی ترتیب دهند تا من ورزشکار مستاجر با خیال راحت تری در تمرینات حاضر شوم. ورزشکار قطری در وزن من به مقام سومی دست پیدا کرد و پس از پایان مراسم و در حضور من ۴۰ هزار دلار به او پاداش دادند. مشخص است برای بازگشت او برنامه های فراوانی در نظر گرفته اند و اینجا تفاوت کشورها در عمل کردن به وعده ها کاملا به چشم آمد.»
سایت تبیان گزارش داده که آزادپور در پایان این گفت وگو تاکید داشته که این موضوع رسانه ای شود تا او بتواند حقش را بگیرد. تبیان همچنین مدعی شده است:«اگرچه در بخشهایی از این مصاحبه خانم آزادپور یکی از انگیزه های خود برای قهرمانی را همین موضوع خانه دار شدن که مسلما حق طبیعی قهرمانانی مانند ایشان است‏، دانستند اما با توجه به لحن غیر رسمی ایشان،این بخش پوشش داده نشد.»​

 

[#8]

واکنش ها به تقاضای کشورهای عربی از آمریکا برای حمله به ایران
دويچه وله : جزئیات و پیامدهای انتشار اسناد وزارت امور خارجه آمریکا توسط سایت ویکی لیکس بحث داغ روز است. تقاضای برخی ار کشورهای عربی از آمریکا برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران در چند کشور واکنش هایی را برانگیخته است. ​

انتشار ۲۵۰ هزار سند غیرعلنی وزارت امور خارجه آمریکا توسط سایت ویکی لیکس، بازتاب های مختلفی پیدا کرده است. در روزهای قبل از انتشار این اسناد دولت آمریکا تلاش کرد که مسئولان ویکی لیکس را از این اقدام بازدارد، تلاشی که با موفقیت توام نبود. همزمان مسئولان آمریکایی تلاش کردند از طریق تماس با رهبران و مسئولان کشورهای مختلف پیشاپیش اثرات منفی انتشار این اسناد را که بخش عمده ی آنها به گزارش سفیران ایالات متحده از کشورهای محل ماموریتشان اختصاص دارد، خنثی یا کم اثر کنند. در بسیاری از این اسناد گفت وگوهای غیرعلنی سفیران آمریکا با مقام های کشورهای محل ماموریتشان بازتاب یافته است.​

"بریدن سر مار"​

در بخشی از این اسناد که به ایران مربوط می شود آمده است که ملک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، و برخی دیگر از ممالک عربی حاشیه خلیج فارس چندین بار از آمریکا خواسته اند که با حمله نظامی، تأسیسات هسته ای ایران را نابود کند. در یکی از این اسناد، یک مقام سعودی از قول عبدالله ایران را به مار تشبیه کرده و از آمریکا می خواهد که سر این مار (ایران) را ببرد.

محمود احمدی نژاد، رئس جمهور ایران در کنفرانس مطبوعاتی عصر دوشنبه، اسناد انتشاریافته از سوی ویکی لکس را فاقد ارزش حقوقي خواند. او گفت که «كشورهای منطقه همه باهم دوست و برادرند و اين شيطنت ها تاثيری در روابط بين ملت ها نخواهد داشت.»​

رسانه های رسمی و نیمه رسمی ایران نیز ارزیابی ها و تحلیل هایی مشابه آقای احمدی نژاد ارائه کرده اند و با تأکید بر "مشکوک بودن" ویکی لیکس، با شک و تردید به استقبال خبر مذبور رفته اند. خبرگزاری نیمه رسمی مهر در یک گزارش تحلیلی در این باره، این سوال را مطرح کرده است که در صورت حمله آمریکا به ایران، کشورهایی همچون عربستان، امارات، بحرین، اردن و مصر چه سودی از این ماجرا می برند؟ مهر در ادامه با لحنی توام با شگفتی می نویسد که تصویری که از اسناد ویکی لیکس به دست می آید این است که «ایران ریشه تمام مشکلات موجود در این منطقه است و تمام کشورهای حاضر در این منطقه خواهان از بین رفتن ریشه این ناآرامی ها هستند».

​

"کار خودشان است"!

مهر سپس آشکارا خود آمریکا را در پشت ماجرای ویکی لیکس دیده و هدف این کشور را برهم زدن "مناسبات دوستانه" ایران با کشورهای عرب منطقه ذکر کرده است: «نگاهی دیگر به اسناد جدید منتشر شده از سوی ویکی لیکس این فرضیه را که خود آمریکا در پشت پرده افشای این اسناد بوده تقویت می کند، چرا که از یک سوی در پی ناآرام کردن اوضاع خاورمیانه و بر هم زدن روابط دوستانه موجود میان ایران و کشورهای عرب منطقه است تا از آن سود ببرد... تاریخ نشان داده که اگر امریکا خود در پشت پرده افشای این اسناد نبود تا این لحظه بدون شک به طریقی از شر "جولیان آسانگ" مدیر ویکی لیکس و این سایت خلاص می شد از سوی دیگر با انتشار اسنادی درباره کشورهایی چون روسیه در پی سهم خواهی از آنها و جلوگیری از رشد آنها در عرصه بین الملل است.»

تاکید بر "تلاش آمریکا برای برهم زدن مناسبات میان ایران و عربستان" در حالی است که گاه و بی گاه مقام های کشورهای عربی در نگرانی از برنامه هسته ای ایران سخن می گویند و مقابله با توان موشکی فزاینده ایران را مستلزم خریدهای تسلیحاتی کلان خود می دانند.​

​

"از این اسناد نمی توان گذشت"​

در همین حال، روپرشت پولنتس، رئیس کمیسیون سیاست خارجی مجلس آلمان، اسناد ویکی لیکس در باره ی ایران را محملی برای تغییر بحث و نگاه نسبت به این کشور ارزیابی کرد. او که صبح روز دوشنبه، ۸ آذر، با شبکه دوم تلویزیون آلمان سخن می گفت، به این نکته اشاره کرد که نگاه منفی کشورهای عربی به برنامه هسته ای ایران و تقاضای آنها برای حمله به این کشور تا کنون به صورت شایعه مطرح بوده است. مستند شدن این درک و دریافت کشورهای عربی، ازنگاه پولنتس، بحث در مورد ایران را به گونه ای محسوس تغییر خواهد داد. او محتوای این اسناد را حساس تر از آن دانست که نادیده گرفته شود.​

در این میان یک مقام اسرائیلی که نامش فاش نشده در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه با تاکید بر این که اسناد ویکی لیکس بر صراحت اسرائیل و عدم دورویی این کشور در قبال برنامه هسته ای دلالت دارند، گفت که این اسناد نشان می دهند کشورهای عرب منطقه نیز در عمل درک و نگاه روشنی در باره ی خطرات ناشی از برنامه هسته ای دارند.​

​

"روشدن دورویی"​

به گزارش خبرگزاری آلمان، هر سه روزنامه بزرگ اسرائیل، "هاآرتص"، "یدیعوت آخارونوت" و "ژروزالم پست"، نیز در تفسیرهای خود با استقبال از افشاگری های ویکی لیکس درباره ی نگاه و لحن رهبران عرب منطقه نسبت به "خطر برنامه هسته ای ایران"، "دورویی" این رهبران را نیز به باد انتقاد گرفته اند. روزنامه "هاآرتص" در این باره نوشته است: «سال های سال اسرائیل از دورویی کشورهای میانه رو عرب شاکی بوده است. این کشورها از یک سو در خفا به اسرائیل فشار آورده اند که به ایران و متحدان تندرو آن مانند حماس و حزب الله حمله کند تا بعد خودشان در مقام منتقد این حملات ظاهر شوند.»​

 

[#8]

پروژه ۷۰۰ میلیارد تومانی ایران در نجف

​

به گزارش خبرگزاری فارس معاون اجرایی ستاد بازسازی عتبات عالیات اعلام کرد که ایران برای ساخت «صحن جامع حضرت زهرا» در آرامگاه امام اول شیعیان در نجف ۷۰۰ میلیارد تومان هزینه می کند.
به گفته علیرضا فداکار، زیربنای این صحن ۲۲۰ هزار مترمربع است که اعضای اتاق بازرگانی اعلام کرده اند که بخش اعظم هزینه های این پروژه را تامین خواهند کرد.
آقای فداکار گفته که «اگر {هزینه این پروژه) ۱۰ برابر این مبلغ نیز نیاز باشد، قطعا با ارادتی که مردم به حضرت امیرالمومنین دارند، هزینه های آن تأمین می شود.»
معاون اجرایی ستاد بازسازی عتبات عالیات افزوده است: «ما حاضریم تمام هستی خود و حتی جانمان را فدای حضرت {علی} کنیم و اعتقاد داریم که تمام حساب و کتاب روز محشر و قیامت به دست آن حضرت است.»
از زمان سقوط صدام حسین در عراق، جمهوری اسلامی کار بازسازی اماکن مقدس شیعی در این کشور را آغاز کرده است.
آرامگاه برخی امامان شیعه و اماکن مقدس شیعیان در شهرهای مختلف عراق قرار دارد که جمهوری اسلامی تاکنون صد ها میلیارد ریال صرف بازسازی آنها کرده است.​

 

[#8]

باستانشناس و ایرانشناس ارزنده سرزمین مان درگذشت​

کمیته بین المللی نجات پاسارگارد
از: دکتر پرویز ستوده
باستانشناس و ایرانشناس ارزنده سرزمین مان درگذشت​

​

استاد سیف الله کامبخش فرد، که بدون تردید یکی از با ارزش ترین و پرکارترین باستانشناسان ایران بود، در سن هشتاد و یک سالگی و به دلیل ناراحتی های قلبی یک شنبه هفتم آذرماه، در تهران درگذشت.
دکتر سیف بخش که تا سال 1358 رییس موزه ایران باستان بود، پس از برکناری از موزه و پس از چند سال از انقلاب گذشته به دلیل مخالفت با حضور و دخالت انقلابیون اسلامی بدون تخصص و دلسوزی در کارهای مربوط به باستانشناسی، و تاب نیاوردن تخریب های گسترده، حفاری های غیر قانونی، و خروج گنجینه های فرهنگی و تاریخی، از کلیه مشاغل خود بازنشسته شد. او وقت بازنشستگی فقط 57 سال داشت و در اوج کارایی خود بود.
دکتر سیف الله کامبخش فرد در تهران به دنیا آمد، تحصیلات عالی دانشگاهی خود را در رشته های باستانشناسی تا مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه تهران تمام کرد، و علاوه بر کارهای عملی باستانشناسی، و تحقیقات و کشفیات گسترده، از جمله در معبد آناهیتا، و تپه مارلیک، در بخش های مختلف باستانشناسی دانشگاه تهران و موزه ایران باستان فعالیت های قابل تحسینی داشت. جام مشهور مارلیک از جمله کشفیات گروه باستانشناسی است که ایشان به همراه دکتر نگهبان در آن فعالیت اساسی داشته اند.
دکتر کامبخش از جمله پایه گذاران و مدیران باستانشناسی دانشگاه تهران بود که به عنوان معاون و دستیار دکتر نگهبان، یکی از اساتید و باستانشناسان ارزنده دیگر سرزمین مان تلاش های زیادی در تشکیل و گسترش آن داشته اند.
نگاهی به زندگی استاد کامبخش فرد و مقایسه ی او با افرادی که سی و دو سال گذشته و به خصوص در این چند سال گذشته بر صندلی های مدیریت سازمان میراث فرهنگی، بخش باستانشناسی دانشگاه، و به خصوص موزه های ایران داشته اند نشان می دهد که ایران اکنون از نظر باستانشناسی و ایرانشناسی در چه وضعیت اسفناکی به سر می برد.​

زندگی نامه کاری دکتر سیف الله کامبخش​

سيف الله كامبخش فرد در سال 1308 در تهران ديده به جهان گشود .وي تحصيلات عالي دانشگاهي خود را در رشته باستا ن شناسي تا مقطع كارشناسي ارشد در دانشگاه تهران سپري كرد. فعاليت هاي تخصصي وي پس از اتمام تحصيلات در موزه ايران باستان، معاونت و دستياري دكتر نگهبان در پايه گذاري و اداره موسسه باستان شناسي دانشگاه تهران و مسئوليت هاي مختلف در مراكز باستان شناسي بوده است.گروه : علوم انساني رشته : باستان شناسي تحصيلات رسمي و حرفه اي : سيف الله كامبخش فرد تحصيلات ابتدايي را دردبستان اديب و متوسطه را در دارالفنون گذراند .سپس در رشته باستان شناسي ادامه تحصيل داده و موفق به دريافت درجه كارشناسي و كارشناسي ارشد باستان شناسي در سال 43-1342 از دانشگاه تهران شد. مشاغل و سمتهاي مورد تصدي : سوابق اجراي و اداري سيف الله كامبخش از سال 1365-1339به شرح زير مي باشد : عضو بخش پيش از تاريخ موزه ايران باستان 1339. -معاونت و دستياري دكتر نگهبان در پايه گذاري و اداره موسسه باستان شناسي دانشگاه تهران1345-1338 . -رييس آرشيو فني موزه ايران باستان 1344. -رييس موزه ايران باستان 1358. -كارشناس ارشد و مسوول كاوشهاي باستان شناسي در مركز باستان شناسي ايران 1365-1359. كامبخش در سال 1365 از مشاغل اداري بازنشسته شد. فعاليتهاي آموزشي : فعاليت آموزشي سيف الله كامبخش به خدمتش به عنوان معلم و دبير وزارت فرهنگ پيش از عضويت در موزه ايران باستان بازمي گردد.ساير فعاليتها و برنامه هاي روزمره : سوابق پژوهشي ميداني سيف الله كامبخش فرد از سال 1377-1339 به شرح زير مي باشد: -عضو هيات كاوشهاي باستان شناسي مهران آباد ساوه به سرپرستي مشترك دكتر نگهبان و دكتر كايلريا نگ از كانادا گزارش اين كاوش هرگز منتشر نگرديد ،1339. -عضو فعال اولين هيات باستان شناسان ايراني در كوهپايه هاي گيلان شرقي (املش )به رياست دكتر محسن مقدم كه گزارش كوتاهي از آن در دو صفحه دريادنامه پنجمين كنگره باستان شناسي و هنر ايران چاپ گرديد ،تابستان 1340. -سرپرست هيات بررسيهاي باستان شناسي دره هاي سياهرود و سفيد رود دحمت اباد رودبار (رشي ـچلگاسر ـدشت ويل ـسندس ـ دفراز و چراغعلي تپه (مارليك )،پاييز سال 1340. -كاوشگر ارشد و معاون هيات كاوشهاي مارليك به سرپرستي دكتر نگهبان ،1340. -كاوشگر ارشد و معاون دكتر نگهبان در فعاليتهاي باستان شناسي پيلاقعه ـزينب بيجار ـ رود بيجار ـ علي كرم باغ ـكلايه رحمت آباد رود بار گيلان ،42-1341. -سرپرست هيات علمي كاوشهاي باستان شناسي نيشابور (كوره هاي سفالگري دوره سلجوقي )1343. -سرپرست هيات علمي كاوشهاي هفت تپه خوزستان به سرپرستي دكتر نگهبان ،1344. -سرپرست هيات بررسيهاي باستان شناسي در گرمغان ،1344. -سر پرست هيات كاوشهاي باستان شناسي در تپه هاي قيطريه ،1347. -سر پرست هيات كاوشهاي باستان شناسي در تپه هاي قيطريه ،1348. -سر پرست كاوشهاي باستان شناسيدر قصبه و محوطه معروف به آناهيتا كنگاور (كاوش آرفاليش )1347. -سرپرست و مجري طرح كاوشهاي باستان شناسي و بازسازي معبد آناهيتا ـكنگاور 56-1348. -سرپرست كاوش در گور خمرهاي كوهپايه هاي پرو1348. -سر پرست هيات كاوش و بازسازي تاق گر ا،55-1352. -به طور همزمان سرپرست بررسي و چگونگي حفاظت و مرمت ابنيه تاريخي منطقه غرب ايران (بيستون ـتاق بستان )56-1352. -سر پرست بررسي ،شناسايي ،نقشه برداري ،تعيين حريم وگلخانه زني در دره شهر ايلام . -1364سرپرست كاوش در كوره هاي 3200 ساله سفالهاي خاكستري رنگ تپه هاي كهريزك ري ،1362. -بررسيهاي باستان شناسي (مجموعا طي بيست روز )در جزيره قشم با هماهنگي ميراث فرهنگي و منطقه آزاد قشم )77-1376. آثار : 1 آثار تاريخي ايران ويژگي اثر : انتشار 13792 آثار و بقاياي دهكده هاي پارتي (اشكاني ) ويژگي اثر : نشريه بررسي هاي تاريخي، سال دوم، شماره 1، 13463 بررسيهاي باستان شناسي در آذر شهر مراغه ويژگي اثر : ميراث فرهنگي 13734 بررسيهاي باستان شناسي در دره ايلام شهر ويژگي اثر : شهر هاي ايران 13685 پديده فرهنگي سفال خاكستري رنگ ويژگي اثر : ياد نامه نخستين گردهمايي باستان شناسي ايران -شوش13736 تاق گر ا ويژگي اثر : تاريخ معماري و شهر ساز ي ايران 13787 تحولات كالبدي و كاربردي غارها در روند معماري مذهبي ايران ويژگي اثر : معماري مساجد -گذشته ،حال و آينده 13768 تهران سه هزار و دويست ساله بر اساس يافته هاي باستان شناسي ويژگي اثر : فضا 13709 روايتي از كاوشهاي باستان شناسي در كوهپايه هاي گيلان شرقي (املش ) ويژگي اثر : باستان شناسي وتاريخ10 سخني درباره پنجمين كنگره باستان شناسي و هنر ايران ويژگي اثر : هنر و مردم 134711 سفال و سفالگري در ايران از ابتداي نوسنگي تا دوران معاصر ويژگي اثر : انتشار 137912 سفالگري نيشابور در سده هاي پنجم و ششم هجري ويژگي اثر : وزارت فرهنگ و هنر مردم 134813 سفالگري نيشابور در عهد سلجوقيان ويژگي اثر : بررسيهاي تاريخي 134614 سنگ نبشته هايي در اطراف سبلان ويژگي اثر : ياد نامه پنجمين كنگره بين المللي باستان شناسي و هنر ايران، جلد اول، 134715 سنگ نبشته هاي اورارتويي و پهلوي ساساني در آذربايجان ويژگي اثر : گزارش به مجمع باستان شناسان جهان در پنجمين كنگره باستان شناسي و هنر ايران134716 سنگ نبشته هايي در آذر بايجان شرقي و اطراف سبلان ويژگي اثر : باستان شناسي و هنر ايران 1347.17 سنگ نبشته هايي در اطراف سبلان ويژگي اثر : باستان شناسي و هنر ايران 134718 سنگ نگاره هاي بيستون ـتاق بستان و كاوشهاي علمي در كنگاور ويژگي اثر : يادنامه سمپوزيوم باستان شناسي ايران134819 شكل گيري معماري معبد ناهيد كنگاور در تاريخ ويژگي اثر : تاريخ معماري و شهر سازي ايران20 فلز كاري و زر گري در مارليك ويژگي اثر : باستان شناسي و تاريخ21 قلعه جمهور (دژ بد )جايگاه بابك خرم دين ويژگي اثر : نشريه بررسيهاي تاريخي، سال يكم، شماره4، 134522 قلعه جمهور (دژبذ) جايگاه بابك خرم دين ويژگي اثر : هنرو مردم 134523 قيطريه مركز تمدن سه هزار ساله ويژگي اثر : باستان شناسي و هنر ايران 134824 كاوش در معبد آناهيتا ـكنگاور ويژگي اثر : نشريه بررسيهاي تاريخي، سال سوم، شماره6، 1347.25 كاوش و بازساز ي معبد كنگاور ويژگي اثر : فرهنگ و معماري ايران 135526 كاوش و بازسازي تاق گرا ويژگي اثر : فرهنگ و معماري ايران 135527 كاوشهاي باستان شناسي و بازسازي در كنگاور ويژگي اثر : شهر هاي ايران كاوشهاي علمي در كنگاور -معبد آناهيتا ويژگي اثر : باستان شناسي و هنر ايران 135029 كاوشهاي علمي در كنگاور -معبد آناهيتا ويژگي اثر : باستان شناسي و هنر ايران30 كاوشهاي كنگاور ويژگي اثر : مجله انگليسي 197331 كتيبه اي از شاپور دوم شاهنشاه ساساني درمشكين شهر ويژگي اثر : هنر و مردم 134632 كشف كتيبه پهلوي ساساني (آذر نار سه ـشاهپور دوم )در مشكين شهر ويژگي اثر : نشريه هنر و مردم، شماره 61-62، 1346.33 معبد آناهيتا -كاوشهاو بازسازي ها ويژگي اثر : گزارش به مجمع باستان شناسان جهان در هفتمين كنگره باستان شناسي و هنر ايران -آلمان 135534 معبد آناهيتا -كاوشهاو بازسازيها ويژگي اثر : گزارش سومين مجمع سالانه كاوشها و پژوهشهاي باستان شناسي در ايران 135435 معبد آناهيتا -كاوشهاي و بازسازيها ويژگي اثر : گزارش هاي دومين مجمع سالانه كاوشها و پژوهشهاي باستان شناسي در ايران 135236 معبد آناهيتا -كنگاور ويژگي اثر : گزارش به مجمع باستان شناسان جهان در ششمين كنگره ارگ بم -كرمان 137837 معبد آناهيتا -كنگاور (كاوشها و بازسازيها در معبد ناهيد و تاق در ) ويژگي اثر : سازمان ميراث فرهنگي 134738 معبد آناهيتا و تاق گرا -كاوشهاو بازسازي ها ويژگي اثر : گزارشهاي چهار مين مجمع سالانه كاوشها و پژوهشهاي باستان شناسي در ايران1355 ​

 

[Iran-Parast]

رسایی: ازجان موسوی و كروبی در برابر ترور محافظت نشود


خبرگزاري انتخاب:
سخنگوی فراكسیون انقلاب اسلامی مجلس با انتقاد از عدم حفاظت از سرمایه***های علمی با وجود محافظت از سران فتنه، تاكید كرد: «باید به جای حراست از كسانی كه سرمایه دشمن هستند، از سرمایه***های ملی حفاظت كرد.»

حجت***الاسلام حمید رسایی نماینده تهران و سخنگوی فراكسیون انقلاب اسلامی مجلس در گفت***وگو با فارس با اشاره به ترور دو تن از اساتید دانشگاه شهید بهشتی اظهار داشت: «این ترورها حاكی از این است كه برنامه***های استكبار برای از بین بردن یا جلوگیری از توسعه دانش هسته***ای در كشور با ناكامی مواجه شده است.»

وی با بیان اینكه طرح استكبار برای تطمیع دانشمندان هسته***ای كشورمان با شكست مواجه شده است، افزود: «دشمنان ملت ایران برای اینكه دانشمندان هسته******ای را جذب و از آنها برای اهداف خود استفاده كنند تلاش كردند، اما اقدام آنها برای ترور فیزیكی دانشمندان نشان داد كه در اجرای این نقشه شوم ناكام بوده***اند.»

عضو فراكسیون اصولگرایان مجلس تصریح كرد: «مرحله دیگر برنامه دشمنان، فشارهایی بود كه به نظام جمهوری اسلامی ایران وارد می***كردند تا با اعمال فشار به خیال خودشان ملت ایران از دانش و فناوری هسته***ای بگذرد، اما در این زمینه نیز به دلیل رهبری حكیمانه و سیاست خارجی دولت و بصیرت ملت مسلمان ایران با شكست مواجه شدند.»

حجت***الاسلام رسایی خاطر نشان كرد: «هنگامی كه دشمن در این دو بعد با ناكامی مواجه شد به ترور فیزیكی دانشمندان كشورمان روی آورده است كه قطعا در این زمینه نیز سودی جز رسوایی بیشتر نصیب آنها نخواهد شد و این اقدامات كور، خللی در عزم و اراده این ملت و مسئولان نظام ایجاد نمی كند.»

وی با تاكید بر اینكه مهمترین وظیفه*** مسئولان ذیربط، حراست از دانشمندان هسته***ای به عنوان سرمایه*** ملت ایران است، متذكر شد: «امروز هر كدام از دانشمندان ما به اندازه همه ملت ایران ارزش دارند؛ چرا كه این ملت پشتیبان برنامه هسته***ای است و در حقیقت حفاظت از دانشمندان هسته***ای حفاظت از سرمایه***های ملت است.»

نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی با ابراز تاسف از اینكه جوانان پاك كشور مأمور حفاظت از سران فتنه و كسانی شدند كه جز فرومایگی و خدمت رسانی به دشمن هیچ وظیفه دیگری نداشتند، متذكر شد: «امروز فتنه***گران محافظ دارند اما دانشمندان هسته***ای ما حفاظت ندارند.»

حجت***الاسلام رسایی بر همین اساس پیشنهاد ***كرد كه همین امروز مسئولان مربوطه به مأموریت محافظان سران فتنه پایان دهند و جونان پاك كشور را مأمور حفاظت از جان ارزشمند دانشمندان هسته***ای كنند؛ چرا كه آنها سرمایه ملت ایران هستند نه كسانی كه سرمایه*** دشمنان به حساب می***آیند.

وی در پایان خاطرنشان كرد كه هیچ*** یك از دستگاه***های نظام وظیفه*** ندارند از كسانی حفاظت كنند كه سرمایه*** دشمن به حساب می***آیند.

 

[Iran-Parast]

صفار هرندي: کليد خوردن زودهنگام انتخابات، جنگ داخلي را در پي دارد
قدرت نرم ما در کشوري مثل مصر به کرسي نشسته است در صورتي که هيچ پولي در اين منطقه هزينه نکرده***ايم و اگر رييس جمهور ايران به اين کشور سفر کند مطمئن باشيد استقبالي بسيار باشکوه تر از مردم لبنان انجام مي***شود.

وزير سابق فرهنگ و ارشاد اسلامي، تصريح كرد: عده***اي که از هم اکنون براي انتخابات رياست جمهوري 3 سال بعد شال و کلاه کرده***اند، بايد بدانند که نتيجه کليد زدن زودهنگام انتخابات در کشور، راه افتادن جنگ داخلي است.

به گزارش ايسنا، محمد حسين صفار هرندي در همايش هاديان سياسي سپاه امام سجاد(ع) هرمزگان در بندرعباس با اشاره به مقوله جنگ نرم گفت: بر خلاف تصور عده***اي که فکر مي کنند ما در مقابل جنگ نرم حالت تدافعي و انفعالي داشته و دشمنان دست برتر دارند، بنده معتقدم که جنگ نرم يک مقوله ابتکاري از طرف ما بوده و باني آن نيز حضرت امام راحل(ره) بودند.

وي از انقلاب اسلامي ايران به عنوان يک جنگ نرم عليه استکبار جهاني ياد کرد و افزود: تمامي انقلاب هاي رخ داده در جهان طي چند قرن اخير متأثر از دو انقلاب فرانسه و روسيه بودند که خدا را از صحنه حکومت حذف کردند، اما انقلاب اسلامي ايران بر خلاف ساير انقلاب***ها معتقد بود که حکومت بايد بر مبناي آيين و شريعت الهي باشد. همچنين تحولات ناشي از انقلاب اسلامي، تحولات فرهنگي بود، نه سياسي و به همين دليل دشمنان را دچار حيرت و سردرگمي کرد.

صفار هرندي با بيان اين***که در سال هاي اول انقلاب، دشمنان اقدام به مبارزه و جنگ سخت با اين تحول فرهنگي صورت گرفته در ايران نمودند، گفت: شورش هاي مناطق مرزي در اوايل انقلاب و همچنين جنگ تحميلي به عنوان نمونه***هاي بارز جنگ سخت دشمنان در آن دوران است.

وي ادامه داد: پس از اين***که دشمن متوجه شد که با جنگ سخت، دامنه نفوذ انقلاب اسلامي در جهان گسترش پيدا کرده، به اشتباه خود پي برد و پس از پايان جنگ تحميلي، اقدامات خود را از طريق جنگ نرم و تهاجم فرهنگي به ايران آغاز کرد. طي اين سال ها که همزمان با سال هاي آغازين دولت سازندگي بود، با موج گسترده اي از بازگشت نويسندگان، شاعران، فيلمسازان، هنرمندان موسيقي و تئاتر و همچنين مورخان به داخل کشور شروع شد که حتي با استقبال رسمي برخي از مسوولان دولتي در فرودگاه مواجه مي شدند.

وزير سابق فرهنگ و ارشاد اسلامي جنگ نرم دشمنان را شريک شدن گروهي از عناصر ضد انقلاب با مسوولان حکومتي دانست و افزود: طي سال هاي دهه دوم انقلاب با غفلت مسوولان يا برداشت غلط آنها، عناصر نفوذي دشمن در ارکان حکومت لانه کردند. پس از اين سال ها بود که مسخره کردن ارزش***هاي بسيجي و انقلابي در فيلم***ها آغاز شد و مطبوعات جولانگاه عناصر ضد انقلاب شد و حتي مدتي بعد نيز حوزه اختيارات رهبري را نشانه گرفتند.

وي محيط اقدام جنگ نرم را انديشه و دل آدميان دانست و با بيان اين***که براي مقابله با اين جنگ بايد بصيرت و بندگي خود را تقويت کنيم، خاطرنشان کرد: برخي ها فکر مي کنند که جنگ نرم يعني فتنه 88، در صورتي که فتنه سال گذشته نتيجه درو کردن محصولي بود که عناصر نفوذي دشمنان در داخل کشور، سال***ها پيش از آن در ذهن و دل عده اي کاشته بودند.

وي ادامه داد: پس از انتخابات رياست جمهوري 88، جريان نفوذي خيابان ها را براي نيروهاي طرفدار آمريکا قرق کرد که در نهايت شکست خوردند اما بيکار ننشسته و برنامه هاي آينده آنها رسوخ در ميان اساتيد دانشگاه و حتي حوزه علميه است.

صفار هرندي در بخش ديگري از سخنان خود با انتقاد از کساني که فکر مي کنند صدور انقلاب نياز به خرج کردن پول هاي کلان دارد، گفت: قدرت نرم ما در کشوري مثل مصر به کرسي نشسته است در صورتي که هيچ پولي در اين منطقه هزينه نکرده***ايم و اگر رييس جمهور ايران به اين کشور سفر کند مطمئن باشيد استقبالي بسيار باشکوه تر از مردم لبنان انجام مي***شود.

وزير سابق فرهنگ و ارشاد اسلامي با بيان اين***که حضرت امام(ره) با محبت و ولاء دل هاي جهانيان را به سمت انقلاب اسلامي جذب کرد، گفت: منبع قدرت نرم ما تمسک به ولايت است.

صفار هرندي در پاسخ به سوال يکي از حضار در خصوص بودجه هاي اختصاص داده شده به حوزه فرهنگي در سال جاري گفت: بودجه يک هزار و 500ميليارد توماني رقمي اعجاب آور است که هنوز آثار عيني آن مشهود نيست و شايد علت آن تمرکز دولت بر طرح هدفمندسازي يارانه ها باشد که اين هزينه ها عملياتي نشده است. اگر چنين پولي در عرصه فرهنگي به درستي هزينه شود، مي توان کاري کارستان کرد.

http://www.asriran.com/fa/news/147127

 

[mowj]

مادر عماد بهاور: حکم ظالمانه ۱۰سال زندان را بازجو در زمان بازداشت تعیین کرده بود ​

در حالی که عماد بهاور، مسئول شاخه جوانان نهضت آزادی ایران، بعد از ماهها بازداشت و بدون یک روز مرخصی، اخیرا به ده سال حبس محکوم شده، مادر این فعال سیاسی و دانشجویی در گفتگو با جرس می گوید: این حکم کاملا ظالمانه است و آقایان طی یکسال اخیر فقط ما را با برگزاری چندین دادگاه به بازی گرفته اند.​

به گزارش خبرنگار جرس، طاهره طاهریان با بیان اینکه حکم دادگاه در زندان به پسرش ابلاغ شد، می گوید "حکم صادره برای عماد کاملا ظالمانه و به دور از انصاف است . ده سال حبس به اتهام تشویش اذهان عمومی و عضویت در نهضت آزادی."​

مادر عماد بهاور ادامه می دهد : وقتی به خانه مان ریختند و عماد را بازداشت کردند، بازجو در تهدید و خط و نشان کشیدن به ما گفت که دهسال او را به زندان خواهد انداخت و حالا پس از یکسال همان حرف بازجو به حکم تبدیل شده است. حکم را همان یکسال پیش بازجو داده بود.​

طاهریان که نتوانسته در این هفته ملاقاتی با فرزندش انجام دهد و به بهانه آلودگی هوا، اداره زندان ملاقاتها را تعطیل اعلام کرده بود، می گوید: چه صحبتی می توانم داشته باشم وقتی می بینم که سال پیش حکم را به من گفتند همان اجرا شده . چه می توانم بگویم . این حکم واقعا ناعادلانه بوده است و چندین بار گفته بودم که اگر می گذاشتند عماد آزاد بشود، مسلما به نفعشان هست.​

مادر بهاور درباره حکم ده ساله بازداشت پسرش می گوید: ۵ سال برای اجتماع و تبانی و ارتکاب جرم به واسطه برگزاری جلسه با سران نهضت آزادی و ۴ سال عضویت در نهضت آزادی و یکسال هم تبلیغ علیه نظام بریده اند .​

طاهریان می گوید دیگر به فکر مرخصی آمدن عماد نیست و حالا تنها به دادگاه تجدید نظر فکر می کند تا شاید این حکم سنگین و نا عادلانه شکسته شود.​

گفتنی است عماد بهاور در ۷ خرداد ۱۳۸۸ توسط دادگاه انقلاب بازداشت و اتهام وی تبلیغ علیه نظام عنوان شد.​

این فعال سیاسی پس از ۹۶ ساعت آزاد اما پس از اعلام نتایج انتخابات دوباره دستگیر شد و تحت فشار روانی برای اقرار تلویزیونی قرار گرفت.​

بهاور روز چهارشنبه هفتم مرداد ماه پس از تحمل ۴۶ روز زندان انفرادی از زندان آزاد شد. اما در اسفند ۱۳۸۸ در حالی که به دادگاه انقلاب برای آخرین دفاعیات احضار شده بود، دوباره بازداشت شد و هم اکنون در بند ۳۵۰ اوین به سر می برد. عماد بهاور در ده ماه اخیر حتی یک روز هم به مرخصی نیامده است .​

منزل بهاور نیز بارها در سال گذشته مورد یورش ماموران اطلاعاتی و امنیتی واقع شده که با ایجاد جو رعب و وحشت برای خانواده و مزاحمت مستمر برای همسایگان همراه بوده است. همچنین بنا به درخواست وزارت اطلاعات علاوه بر عماد بهاور، پدر این فعال سیاسی هم از کار اخراج شده است.​

متن کامل این گفت و گو به شرح زیر است:​

خانمطاهریان طبق اخبار منتشر شده رییس شعبه پانزده دادگاه انقلاب عماد بهاوررا به ده سال حبس تعزیری محکوم کرده است. آیا شما اطلاعی از این حکم دارید؟​

سه هفته پیش بعد از اینکه سه بار تاریخ برگزاری دادگاه به تعویق افتاده بود برای بار چهارم برگزار شد که بعد از اینکه دو ساعت طول کشید ناتمام ماند. برای بار بعد دادگاه تشکیل شد که الان سه هفته از تشکیل دادگاهش می گذرد و دیروز عماد را دادگاه انقلاب برده و حکمش را به او داده اند. البته ما و وکیلش خانم غیرت بی خبر بودیم تا امروز که برای ملاقات به زندان رفتیم اما دو ساعت زودتر بدون اطلاع در زندان را بسته بودند که متاسفانه نتوانستیم او را ملاقات کنیم. بعد من از یکی از افرادی که فرزندش را ملاقات کرده بود حال عماد را پرسیدم که گفت من دیروز دادگاه بودم عماد را دادگاه آورده بودند و حکمش را دادند. که من هنوز از این خبر و حکم در شوک هستم.​

این حکم را به وکیل ایشان گفته بودند؟​

نخیر، خانم غیرت حتی یکروز قبل رفته بود تا حکم عماد را بگیرد اما جواب داده بودن که حکم برای تایپ رفته و هنوز آماده نیست. که از قرار معلوم نمی خواستند حکم را به وکیلش بدهند و می خواستند حکم را به خود عماد بدون حضور وکیل در دادگاه بدهند.​

آیا این حکم قابل تجدید نظر خواهی است؟​

بله، مسلما وکیلش درخواست تجدید نظر می دهد. حالا تا ببینیم این دادگاه تجدید نظر چه زمانی برگزار شود.​

اتهاماتی که بر اساس آن حکم را برای فرزندتان صادر کرده اند چه بوده است؟​

چهار سال عضویت در نهضت آزادی، یکسال تبلیغ علیه نظام و پنج سال اجتماع و تبانی بر ضد امنیت ملی به واسطه برگزاری جلسات با سران نهضت آزادی یعنی عملا این پنج سال و آن چهار سال در ارتباط با نهضت آزادی بوده که در اصل جرم نیست.​

فرزند من فقط در روزنامه های روز و شرق و وبلاگش مقاله می نوشت که تمام اینها تا قبل از انتخابات مشکلی نداشت که متاسفانه این مسائل مربوط به بعد از انتخابات می باشد. عماد عضو نهضت آزادی بود و چند بار تذکر داده بودند اما مسئله خاصی نبود اینها همه بعد از انتخابات مطرح شد تا جاییکه سال پیش که آمدند عماد را در خانه دستگیر کردند کارشناس امنیتی و اطلاعاتی گفت من ده سال حبس به عماد می دهم یعنی موقع بازداشت حکمش را صادر کردند. خود بازجویش گفت وقتی ده سال بهش زندان دادم می فهمد که نباید این کارها را بکند.​

آیا وکیل ایشان توانستند در دادگاه نسبت به این اتهامات دفاع کنند؟​

بله وکیل حضور داشت و دفاع هم کردند اما همانطور که گفتم این حکم گویا از قبل تعیین شده بود.​

آیا بعد از این حکم با عماد صحبت کرده اید؟​

یک تماس تلفنی با من و خانمش گرفت و منتظر بود ما به ملاقاتش برویم تا بگوید که به وکیلش بگوییم درخواست تجدید نظر کند که متاسفانه امروز هم که رفتیم ملاقات که اصلا در را زودتر بسته بودند. حالا من از این سر شهر و به آن ور شهر می روم افرادی که از شهرستانها می آیند چکار باید کنند؟ هفته ای یکبار ملاقات کابینی داریم که همیشه به عناوین مختلف مانع می شوند.​

در تماس تلفنی که داشتند وضعیت روحی اشان چطور بود؟​

طبق معمول وضعیت روحی "عالی" داشت و کاملا "مقاوم" است و فقط ما را دلداری می داد.​

در پایان هرصحبتی با مسئولین دارید بفرمایید؟​

ما که نمی توانیم مسئولین را ببینیم شاید از طریق این تریبون صدای ما را بشنوند. من فقط می خواهم بگویم که این حکم از سال پیش صادر شده است. این قاضی نبوده که حکم را داده و این حکم از قبل تعیین شده بوده است. روزیکه عماد را دستگیر کردند بازجویش گفت من ده سال حکم زندان برای عماد خواهم داد. من واقعا متاسفم، آیا قاضی که این حکم را می دهد باید اینطور عمل کند؟ حکمی که همه از شنیدن شوکه می شوند، وکیلش در شوک است و می گوید یک چنین حکمی بالای هفت سال اصلا نداشتیم. مگر فرزند من چه کرده که باید ده سال حکم زندان به او داده شود. به هر کس می گوییم مات و مبهوت می ماند چنین حکمی به کسی که کاری نکرده بدهند. عماد نسبت به مملکتش حسن نیت داشته و از سر دلسوزی راهنمایی می کرد و می نوشت. فرزند من فقط اهل قلم بود و قلمش است که همه را سوزانده است وگرنه او هیچ خطایی نکرده است. اوایل دادستان محترم ما را می پذیرفت اما اواخر به هیچ وجه اجازه ملاقات به ما نمی داد و ما نمی توانستیم ایشان را ببینیم. من متاسف هستم که از طریق رسانه ها باید حرفم را به گوش مسئولین برسانم. بارها و بارها ما جلوی در اتاق دادستان رفتیم اما ما را نپذیرفتند، که فقط یک پرونده نامه های من است که هیچکس پاسخگوی ما نبود و الان سه و چهار ماه است که من درخواست ملاقات حضوری با فرزندم را کرده ام اما جوابی نمی دهند. من در این نه ماه فقط یکبار ملاقات حضوری داشتم در صورتی که این "حق" زندانی است. ما نمی دانیم این صحبتهایمان را چگونه باید به گوش مسئولین برسانیم؟​

 

[Zob Ahan]

The Political Craft of Mahmoud Ahmadinejad 2: The Great Balancing Act

by HOMYLAFAYETTE

29 Nov 2010 22:40No Comments

Part I: Too Busy for Birthdays

More than a year into his second term as president of the Islamic Republic of Iran, fundamental questions remain about Mahmoud Ahmadinejad. Is he a true believer? Is he a religious fanatic hell-bent on pushing the world towards Armageddon to precipitate the coming of the Mahdi, the Shia messiah figure? Or is he a populist using religion for political gain? The answer is significant not only for understanding the complex power structure of the regime and the fault lines between the various factions, it also bears on the future of the Iranian democracy movement, foreign policy, and the nuclear issue.
On the offensive

This past July 10, Panjereh magazine published an interview with Seyed Morteza Nabavi (pictured), which was picked up in full the next day by Jahan News, considered close to the intelligence unit of the Islamic Revolutionary Guard Corps. The title of the piece was "A Deviant Faction is Being Formed Within the Principlist Camp."
Nabavi is considered a theoretician of the regime whose influence surpasses his official functions within the political organization he helped found, the Islamic Society of Engineers. Though Ahmadinejad is also a member of the ISE, the group supported one of his rivals, Majles Speaker Ali Larijani, in the 2005 presidential race. Nabavi is also close to the Islamic Coalition (Mowtalefeh) Party and the conservative Combatant Clergy Association (not be confused with the reformist Association of Combatant Clerics of which ex-President Mohammad Khatami is a leading voice). He runs the Resalat newspaper and has stated, "The main concern of Resalat is the ruling ideology."
Nabavi had this to say about the "deviant faction" mentioned in the interview's title: "Young Principlists must be very careful not to fall into this trap.... This is a faction whose deviance is plain to see. They say that they have a direct link to the Imam Zaman. They want to put aside the clergy in all matters of religion, law, and politics," Nabavi added, in warning, "This faction of Principlists seeks Principlism minus the clergy."
It was unlikely that Nabavi had chosen this last phrase by accident. "Principlism minus the clergy" (osoulgarayi menhayeh rohaniyat) is clearly reminiscent of "Islam minus the clergy," a concept made famous by the prominent Islamic thinker Ali Shariati, considered an ideologue of the 1979 Revolution, even though he was at odds with the mullarchy and passed away in 1977 in Southampton, England, before the fall of the Shah.
"Theocracy is a system in which clerics, instead of politicians, assume political and governmental positions. In other words, theocracy is the rule of clerics over the nation. The natural outcome of such a [system] is despotism because the cleric considers himself the surrogate of God and the executor of His affairs on Earth," Shariati wrote. Elsewhere, he argued that in Islam, "an organization known as the 'clergy' does not exist and no one becomes a professional cleric. In Islam, there is no middleman between the people and God. Everyone is in direct contact with Him." Supporters of the regime will of course argue that Iran is an Islamic republic and not a theocracy.

Photo: Khomeini and Shariati posters side by side during the 1978-9 Revolution.

Without getting into the details or merits of Shariati's philosophy -- which can hardly even be summarized here -- it should be noted that his blend of Marxism/Socialism and Islamic reformation was extremely popular among the idealistic youth of the period. So much so that in the years leading up to the revolution, and despite numerous fatwas against him, Ayatollah Ruhollah Khomeini did not take an official stand against Shariati. Ayatollah Morteza Motahari, a confidant of Khomeini's, wrote the founder of the Islamic Republic a letter in which his frustration with Shariati is palpable: "The least of his sins is that he has given a bad name to the clergy. He described cooperation between the clergy and unjust governments against the masses as a general social principle. [In other words, he claimed] that the blade, gold, and prayer beads lie alongside one another and share the same goal."
In his interview with Panjereh, Nabavi was issuing a warning against an idea -- "Principlism minus the clergy" -- that, while not as extreme as "Islam minus the clergy," still had the potential to be immensely popular. So who are the "deviants" who would exploit this popular idea?
One indication comes from an interview given by Deputy Minister of Islamic Guidance Mohammad Ali Ramin in September. "Instead of being active behind the closed doors of political parties, NGOs, or other Western-style institutions, our clergy should return to their mosques," said Ramin. He tempered his words by adding that he meant that the clergy could restore the central position of mosques in Iranian society and remobilize the devout population that had stopped attending them regularly.
The clerics, however, took a very dim view of Ramin's comments. "Nobody pays attention to what the deputy minister says," contended Mohammad Taghi Rahbar, head of the clerical faction in the Majles. "The main goal of individuals making such remarks is to remove the clergy from the [national scene] and take religion out of the government and politics." When radio host Ahmad Tavakoli (no relation to the Majles deputy of the same name) questioned Ramin about his remarks on a live show, the deputy minister lost his cool and insulted Tavakoli (listen to audio excerpt below): "Shoma ghalat kardid" -- "You had no damn right and there will be hell to pay."

Ramin lived in Germany from 1971 until 1994, when he was deported, allegedly for his links with neo-Nazi and far-right parties. He was unknown on the national stage until Ahmadinejad's first term, when he became a presidential adviser, most notably contributing to the president's negationist positions on the Holocaust. He was the organizer of the infamous Holocaust Conference in Tehran, to which he invited old friends from Germany, including Benedikt Frings of the National Democratic Party. It is doubtful that he would have made the comments about returning the clergy to the mosques without the consent of Ahmadinejad, who has yet to chastise him.
Ahmadinejad's aides presented other novel ideas about Islam and Iranian society over the summer. "There are many takes on the school of Islam, but our understanding of the reality of Iran and the reality of Islam is the school of Iran, and we must henceforth introduce the school of Iran to the world," said Chief of Staff Esfandiar Rahim Mashaei at a conference for Iranian expatriates in August. The identity and mythology of the regime is Islamic, the basis for its power has been Islamic, and here was a very senior government official touting the school of Iran (maktabeh Irani), and not even the school of Iranian Islam.
The reactions from regime insiders were swift and unequivocal. General Seyed Hassan Firouzabadi, Armed Forces joint chief of staff, said, "We consider such words to be a deviation and a crime against national security and an attack on the values of the sacred regime of the Islamic Republic and the Islamic Revolution." Regime officials almost always refer to the Islamic Republic and not the Islamic Republic of Iran.
As Habibollah Asgaroladi, secretary general of Supporters of the Line of the Imam and the Leader (a coalition of a dozen parties under the Principlist umbrella), said in response to Rahim Mashaei, "The basis for the Islamic movement and revolution was Islam, and the republic was based on the meaning of Islam. Imam Khomeini, at a time when there was mention of an Iranian Republic or a National Democratic Republic, declared an Islamic Republic, not one word less, not one word more." To stress the dangers of forsaking Islamic identity to patriotism or national identity, he added, again referring to Khomeini, "The Imam tried very hard to make the Arabs understand that as long as they called Palestine Arabic it would come to no good and that Palestine was Islamic."
"If Rahim Mashaei persists in his errors, we will not remain silent in the face of these perverted, nationalistic acts of conjuring schools [maktab-sazi enherafi nasionalisti]," said Ayatollah Abbas Kaabi of the Society of Qom Seminary Teachers and a member of the Assembly of Experts. "Mr. Mashaei's remarks about a school of Iran were all about conjuring up a nationalistic school [of thought] for Islam."
And there is the crux. Nationalism and patriotism are extremely popular in Iran, perhaps more so than religion. Two of the crucial slogans chanted in last year's opposition demonstrations were "Neither eastern, nor western, but an Iranian Republic" and "Neither Gaza, nor Lebanon. I give my life only for Iran." The patriotic song "Ey Iran," written in the aftermath of World War II and long a favorite of Iranians, has become something of an opposition anthem in the past years. Is it an accident that Ahmadinejad's chief of staff has brought up the idea of a "school of Iran" so soon after last year's unrest? Perhaps not.
Not only has the president not disavowed Rahim Mashaie's remarks, he has endorsed them despite the outcry by conservative clerics and regime insiders. "What we say is very clear. The government speaks with only one voice. [Rahim Mashaei] says the same thing, perhaps with a different vocabulary. Iran has had a singular role is developing a pure Islam. This is not nationalism," he insisted at a press conference shortly after the incident. He maintained his support in a speech at last month's conference on "Soft War" -- regime-speak for velvet or color revolutions -- held at Tehran University. "There are many takes on Islam...in the world. The understanding of Islam that is worthy of consideration for us has to be Iranian," he told the participants. "We believe Iran's culture and understanding of truth to be the closest to truth," he added.
Ahmadinejad's feigned crowd-pleasing statements, the Third Worldism he shares with the likes of Hugo Chavez and Evo Morales, his attempts to assume a holy mantle while tapping into quasi-reformist and anti-clerical ideologies, and the appeals to the powerful social forces of nationalism and patriotism give the appearance of a cynical, populist streak in the president. Whatever his plans, not many observers believe that Ahmadinejad will simply disappear from the political stage after serving his second term.
The president is not the official head of any party, which would allow him to maintain a voice in the Islamic Republic's affairs. He seemed to be addressing this issue at the national gathering of representatives of the Supreme Leader in July when he stated, 'The velaayat and the Revolution have but one party and that is the velaayat party and God's party."
Velaayat can be a reference to the Supreme Leader or to the rule of the Shia messiah who is alternately called the 12th Imam, Imam Mahdi, Imam Zaman, or the Hidden Imam. He is said to have disappeared at the age of five in A.D. 874, initiating the ongoing epoch of occultation or absence. Shiites believe that Imam Zaman will return to this world to bring universal justice and brotherhood. The Iranian Constitution describes the principle of Velaayat-e Faghih (guardianship of the Islamic jurist) from which Khamenei derives his power as a kind of "surrogacy for the Imam Zaman," a notion expressed by the regime with increasing frequency.
Ahmadinejad may believe that he can occupy a central position within such a nebulous entity at the expense of the established groups. Certainly, the quick reactions of various political figures showed that this was their interpretation of the president's words. "The velaayat party has no basis in reality and the Imam [Khomeini] and the Supreme Leader have not referred to it even once.... Some people are creating disturbances among Principlists and we must be aware of this," Islamic Coalition Party Chairman Mohammad Nabi Habibi was quoted in Khabar Online, a news site close to Majles Speaker Larijani.
Planning for 2013
The president may be taking concrete steps to place his ideological stamp on the regime. In August, Jahan News reported that a "Principlist manifesto" (Ahmadinejadism?) was being drafted and that it would soon be submitted to Ahmadinejad. "This manifesto, which will provide a clear description of Principlism, will restrict the scope of Principlism to such a degree that individuals such as [Tehran Mayor] Ghalibaf and [Majles Speaker] Larijani will no longer be considered Principlists," wrote the Guard-aligned news outlet. (Ghalibaf and Larijani both ran in the 2005 presidential election, but failed to make it to the second round.) Majles representative Ali Motahari reached the same conclusion in an interview with Aftab daily, in which he accused "Principlist extremists" of devising the manifesto in order to eliminate Ahmadinejad's rivals. Motahari surmised that certain Principlists were taking this step in order to prepare for the next elections.
"It is a pity that the presidency lasts only two terms, because Ahmadinejad's record in this term has been much better than the previous one," said Mohammad Javad Larijani in May. Whether Larijani, an adviser to Khamenei and head of the judiciary's human rights commission, was attempting to gain the support of the president's loyalists for his brother, Speaker Larijani, or whether he was putting on a show of impartiality, the statement prompted some discussion about a possible amendment to the constitution. If Khamenei were to consider such an amendment to be expedient, it is quite possible that it would be railroaded through the legislature and Guardian Council.
However, it must be noted that unlike the U.S. Constitution, whose 22d amendment clearly sets a limit of two elected presidential terms, the Islamic Republic's Constitution says the following:

Article 114
The President is elected for a four-year term by the direct vote of the people. His reelection for a successive term is permissible only once.
​

In other words, a former president who has served two terms can run again after a lapse of one term. That is why Mohammad Khatami was able to consider (and reject) becoming a candidate in 2009 and how Ayatollah Ali Akbar Hashemi Rafsanjani was able to run in 2005 even though he had already served two terms in the 1990s.
Some analysts believe that Ahmadinejad may attempt a "Putin-Medvedev shuffle." Former Russian President Vladimir Putin handpicked his successor, Dmitry Medvedev, in 2008 when he faced the same type of constitutional restriction. He subsequently became the prime minister and is expected to run for president again in 2012. There have been persistent rumors that Rahim Mashaei, whose daughter is married to Ahmadinejad's son, would play the Medvedev role in the Iranian scenario.
As described above, Rahim Mashaei is not popular among many conservative clerics and portions of the Principlist camp, who managed to convince Khamanei to block his nomination to the post of first vice president last year. Ahmadinejad enraged his rivals by quickly naming him as his chief of staff, which could not have occurred without the acquiescence of the Supreme Leader. This suggests a certain symbiotic relationship between the president and Khamenei, each considering the other as necessary to advance his own goals.
It would not be outlandish for Khamenei to accept Rahim Mashaei in the highest elected office of the land. One of Ahmadinejad's closest aides, he has voiced many of the same populist positions as the president. He is considered more amenable to some reformist demands and maintains ties to the trendy artistic community. He could therefore bring some of the opponents of the regime back into the fold. If he were to become president, Khamenei would be able to maintain the delicate, yet tense, balance within the power structure and regain some luster as an arbiter.

Furthermore, it would be difficult to disdainfully dismiss the preferred candidate of the Ahmadinejad camp, given the official claims that he garnered 24 million votes. "Mr. Ahmadinejad and Mr. Masheai have pushed the Principlists into a corner in the sense that they say, 'We have more votes than anyone else,'" Alireza Namvar Haghighi, a political analyst in Toronto, told Radio Farda. "This is the Principlists' paradox. Either they have to say that these are not your votes or that there was some fraud in the elections. Therefore, they must come to some skewed compromise..."
Ahmadinejad's supporters seem to be laying the groundwork for a Rahim Mashaei run for the presidency in 2013. In September, Principlist Majles representative Behrouz Jafari announced the formation of the Justice and Welfare Front (Jebheyeh Edalat va Refah), a coalition of a dozen pro-Ahmadinejad groups in the legislature. Anti-Ahmadinejad conservative news outlets including Tabnak, controlled by former Revolutionary Guard commander Mohsen Rezai, and Alef, run by Majles research center head Ahmad Tavakoli, reported that the coalition's main function was to support Rahim Mashaei. Hojatoleslam Abbas Amirifar, the group's secretary general, denied the allegation and added, "Mr. Rahim Mashai has not even declared that he will be a candidate."
"Some people seem to have an abnormal sensitivity towards Mr. Mashaei," Ahmadinejad said in a recent interview on the 20:30 news show. "I have complete confidence in Mr. Mashaei. I know him as someone who believes in the principles of the Islamic Republic, the values of the revolution and the Iranian nation. He is a person who believes in the line of the velaayat. He is a pure individual."

Beyond the official political organizations, Rahim Mashaei can also count on the support of the President's Young Advisers, a broad network of up-and-coming activists present in various ministries, presidential offices, and provincial governments. Rahim Mashaei happens to head this group, one of the dozen or so functions that he fills in the administration. Before the summer, he named Abbas Masjedi as his plenipotentiary representative within the group and instructed him to "expand the Young Advisers network throughout all ministries, independent organizations, vice-presidential offices, and provincial governorships by the end" of the Iranian year (next March 20), according to the Ahmadinejad administration's news outlet. The president and Rahim Mashai received a rousing welcome at the 4th Conference of Young Advisers on October 10.
A week later, Hamid Reza Afrashteh, Young Advisers deputy chief in charge of provincial affairs, spoke at a gathering organized by Islamic Iran's Group of 72 and compared Rahim Mashaei to some unlikely luminaries. "The Western world began a new life with thinkers such as Adam Smith in the field of economics, Russell in the social sphere, and Montesquieu in politics, and it began developing knowledge. Meanwhile, on this side of the world, we have continued our existence with passivity," said Afrashteh, according to Afkar News. Referring to Rahim Mashaei, he continued, "Now that one person has taken a leap and and has entered the difficult field of developing ideas and turning them into models, some people unfortunately do not tolerate him."

While Ahmadinejad and his supporters have advanced their agenda, they have continued to confront their rivals, not only among the Greens, but within the Principlist camp itself. Speaker Ali Larijani has been the main target of such attacks, which have splintered the Principlist faction in the legislature and managed to erode his support within the Majles.
On Sunday, November 7, Larijani barely squeaked by as the central committee of the Majles's Principlist faction elected its chairman. Larijani, the incumbent, garnered 25 of 47 votes, while his opponent, Shahabedddin Sadr received 20. Khabar Online, close to Larijani, falsely stated that he had received 44 votes, while IRNA, the government news agency run by former Ahmadinejad media adviser Ali Akbar Javanfekr, correctly reported that the Speaker had won by 5 votes. (Clear election results apparently remain a rarity in the Islamic Republic.) Pro-Ahmadinejad Majles representative Hamid Rasaei wrote in his blog, "How will Ali Larijani's 'crisis of appeal' end?"
The G-72 website claimed in an article last month that Larijani supporters within the Assembly of Experts were seeking to modify the Constitution so that the president would be elected by the Majles because "they know for a fact that it is impossible for Larijani's name to come out of a ballot box, so their only recourse is to change the manner in which the president is elected." According to Raja News, Larijani had urged his brother-in-law, Majles representative Ali Motahari, to collect signatures from fellow legislators in order to force the president to come before the Majlis to answer questions about his policies, but that fewer than ten deputies had been willing to sign. Motahari had engaged in his nefarious campaign against the president "at the same time of the son of the nation's visit to Lebanon," Raja News reported in outrage, before turning to mockery: "Motahari obtained only two votes in the election for the central committee of the Principlists. Given that he cast one ballot for himself, only one other person voted for him."
The most noteworthy, and sinister, clash took place when pro-Ahmadinejad goons held a threatening rally in front of the Majles in June. The Ahmadinejad administration had been involved in a struggle to gain control of the assets of a vast network of universities run by Rafsanjani loyalists. Larijani managed to sway the Majles vote in favor of the Rafsanjani camp, thereby incurring the wrath of the demonstrators in Baharestan Square. One banner lofted by the protesters read, "A thief in the nation's house," while another insultingly asked, "Larijani, who the hell do you think you are to go against the Leader's opinion?"
Regardless of his apparently premeditated skirmishes with the conservative clergy and some Principlists, Ahmadinejad has been careful to radiate loyalty to Khamenei and the doctrine of Velaayat-e Faghih. His aides and supporters have followed suit. Mohammad Ali Ramin, deputy Islamic guidance minister in charge of the press, who last summer suggested that the clergy should return to their mosques, had an altogether obsequious attitude towards the Leader's recent "historic" visit to Qom (see video below). "One of the most beautiful headlines of recent years that I can remember was one that I saw in one of these newspapers a couple of weeks ago, on the occasion of Imam Khamenei's visit to Qom," he told a television interviewer. "It was 'Ghadireh Qom.' This was a very beautiful take on 'Ghadireh Khom,' meaning the people of Qom had risen up to welcome the surrogate of the Imam Zaman."

Not only did Ramin refer to Khamenei as Imam, rather than Ayatollah or Supreme Leader, but he compared him to one of the most inspirational figures of Shiism, Imam Ali. It was at Ghadireh Khom, or the pond of Khom, that the Prophet Muhammad appointed Ali, his son-in-law, as his successor in A.D. 632. Through his own surrogates, it seems, Ahmadinejad has figured out how to confer blessings even upon the Supreme Leader himself.
Homylafayette, a Tehran Bureau contributor, blogs here.
Copyright © 2010 Tehran Bureau

 

[mowj]

زیدآبادی: زندگی به اندازه ای زیباست که همه چیز را می توان قربانی آن کرد، مگر شرافت را​

مهدی محمودیان، افشاگر جنایات کهریزک روز گذشته به نقل از احمد زیدآبادی گفته است: زندگی به اندازه ای زیباست که همه چیز را می توان قربانی آن کرد، مگر شرافت را، که عزیزتر و زیباتر از زندگی است و لایق آنکه زندگی را قربانی آن کرد. این اصل اساسی زندگی من است و هر کس لحظه ای در این باره تردید کند هرگز مرا نشناخته است. ​

 

[Zob Ahan]

سایت جدید دفتر اطلاع رسانی مرحوم آیت الله منتظری فیلتر شد

سه شنبه 09 آذر 1389 ساعت 23:23 |

خبرگزاری هرانا - در آستانه سالگرد درگذشت مرحوم آیت الله العظمی منتظری، مرجع تقلید مردمی و حامی جنبش سبز، و در راستای فشارهای گستردۀ امنیتی جهت جلوگیری از برگزاری مراسم سالگرد آن مرحوم، دومین وبسایت دفتر ایشان نیز مشمول فیلترینگ و خروج از دسترس کاربران داخل کشور شد.
به گزارش منابع خبری جرس، بعد از اینکه پایگاه اینترنتی دفتر اطلاع رسانی مرحوم آیت الله منتظری چند ماه پیش مشمول فیلترینگِ نهادهای امنیتی شد، دفتر اطلاع رسانی فوق، وبسایتی جدید راه اندازی کرد، تا مورد استفاده مردم و علاقه مندان قرار گیرد، که این تارنما نیز در آستانه سالگرد درگذشت آن مرحوم، و بعد از اینکه احمد منتظری (پسر معظم له) از عدم برگزاری مراسم سالگرد خبر داده و خاطرنشان ساخته بود "دلایل این امر به آگاهی مردم خواهد رسید"، نهم آذر ماه فیلتر گردید.
گفتنی است طی ماههای اخیر، سایت های دفاتر اطلاع رسانی آیات عظام بیات زنجانی و صانعی، و آقایان محمد خاتمی و گروهی دیگر از شخصیت های غیر حکومتی، مشمول فیلترینگ و خروج از دسترس کاربران گردید.
در پی گسترش موج فیلترینگ و انسداد سایت های خبری، تحلیلی، اطلاع رسانی و وبلاگ ها، چندی پیش وزیر ارشاد اعلام کرده بود که "فیلترینگ سایت***ها دارای كمیته خاصی است كه به آن وزارتخانه ارتباطی ندارد یعنی در دادستانی كل كشور است و در آنجا تصمیم***گیری می***كنند."
لازم به ذکر است طی هفته های اخیر، فشارهای زیادی بر نزدیکان، شاگردان و علاقه مندان مرحوم منتظری وارد شده و جمعی از آنان نیز، احضار، تهدید و بازجویی شده اند.

 

[Zob Ahan]

Iran footballer's 'temporary wife' faces execution: Amnesty



Module body





Tue Nov 30, 2:32 PM


LONDON (AFP) - Amnesty International has said the "temporary wife" of an Iranian footballer is to be executed on Wednesday for the murder of the man's permanent wife and has called for the punishment to be halted.
[SIZE=-2]ADVERTISEMENT[/SIZE]

Citing Iranian media reports, the London-based rights group said the lawyer of Khadijeh "Shala" Jahed has said she is to be executed in Tehran's Evin prison at dawn, and it suggested she might have been wrongly convicted.

"Shahla Jahed must be spared execution. The death penalty represents the ultimate denial of human rights," Malcolm Smart, Amnesty director for the Middle East and North Africa, said in a statement.

"As well, in this case, there are good reasons to suggest that she may have been wrongly convicted."

Amnesty said Jahed, who had contracted a temporary marriage with Nasser Mohammad Khani, a former striker for the Iranian national team, was convicted of stabbing to death her husband?s permanent wife.

In the Shiite faith that is the majority religion in Iran, men and women can marry for an agreed period of time. Afterwards, the marriage is null and void, although it can be renewed.

Men can have up to four permanent wives, and any number of temporary wives. Women can only be married to one man at a time.

Smart said there are "strong grounds to believe that Shahla Jahed did not receive a fair trial, and may have been coerced into making a 'confession' during months of detention in solitary confinement. She retracted that confession at her trial but the court chose to accept it as evidence against her."

Amnesty said Jahed?s lawyer had requested a review of the execution order arguing that the case had not been properly investigated.

According to Amnesty, the then head of the judiciary ordered a stay of execution in November 2005 so that the case could be re-examined, and the death sentence was upheld in September 2006.

In early 2008, it said, the judiciary again overturned the verdict and ordered a fresh investigation, citing "procedural flaws." However, Jahed was again sentenced to death in February 2009.

Khani was a prominent Iranian footballer in the 1980s and late became trainer for Tehran's Persepolis football club.

 

[biAzar]

واکنش علی مطهری به سخنان رئیس جمهور در مراسم یادبود کردان

سیاست > مجلس - علی مطهری گفت: اینکه رئیس جمهور جریان استیضاح آقای کردان را یک توطئه به کمک استعمار پیر معرفی کرده اند علاوه بر توهین به نمایندگان مجلس، خلاف واقع است.
به گزارش خبرآنلاین، رئیس جمهور سه شنبه شب در مراسم اولین سالگرد مرحوم علی کردان گفت: او اسناد فراوانی را به همراه داشت که از آنها در زمان استیضاح اش استفاده نکرد چرا که معتقد بود اگر این اسناد را مطرح کند ممکن است به رکنی از دستگاه***های کشور آسیب برسد. مگر چند مورد وجود دارد که اینگونه ناجوانمردانه و با کمک استعمار پیر به یک شخص خدوم ضربه بزنند و او بخاطر حفظ اسلام چیزی نگوید.
علی مطهری که طراح استیضاح علی کردان در مقام وزیر کشور بوده است در واکنش به این سخنان در گفت وگو با خبرآنلاین گفت: اینکه رئیس جمهور جریان استیضاح آقای کردان را یک توطئه یه کمک استعمار پیر انگلیس معرفی کرده اند علاوه بر توهین به نمایندگان مجلس، خلاف واقع است.
مطهری گفت: من معتقدم مرحوم کردان قربانی لجاجت رئیس جمهور شد.
نماینده مردم تهران در مجلس با اشاره به دیدار خود با رئیس جمهور، ادامه داد: بعد از به جریان افتادن استیضاح آقای کردان، آقای رئیس جمهور از من درخواست ملاقات کرد که من خدمت ایشان رسیدم. ایشان گفت که این توطئه آقایان هاشمی و توکلی علیه دولت است و می خواهند دولت را زمین بزنند. در پاسخ ایشان گفتم که این طور نیست و این دو نفر اصلا از تصمیم من مطلع نیستند.
به گفته مطهری، احمد توکلی بعد از آنکه نامه استیضاح به هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی تحویل داده شده، از این موضوع مطلع شده است.
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس با اشاره به اینکه در آن جلسه اضافه کردم که مجلس نمی تواند درباره چنین موضوع مهمی ساکت باشد و هیچ اقدامی نکند گفت: به رئیس جمهور گفتم بهتر است خود شما آقای کردان را از وزارت کشور به معاونت یکی از وزرا و یا ریاست یک سازمان و به هر حال جایی که نیاز به رای اعتماد نداشته باشد منتقل کنید تا کار به صحن علنی و ریختن آبروی ایشان نکشد.
مطهری که گفت سه ساعت در این زمینه با رئیس جمهور مذاکره کرده است، تصریح کرد: در این سه ساعت به جایی نرسیدیم و بعدا شنیدم که آقای کردان را به «مقاومت» ترغیب کردند.
وی افزود: حتی زمانی که خودش آماده استعفا شده بود وی را منصرف کردند، تا موضوع به صحن علنی کشیده شد و در آنجا هم آقای احمدی نژاد او را همراهی نکردند.