نامه سرگشاده صدها دانشگاهی به صادق لاریجانی : مجید توکلی را آزاد کنید
شبکه جنبش راه سبز (جرس): صدها تن از دانشگاهیان ایرانی در نامه ای سرگشاده خطاب به رئیس قوه قضائیه از او خواستند تا مجید توکلی دانشجوی دربند دانشگاه پلی تکنیک را آزاد کنند.
به گزارش جرس، در این نامه آمده است : برخوردهای ناصواب با دانشجویان هنگامی تاسف بارتر است که در روز دانشجو، سالگرد گرامیداشت خاطره اعتراض دانشجویان به خودکامگی شاه و سیاست های حامیان خارجی اش و حمله نظامیان به دانشگاه تهران، روی دهد .امسال در کمال ناباوری شاهد حوادث تلخی نظیر آنچه از سال ۱۳۳۲ نقل شده است بودیم؛ نیروهایی از خارج دانشگاه وارد دانشگاه ها شدند، دانشجویان را به جرم اعتراض و انتقاد، مورد ضرب و شتم شدید قرار دادند و فضای امنیتی توام با رعب و وحشت را بر دانشگاه ها حاکم نمودند. علاوه بر آن، در شانزده آذر و همچنین در روزهای قبل و بعد از آن، تعداد زیادی از فعالان دانشجویی سراسر کشور دستگیر شدند.
امضا کنندگان نامه در ادامه می نویسند: مجید توکلی تنها نمونه ای از صدها فعال دانشجویی بازداشت شده در هفته های اخیر است. تحقیر و تهدید مجید توکلی، به مثابه تحقیر همه دانشجویان و تهدید دانشگاه به عنوان خانه دانشجویان است. در حالی که انتظار می رود امکان تبادل نظر و نقد، بیش از هر جا در محیط دانشگاه ها فراهم باشد، متاسفانه مشاهده می شود که علیرغم تاکیدات مقام معظم رهبری مبنی بر ایجاد کرسی های آزاد انديشي و فضای مباحثه در دانشگاه ها، انتقاد از عملکرد برخی مسئولان تبعات سنگینی به دنبال دارد. دانشگاه محیطی است که باید امنیت گفتگو و انتقاد در آن تضمین شود. سرکوب صدای انتقاد، نه تنها شعله اعتراض را در ذهن جوانان خاموش نمی کند بلکه با تغییر شکل از انتقاد به سمت خشونت، باعث ایجاد التهاب در فضای دانشگاه و نهایتا جامعه می گردد. در مقابل، حفظ فضای مناسب بحث و گفتگو در دانشگاه ها به شکوفایی فضای دانشگاه کمک نموده و استعداد جوانان را در جهت رشد امور و اصلاح کشور به کار خواهد گرفت.
ما امضاکنندگان این نامه، بخشی از جامعه دانشگاهی داخل و خارج از کشور، نگرانی شدید خود را از وضعیت فعالان دانشجویی ابراز می نماییم و از جنابعالی تقاضا داریم که با درایت و مصلحت اندیشی خود زمینه بازگرداندن آرامش را به فضای دانشگاه ها ایجاد نمایید و اسباب آزادی هر چه سریع تر مجید توکلی و سایر دانشجویان در بند را فراهم آورید.
شبکه جنبش راه سبز (جرس): صدها تن از دانشگاهیان ایرانی در نامه ای سرگشاده خطاب به رئیس قوه قضائیه از او خواستند تا مجید توکلی دانشجوی دربند دانشگاه پلی تکنیک را آزاد کنند.
به گزارش جرس، در این نامه آمده است : برخوردهای ناصواب با دانشجویان هنگامی تاسف بارتر است که در روز دانشجو، سالگرد گرامیداشت خاطره اعتراض دانشجویان به خودکامگی شاه و سیاست های حامیان خارجی اش و حمله نظامیان به دانشگاه تهران، روی دهد .امسال در کمال ناباوری شاهد حوادث تلخی نظیر آنچه از سال ۱۳۳۲ نقل شده است بودیم؛ نیروهایی از خارج دانشگاه وارد دانشگاه ها شدند، دانشجویان را به جرم اعتراض و انتقاد، مورد ضرب و شتم شدید قرار دادند و فضای امنیتی توام با رعب و وحشت را بر دانشگاه ها حاکم نمودند. علاوه بر آن، در شانزده آذر و همچنین در روزهای قبل و بعد از آن، تعداد زیادی از فعالان دانشجویی سراسر کشور دستگیر شدند.
امضا کنندگان نامه در ادامه می نویسند: مجید توکلی تنها نمونه ای از صدها فعال دانشجویی بازداشت شده در هفته های اخیر است. تحقیر و تهدید مجید توکلی، به مثابه تحقیر همه دانشجویان و تهدید دانشگاه به عنوان خانه دانشجویان است. در حالی که انتظار می رود امکان تبادل نظر و نقد، بیش از هر جا در محیط دانشگاه ها فراهم باشد، متاسفانه مشاهده می شود که علیرغم تاکیدات مقام معظم رهبری مبنی بر ایجاد کرسی های آزاد انديشي و فضای مباحثه در دانشگاه ها، انتقاد از عملکرد برخی مسئولان تبعات سنگینی به دنبال دارد. دانشگاه محیطی است که باید امنیت گفتگو و انتقاد در آن تضمین شود. سرکوب صدای انتقاد، نه تنها شعله اعتراض را در ذهن جوانان خاموش نمی کند بلکه با تغییر شکل از انتقاد به سمت خشونت، باعث ایجاد التهاب در فضای دانشگاه و نهایتا جامعه می گردد. در مقابل، حفظ فضای مناسب بحث و گفتگو در دانشگاه ها به شکوفایی فضای دانشگاه کمک نموده و استعداد جوانان را در جهت رشد امور و اصلاح کشور به کار خواهد گرفت.
ما امضاکنندگان این نامه، بخشی از جامعه دانشگاهی داخل و خارج از کشور، نگرانی شدید خود را از وضعیت فعالان دانشجویی ابراز می نماییم و از جنابعالی تقاضا داریم که با درایت و مصلحت اندیشی خود زمینه بازگرداندن آرامش را به فضای دانشگاه ها ایجاد نمایید و اسباب آزادی هر چه سریع تر مجید توکلی و سایر دانشجویان در بند را فراهم آورید.
کروبی : به زودی مواضع تفصیلی خود را در باره حقوق مردم و ضرورت برگزاری انتخابات آزاد به اطلاع ملت ایران خواهم رساند
سحام نیوز: مهدی کروبی در دیدار با جمعی از چهره های برجسته و نخبگان سیاسی کشور از جمله رهبران برخی از احزاب اصلاح طلب گفت: «گر چه امروز روزنامه ها را توقیف، سایت ها را فیلتر و بسیاری از عزیزان را زندانی کرده و دفاتر احزاب از جمله دفتر حزب اعتماد ملی و حتی دفتر شخصی مرا بسته اند، گرچه به اتومبیل بنده تیراندازی کرده*اند و برخی هر روز خط و نشان می کشند و انواع اهانت ها را نثار بنده و آقای موسوی وملت بزرگوار ایران و سخنان ما را تحریف می کنند، ولی با قاطعیت می گویم که من هرگز بر سر حقوق ملت معامله نخواهم کرد و یکی از بزرگ ترین حقوق این ملت آرایی است که به امانت در صندوق های رأی ریخته اند، و من تا پایان راه در کنار ملت خواهم بود و برای برگزاری انتخابات آزاد و رفع موانع موجود خواهم کوشید و به زودی مواضع تفصیلی خود را در باره آرمان های انقلاب اسلامی و دفاع از حقوق مردم و ضرورت برگزاری انتخابات آزاد به اطلاع ملت شریف و بزرگوار ایران خواهم رساند.»
سحام نیوز: مهدی کروبی در دیدار با جمعی از چهره های برجسته و نخبگان سیاسی کشور از جمله رهبران برخی از احزاب اصلاح طلب گفت: «گر چه امروز روزنامه ها را توقیف، سایت ها را فیلتر و بسیاری از عزیزان را زندانی کرده و دفاتر احزاب از جمله دفتر حزب اعتماد ملی و حتی دفتر شخصی مرا بسته اند، گرچه به اتومبیل بنده تیراندازی کرده*اند و برخی هر روز خط و نشان می کشند و انواع اهانت ها را نثار بنده و آقای موسوی وملت بزرگوار ایران و سخنان ما را تحریف می کنند، ولی با قاطعیت می گویم که من هرگز بر سر حقوق ملت معامله نخواهم کرد و یکی از بزرگ ترین حقوق این ملت آرایی است که به امانت در صندوق های رأی ریخته اند، و من تا پایان راه در کنار ملت خواهم بود و برای برگزاری انتخابات آزاد و رفع موانع موجود خواهم کوشید و به زودی مواضع تفصیلی خود را در باره آرمان های انقلاب اسلامی و دفاع از حقوق مردم و ضرورت برگزاری انتخابات آزاد به اطلاع ملت شریف و بزرگوار ایران خواهم رساند.»
دانشجوی دانشگاه علم و صنعت در صحن دانشگاه در تصادف با کامیون جان سپرد
سه شنبه، ۶ بهمن، ۱۳۸۸
ظهر روز گذشته میترا رضایی دانشجوی دانشگاه علم و صنعت در صحن دانشگاه توسط کامیون زیر گرفته شده و کشته شد.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر میترا رضایی دانشجوی ورودی 88 کارشناسی ارشد دانشکده کامیپوتر دانشگاه علم وصنعت در حوالی ساعت 2 ظهر روز گذشته توسط کامیون حامل مصالح ساختمانی زیر گرفته شد و جان سپرد.
این دانشجو که از شهر خوی برای تحصیل در تهران حضور داشته است، پس از تصادف برای مدت 10 دقیقه تا رسیدن آمبولانس، در صحن دانشگاه بر روی زمین و در حال خونریزی بوده و سپس جان سپرده است.
به گفته دانشجویان، راننده ای جوان کامیون مصالح ساختمانی در حالي كه دنده عقب در حال حرکت بوده است این دانشجو را زیر گرفته و از روی شکم و سینه وی رد شده است. نیروهای حراست دانشگاه پس از این حادثه این راننده را از صحنه دور کرده اند.
به گفته دانشجویان دانشگاه علم و صنعت، پس از این حادثه حراست دانشگاه با دستپاچگی سریعا اقدام به متفرق کردن دانشجویان و شاهدين کرده و با پهن کردن یونولیتی سفید رنگی خون های بر زمین رو پوشانده است. سپس با کمک باغبان های دانشگاه محل خون های روی زمين را سريعا شسته و با دانشجويان و اساتيد و ساير شاهدين در صحنه برخوردی زننده داشته اند.
این تصادف در حالی اتفاق افتاده است که عبور و مرور وسایل نقلیه سنگین در دانشگاه***ها تا پیش از ساعت 10 شب ممنوع است.
بنابر گزارش دانشجویان عبور و مرور این کامیون در هفته گذشته نیز باعث اعتراض دانشجویان شده بوده است. در هفته گذشته همین راننده کامیون به دلیل سرعت بالا در حال تصادف با یکی از دانشجویان بوده است که این موضوع منجر به اعتراض این دانشجو شده و مساله به حراست و انتظامات دانشگاه نیز منتقل شده بود.
ناظر پروژه های عمرانی در دانشگاه*** مدیریت دانشگاه است اما از آنجایی که جان دانشجویان در سیستم فاسد و باندی حکومت ایران ارزان است، بعید به نظر می***رسد که با رئیس ارزشی رئیس دانشگاه علم و صنعت برخوردی شود.
سه شنبه، ۶ بهمن، ۱۳۸۸
ظهر روز گذشته میترا رضایی دانشجوی دانشگاه علم و صنعت در صحن دانشگاه توسط کامیون زیر گرفته شده و کشته شد.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر میترا رضایی دانشجوی ورودی 88 کارشناسی ارشد دانشکده کامیپوتر دانشگاه علم وصنعت در حوالی ساعت 2 ظهر روز گذشته توسط کامیون حامل مصالح ساختمانی زیر گرفته شد و جان سپرد.
این دانشجو که از شهر خوی برای تحصیل در تهران حضور داشته است، پس از تصادف برای مدت 10 دقیقه تا رسیدن آمبولانس، در صحن دانشگاه بر روی زمین و در حال خونریزی بوده و سپس جان سپرده است.
به گفته دانشجویان، راننده ای جوان کامیون مصالح ساختمانی در حالي كه دنده عقب در حال حرکت بوده است این دانشجو را زیر گرفته و از روی شکم و سینه وی رد شده است. نیروهای حراست دانشگاه پس از این حادثه این راننده را از صحنه دور کرده اند.
به گفته دانشجویان دانشگاه علم و صنعت، پس از این حادثه حراست دانشگاه با دستپاچگی سریعا اقدام به متفرق کردن دانشجویان و شاهدين کرده و با پهن کردن یونولیتی سفید رنگی خون های بر زمین رو پوشانده است. سپس با کمک باغبان های دانشگاه محل خون های روی زمين را سريعا شسته و با دانشجويان و اساتيد و ساير شاهدين در صحنه برخوردی زننده داشته اند.
این تصادف در حالی اتفاق افتاده است که عبور و مرور وسایل نقلیه سنگین در دانشگاه***ها تا پیش از ساعت 10 شب ممنوع است.
بنابر گزارش دانشجویان عبور و مرور این کامیون در هفته گذشته نیز باعث اعتراض دانشجویان شده بوده است. در هفته گذشته همین راننده کامیون به دلیل سرعت بالا در حال تصادف با یکی از دانشجویان بوده است که این موضوع منجر به اعتراض این دانشجو شده و مساله به حراست و انتظامات دانشگاه نیز منتقل شده بود.
ناظر پروژه های عمرانی در دانشگاه*** مدیریت دانشگاه است اما از آنجایی که جان دانشجویان در سیستم فاسد و باندی حکومت ایران ارزان است، بعید به نظر می***رسد که با رئیس ارزشی رئیس دانشگاه علم و صنعت برخوردی شود.
Great article
این بهمن سبز؛
علی رضا مجلسی
مصلحت امروز ایران در دست های ماست. آینده*ی ایران در سر زانوان ماست که نمی خواهیم در برابر شنیع ترین استبداد عصر خویش زانو بزنیم. استبدادی که نه بر تن ما که می خواهد بر جان ما حاکم شود.
امروز که اتحاد بسیاری از ممالک دنیا را برای کمک رسانی به مردم زلزله زده ی هائیتی - کشوری یک شصتم ایران در جزیره ای کوچک و دور افتاده از میهن مان - می بینم، با این سؤال ساده مواجه ام که چرا در میان این اجتماع متشکل انسانی در جهان، جایی برای ایران ما نیست. شاید پاسخ ساده ی آن را نیز اکثریت پرسش گر ما که این روزها میدان دار جنبش سبز است بداند.
من پاسخ خود را بار دیگر از نگاه ها و عملکرد ها می گیرم. امروز شاهد بودم چگونه محمدعلی کلی، آن مشت زن مسلمان شده،از نام «زکات» به عنوان یکی از آموزه های دینی برای انجام امر خیر، همه ی مسلمانان و غیر مسلمانان را تشویق به کمک به آسیب دیدگان زلزله میکرد. و من با خود اندیشیدم، اگر امثال محمد علی نویدبخش اسلامی خیرخواه بودند هرگز زکات و خمس و سهم امام و از این دست سرمایه***ی فسادآور واسطه گران میان خدا و انسان نمی شد. حتماً چیزی در ما هست که اسلام محمدعلی به نظر انسانی تر از اسلام حاکمان ایران می آید. حتماً اشکالی در کار ما هست که برای حفظ حکومت، آنان که خویش را مسلمان مؤمن می خوانند، حاضر به انجام هرگونه جنایت اند. می زنند، حبس می کنند، شکنجه میکنند و تجاوز؛ حالا هم که جوخه های ترور را مانند اوان انقلاب به راه انداخته اند و احکام اعدام پشت اعدام.
این دین خواران که در ابتدا به تسخیر روح ایران و در این سه دهه به تصرف کالبد ایران پرداخته اند، از وطن جز جان بی جانی باقی نمی گذارند که طعمه ی لاشخوران باشد. ریشه ی این تسلط هم در استبداد دیرسال ما و هم در کوتاهی ما در برابر باج خواهی ایشان است که از احساسات دینی مردم به نفع قدرت خویش استفاده برده اند.
گرچه وابستگی دستگاه اداری و سیاسی مملکت به پشتوانه ی مذهب ریشه ای دیرینه دارد اما این تسخیر روان ایرانیان در انقلاب ۵۷ تبدیل به فرصتی تاریخی شد تا تمام شئون جاری شهروندان به دست ایشان بیفتد.
بر مذهب تاختن البته، جنگ را به جوباره انداختن است. مسأله بر سر قشری است که خود را واسطه ی میان خدا و انسان می دانست و در این سی سال تلاش کرده است تا به تثبیت خرافه پردازی و اسطوره سازی، واسطه گری خود را به جانشینی خدا تبدیل کند و روح خدا اکنون جسم خدا را تسخیر کرده و ایرانیان را بنده و خویش را خداوندگار می بیند. همان گونه که آذری قمی در اوان انقلاب گفته بود قدرت ولایت مطلقه تا آنجاست که می تواند حکم تعطیلی توحید را بدهد.
و سهم خواهی این جماعت از آن زمان که مردم به فکر دخالت در امور وضع و اجرای قانون در عصر مشروطه افتادند نیز بر هیچ کس پوشیده نیست. من در سفرنامه مازندران به قلم افضل الملک می خواندم که وقتی از تهران به مازندران عزم سفر داشته از راه سرخه حصار هنگام عبور از کنار دهی به نام «حکیمیه» می نویسد:
«از آنجا که گذشتم به قریه ی «حکیمیه» رسیدم که در کنار جاده واقع است. سابقاً ملک حکیم الملک مرحوم بود، اکنون متعلق به امام جمعه طهران است».
و این سفرنامه متعلق به اواخر دوره قاجار است (تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!).
حالا کسی بیاید و املاک و مستغلات آقایان را حسابرسی کند.
به قول ایرج که:
غم ملت ز بس خوردند، مُردند
ورم کردند از بس غصه خوردند
و اما سبز
راز سبز در مبارزه ی بی خشونت در برابر غول استبداد است. استبدادی که امروز در زیر پوستین پشمینه ی ریای دین داری لباس آهنین به تن دارد و با قمه و باتون و گلوله در برابر موج آزادی خواهی ملت ایستاده است.
مگر ما در تاریخ مان تجربه های تلخ این چنین کم داشته ایم. مگر در همین قرن که پشت سر گذاشتیم شاهد استبداد نازی ها و استبداد استالینیستی نبوده ایم.
مگر رهایی این همه کشور از پاناما و شیلی تا کشورهای استقلال یافته از شوروی سابق از زیر یوغ استبداد را از یاد برده ایم. باری ما میخواهیم نخستین رها شدگان قرن بیست و یکم باشیم. می خواهیم نخستین مملکت با اکثریتی باشیم که دین را مبنای اختلافات اجتماعی نمیداند و به انتخاب خود نهاد دین را از نهاد دولت جدا میکند، به حقوق شهروندی احترام میگذارد و حقوق بشر را به تمامی در قوانین خود رسمیت میدهد.
از برمه و چین تا روستاهای کوچک ونزوئلا مردمان بسیاری هستند که همچنان در حال مبارزه اند برای کسب اولیه ترین حقوق خویشند. بی شک ما تنها نیستیم، این بلا که دیکتاتوری نتیجه ی انتخابات را به نفع خود تغییر دهد یا پیروزی مخالفان را نپذیرد بسیار مسبوق به سابقه است، همانگونه که در برمه در سال ۱۹۹۱ میلادی رخ داد یا در نیجریه. اما رهایی از قید دیکتاتوری به هیچ نیرویی جز اراده و خواست خود ما امکان پذیر نیست. این راز زندگی است که نباید سرنوشت خویش را به یک تن یا جماعتی واگذاشت و در کنج فراموشی خلید؛ که این آغاز پایان آزادی بشر است.
این نوید به ماست که در دهه ی ۸۰ میلادی (۶۰ خورشیدی) اگر شهروندان بیش از ۶۰ کشور در جهان با حاکمیت دیکتاتوری اداره می شدند در دهه ی ۹۰ میلادی این رقم به حدود ۴۰ کشور تقلیل یافت و بیش از ۲۰ کشور به جهان آزاد پیوستند(۱). گرچه کشورهای تازه استقلال یافته در جای جای جهان به بهبود این آمار کمک فراوانی کردند اما بی تردید آن چه به رهایی از استبداد انجامیده است آگاهی عمومی و اراده ی همگانی در جهت ایستادگی اکثریت شهروندان یک جامعه برای تغییر وضع موجود بوده است. اما چگونه؟
بی خشونت، بی تسلیم
این را نسل انقلابی ۵۷ به ما به خوبی آموخت که خشونت خشونت می زاید. از بام مدرسه علوی تا کشتار زندانیان، از اعدام نظامیان تا امحای هرگونه مخالف به اسم دشمن و جاسوس و محارب با خدا هنوز بهایی است که بر ندانم کاری خود می پردازیم.
نظام استبدادی ریشه دار، همچون نظامات حکومتی در ایران که قرن ها به این شکل اداره ی مملکت را به عهده گرفته اند، همچون اژدهای چند سری است که می داند اگر ملت را خشمگین کند تا جایی که سر او را از بدن جدا کنند تنها موجب شادمانی اوست چرا که این اندام نحس، سری دیگر بر می آورد. همانگونه که سقوط شاه پایان استبداد را مژده نیاورد.
استبداد از وازدگی جامعه برای اعمال خشونت استقبال میکند. خواه ناخواه عده ای به تئوری انجام حرکت های خشونت آمیز دامن می زنند و میدانیم چه کسی بهتر از خود انقلابیون سابق و مذهبیون که تجربه ی این پدیده را داشته و تئوری آن را از دل احادیث و آیه ها بیرون میکشند میخواهند مردم را وادار به خشونت کنند. آنها می دانند که چگونه بر دریای خون، کشتی استبداد را هدایت کنند. و امروز هم می بینیم که این طبل خشونت بیش از همه از جبهه ی استبداد نواخته می شود.
از آن سو، در کنار افراطیونی که می خواهند جنبش را به خشونت بکشانند همیشه عده ای نیز هستند که ساز سازش میزنند و مردم همبسته را از خطر کشتار همگانی و جنگ داخلی به بازگشت به خانه ها و تحمل دیکتاتوری ترغیب می کنند. حتا فریب ساده ی این جماعت ممکن است با نشانه های عقب نشینی حاکمیت تقویت شود. یک سخنرانی دیکتاتور چنان آنان را به وجد می آورد که از مواضع اصولی مردم می گذرند؛ حاشیه نشینانی این چنین بر طبل آشتی ملی می کوبند و از مرحمت حاکم مستبد به مخالفان شعرها می سازند.
باری در آن سوی افراط خشونت طلبی، همیشه خطر کوتاه آمدن و دعوت به مذاکره و صلح هست. گرچه عقب نشینی دیکتاتور برای جنبش یک برد محسوب می شود اما نباید از خاطر برد که خطر سازش با دیکتاتوری چون هیتلر، پیامد مرگ آور آن است.
حتا اگر مذاکره راه حلی منطقی در برابر حاکم ضعیف شده باشد، باید ایستاد و مذاکره را با قدرت و پشتوانه ی مردمی برای حذف دیکتاتوری انجام داد نه حفظ آن.
جنبش سبز به خوبی می داند که نباید وامدار عده ای و قشری باشد تا مانند انقلاب ۵۷ مجبور به باج دهی به آنان باشد. جنبش سبز می داند که استبداد از راه کودتا، حرکتهای چریکی، ترور و یا منجیان خارجی نتیجه ای بهتر از آن چه بر همسایگانمان رفته نخواهد داشت.
ما اکنون در جنبش خود دریافته ایم که مبارزه بی خشونت در برابر چماق داران دیکتاتوری هزینه های گزافی دارد که جنبش آن را پرداخته است. شهیدان جنبش سبز پاسداران رهایی ایران اند و "ندا"های ما سمبلی خواهند بود بر پیشانی ایران آزاد.
جنبش بی خشونت ما با سازمان دهی مردمی و تقویت روحیه و به دست گرفتن ابتکار عمل در رسوایی و فشار روانی بر حاکمیت جائر، به چالش کشیدن مشروعیت حکومت با شرکت در راهپیمایی های مردمی و عدم شرکت در راهپیمایی های دولتی، تضعیف ساختار حاکمیت با عدم کمک به حکومت (چه مادی، چه معنوی) و اعتصابات، و همین طور با حفظ انسجام و هرچه فراگیرتر کردن جنبش از دعوت از قشرهای بیشتری از مردم برای پیوستن به مبارزه، تحصن و اعتصاب، در حال فروپاشاندن نظام استبداد است.
نافرمانی مدنی و مبارزه ی سیاسی ما امروز یعنی بی ثبات کردن حاکمیت فراقانونی و فشار فزاینده بر جوارح استبداد برای تسلیم و کرنش در برابر خواست جمعی ما. ما از خاطر نمی بریم که دیکتاتور نمیتواند عادل باشد. حکومت استبدادی نمیتواند دولت آشتی ملی یا رفاه اجتماعی بسازد. دیکتاتور یعنی کسی که به منافع خود و گروه هواخواه خود بیش از منافع ملی میاندیشد. این است که سرمایه گردکردن اطرافیان حاکم در استبداد مقوله***ای صد در صدی است. نخستین برنامه ی دیکتاتوری تجمیع زر و زور در زیر بال خویش است و فاجعه استبداد دینی در ایران امروز انباشت همه منابع قدرت در دست نهادی است که خدا را نیز مصادره کرده است.
مهمترین نقطه ی ضعف استبداد در ایران نیز ناکارآمدی سیستم مدیریتی و بی عدالتی و فقر فراگیر است.
هم وطنانی که روزگاری شادی می کردند که رئیس دولت کسی از جنس مردم است و وی را فردی می دیدند که مانند مردم فقیر بدبخت می نماید و روی زمین می خوابد و اتومبیلش به پشیزی نمی ارزد، حال احتمالاً به ریاکاری و فریب حکومت پی برده اند. این جنبش این پرسش ساده را مطرح می کند که چرا کشوری با این درآمد سرشار نفتی این گونه بی بضاعت و فقیر است. باید این مسأله برای هم وطنان در نقاط دور و نزدیک روشن شود که آیا رئیس دولت یک مملکت باید متکدیانه لباس پاره به تن کند تا نماد عدالت خواهی باشد؟
امروز کمتر کسی است که نداند این فقرگرایی نیز تبلیغ همین دلالان میان خدا و انسان است که خود کارخانه ی شکر دارند و در کار واردات و صادراتند.
مردمی که خود بر نفت می خوابند بویی از درآمد آن به مشام ندارند جز آلودگی و تعفن که در هوا پیچیده است.
باید اشکال کار را به مردم گوشزد کرد تا داوطلبانه به جنبش بپیوندند. مردم باید بدانند که همواره به گماشتن عده ای ناخلف بر کار مردم شکایت بردن کافی نیست باید گمارنده را توبیخ کرد و کسی دیگر را به جای او برگزید. مردم باید بدانند که می توانند و باید مدیریت کلان مملکت را با دخالت مستقیم و رأی خویش انتخاب کنند.
این دیگر اظهر من الشمس است که مهمترین چالش در کرنش این دستگاه ناکارآمد در برابر مردم در وجوه قانونی آن است که نیاز به تغییرات بنیادی دارد.
این جنبش اگر یک جنبش انقلابی نباشد دست کم جنبشی اصلاحی همه جانبه و فراگیر است و تا از میان بردن این حلقه های ناکارآمدی در ساز وکار قانونی فرو کش نخواهد کرد. و این به معنای تغییر در ساختار نظام است.
آیا راهی جز تغییر قوانین موجود و قدرتمند کردن نهادهای نظارتی مردمی و گرفتن قدرت از خدای این نظام می***تواند به وطن برای رسیدن به آزادی، عدالت و حقوق بشری کمک کند؟
آنان که درد دین دارند مگر ناعدالتی ها، فقر و ناکارآمدی سیستم اداری سیاسی مملکت را نمی بینند مگر خون به ناحق ریخته شده ی هم وطنان بر کف خیابان ها را نمی بینند؟
این چه دینی است که با مصلحت و کشتار به ضد کارکرد اولیه ی خویش بدل گشته است؟ مگر نه این که نهاد دین برای آرامش مؤمنین آمده است؛ کدام آرامش؟ آیا به لحاظ اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی وضع بهتری نسبت به سه دهه ی گذشته داریم؟ جواب این همه پس رفت را چه کسی می دهد؟ چه نهادی بیش از خود دستگاه حاکمه می توانست طی این سه دهه این همه موجب دین گریزی و احیاناً دین ستیزی در جامعه باشد؟ چه نهادی، شخصی و ایدئولوژی می توانست تا به این حد به نهاد دین ضربه بزند؟
هموطنان! مصلحت امروز ایران در دست های ماست. آینده ی ایران در سر زانوان ماست که نمی خواهیم در برابر شنیع ترین استبداد عصر خویش زانو بزنیم. استبدادی که نه بر تن ما که میخواهد بر جان ما حاکم شود.
مردم! تا هر بهمنی که باشد باید ماند و انحراف بهمن ۵۷ را اصلاح کرد.
باید بهمنی شد از فراز البرز بر سر اهریمن استبداد.
باید این استبداد دینی را در همان بهمن که زاده شده است دفن کرد.
هموطنان در هر لباس و با هر زبان و مذهب از هر قوم و نژادی می دانند که اگر تمام حقوق اجتماع را تنها به یک نفر یا یک نهاد بدهیم و از او هیچ پرسشی نکنیم جز این نیست که انسانی یا دستگاهی ساخته ایم با قدرتی همانند خدا که هر چه خواست می کند و پاسخگوی هیچ نهادی نیست. این جنبش در پی برافکندن این ریشه ی فتنه است که نامش دیکتاتوری است.
بیایید نفس های استبداد را به شماره بیاندازیم.
بیایید به هواخواهان استبداد که آفتاب را واگذاشته به کورسوی فریبی دل خوش کرده اند، خورشید آزادی را نشان دهیم. بیایید به مستبد بار دیگر نشان دهیم که ما بسیارانیم.
در چشم های آتش ما شمع مردنی است
این مرده مردنی است و این گریه کردنی است
در کعبه ی دروغ خدا را بسوختی
این کاخ کاغذیت به آتش به سپردنی است
در احتضار، سفره به کرکس گشوده ای
گویی که استخوان تن خلق خوردنی است
ای دیوزاده! شیشه ی عمرت شکسته ایم
هم لحظه های آخر عمرت شمردنی است
آنان که در برابر توفان نشسته اید!
این پهلوان پنبه به یک باد بردنی است
تا ساحل امید بر این موج می رویم
این کشتی شکسته به دریا سپردنی است
علی رضا مجلسی
مصلحت امروز ایران در دست های ماست. آینده*ی ایران در سر زانوان ماست که نمی خواهیم در برابر شنیع ترین استبداد عصر خویش زانو بزنیم. استبدادی که نه بر تن ما که می خواهد بر جان ما حاکم شود.
امروز که اتحاد بسیاری از ممالک دنیا را برای کمک رسانی به مردم زلزله زده ی هائیتی - کشوری یک شصتم ایران در جزیره ای کوچک و دور افتاده از میهن مان - می بینم، با این سؤال ساده مواجه ام که چرا در میان این اجتماع متشکل انسانی در جهان، جایی برای ایران ما نیست. شاید پاسخ ساده ی آن را نیز اکثریت پرسش گر ما که این روزها میدان دار جنبش سبز است بداند.
من پاسخ خود را بار دیگر از نگاه ها و عملکرد ها می گیرم. امروز شاهد بودم چگونه محمدعلی کلی، آن مشت زن مسلمان شده،از نام «زکات» به عنوان یکی از آموزه های دینی برای انجام امر خیر، همه ی مسلمانان و غیر مسلمانان را تشویق به کمک به آسیب دیدگان زلزله میکرد. و من با خود اندیشیدم، اگر امثال محمد علی نویدبخش اسلامی خیرخواه بودند هرگز زکات و خمس و سهم امام و از این دست سرمایه***ی فسادآور واسطه گران میان خدا و انسان نمی شد. حتماً چیزی در ما هست که اسلام محمدعلی به نظر انسانی تر از اسلام حاکمان ایران می آید. حتماً اشکالی در کار ما هست که برای حفظ حکومت، آنان که خویش را مسلمان مؤمن می خوانند، حاضر به انجام هرگونه جنایت اند. می زنند، حبس می کنند، شکنجه میکنند و تجاوز؛ حالا هم که جوخه های ترور را مانند اوان انقلاب به راه انداخته اند و احکام اعدام پشت اعدام.
این دین خواران که در ابتدا به تسخیر روح ایران و در این سه دهه به تصرف کالبد ایران پرداخته اند، از وطن جز جان بی جانی باقی نمی گذارند که طعمه ی لاشخوران باشد. ریشه ی این تسلط هم در استبداد دیرسال ما و هم در کوتاهی ما در برابر باج خواهی ایشان است که از احساسات دینی مردم به نفع قدرت خویش استفاده برده اند.
گرچه وابستگی دستگاه اداری و سیاسی مملکت به پشتوانه ی مذهب ریشه ای دیرینه دارد اما این تسخیر روان ایرانیان در انقلاب ۵۷ تبدیل به فرصتی تاریخی شد تا تمام شئون جاری شهروندان به دست ایشان بیفتد.
بر مذهب تاختن البته، جنگ را به جوباره انداختن است. مسأله بر سر قشری است که خود را واسطه ی میان خدا و انسان می دانست و در این سی سال تلاش کرده است تا به تثبیت خرافه پردازی و اسطوره سازی، واسطه گری خود را به جانشینی خدا تبدیل کند و روح خدا اکنون جسم خدا را تسخیر کرده و ایرانیان را بنده و خویش را خداوندگار می بیند. همان گونه که آذری قمی در اوان انقلاب گفته بود قدرت ولایت مطلقه تا آنجاست که می تواند حکم تعطیلی توحید را بدهد.
و سهم خواهی این جماعت از آن زمان که مردم به فکر دخالت در امور وضع و اجرای قانون در عصر مشروطه افتادند نیز بر هیچ کس پوشیده نیست. من در سفرنامه مازندران به قلم افضل الملک می خواندم که وقتی از تهران به مازندران عزم سفر داشته از راه سرخه حصار هنگام عبور از کنار دهی به نام «حکیمیه» می نویسد:
«از آنجا که گذشتم به قریه ی «حکیمیه» رسیدم که در کنار جاده واقع است. سابقاً ملک حکیم الملک مرحوم بود، اکنون متعلق به امام جمعه طهران است».
و این سفرنامه متعلق به اواخر دوره قاجار است (تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!).
حالا کسی بیاید و املاک و مستغلات آقایان را حسابرسی کند.
به قول ایرج که:
غم ملت ز بس خوردند، مُردند
ورم کردند از بس غصه خوردند
و اما سبز
راز سبز در مبارزه ی بی خشونت در برابر غول استبداد است. استبدادی که امروز در زیر پوستین پشمینه ی ریای دین داری لباس آهنین به تن دارد و با قمه و باتون و گلوله در برابر موج آزادی خواهی ملت ایستاده است.
مگر ما در تاریخ مان تجربه های تلخ این چنین کم داشته ایم. مگر در همین قرن که پشت سر گذاشتیم شاهد استبداد نازی ها و استبداد استالینیستی نبوده ایم.
مگر رهایی این همه کشور از پاناما و شیلی تا کشورهای استقلال یافته از شوروی سابق از زیر یوغ استبداد را از یاد برده ایم. باری ما میخواهیم نخستین رها شدگان قرن بیست و یکم باشیم. می خواهیم نخستین مملکت با اکثریتی باشیم که دین را مبنای اختلافات اجتماعی نمیداند و به انتخاب خود نهاد دین را از نهاد دولت جدا میکند، به حقوق شهروندی احترام میگذارد و حقوق بشر را به تمامی در قوانین خود رسمیت میدهد.
از برمه و چین تا روستاهای کوچک ونزوئلا مردمان بسیاری هستند که همچنان در حال مبارزه اند برای کسب اولیه ترین حقوق خویشند. بی شک ما تنها نیستیم، این بلا که دیکتاتوری نتیجه ی انتخابات را به نفع خود تغییر دهد یا پیروزی مخالفان را نپذیرد بسیار مسبوق به سابقه است، همانگونه که در برمه در سال ۱۹۹۱ میلادی رخ داد یا در نیجریه. اما رهایی از قید دیکتاتوری به هیچ نیرویی جز اراده و خواست خود ما امکان پذیر نیست. این راز زندگی است که نباید سرنوشت خویش را به یک تن یا جماعتی واگذاشت و در کنج فراموشی خلید؛ که این آغاز پایان آزادی بشر است.
این نوید به ماست که در دهه ی ۸۰ میلادی (۶۰ خورشیدی) اگر شهروندان بیش از ۶۰ کشور در جهان با حاکمیت دیکتاتوری اداره می شدند در دهه ی ۹۰ میلادی این رقم به حدود ۴۰ کشور تقلیل یافت و بیش از ۲۰ کشور به جهان آزاد پیوستند(۱). گرچه کشورهای تازه استقلال یافته در جای جای جهان به بهبود این آمار کمک فراوانی کردند اما بی تردید آن چه به رهایی از استبداد انجامیده است آگاهی عمومی و اراده ی همگانی در جهت ایستادگی اکثریت شهروندان یک جامعه برای تغییر وضع موجود بوده است. اما چگونه؟
بی خشونت، بی تسلیم
این را نسل انقلابی ۵۷ به ما به خوبی آموخت که خشونت خشونت می زاید. از بام مدرسه علوی تا کشتار زندانیان، از اعدام نظامیان تا امحای هرگونه مخالف به اسم دشمن و جاسوس و محارب با خدا هنوز بهایی است که بر ندانم کاری خود می پردازیم.
نظام استبدادی ریشه دار، همچون نظامات حکومتی در ایران که قرن ها به این شکل اداره ی مملکت را به عهده گرفته اند، همچون اژدهای چند سری است که می داند اگر ملت را خشمگین کند تا جایی که سر او را از بدن جدا کنند تنها موجب شادمانی اوست چرا که این اندام نحس، سری دیگر بر می آورد. همانگونه که سقوط شاه پایان استبداد را مژده نیاورد.
استبداد از وازدگی جامعه برای اعمال خشونت استقبال میکند. خواه ناخواه عده ای به تئوری انجام حرکت های خشونت آمیز دامن می زنند و میدانیم چه کسی بهتر از خود انقلابیون سابق و مذهبیون که تجربه ی این پدیده را داشته و تئوری آن را از دل احادیث و آیه ها بیرون میکشند میخواهند مردم را وادار به خشونت کنند. آنها می دانند که چگونه بر دریای خون، کشتی استبداد را هدایت کنند. و امروز هم می بینیم که این طبل خشونت بیش از همه از جبهه ی استبداد نواخته می شود.
از آن سو، در کنار افراطیونی که می خواهند جنبش را به خشونت بکشانند همیشه عده ای نیز هستند که ساز سازش میزنند و مردم همبسته را از خطر کشتار همگانی و جنگ داخلی به بازگشت به خانه ها و تحمل دیکتاتوری ترغیب می کنند. حتا فریب ساده ی این جماعت ممکن است با نشانه های عقب نشینی حاکمیت تقویت شود. یک سخنرانی دیکتاتور چنان آنان را به وجد می آورد که از مواضع اصولی مردم می گذرند؛ حاشیه نشینانی این چنین بر طبل آشتی ملی می کوبند و از مرحمت حاکم مستبد به مخالفان شعرها می سازند.
باری در آن سوی افراط خشونت طلبی، همیشه خطر کوتاه آمدن و دعوت به مذاکره و صلح هست. گرچه عقب نشینی دیکتاتور برای جنبش یک برد محسوب می شود اما نباید از خاطر برد که خطر سازش با دیکتاتوری چون هیتلر، پیامد مرگ آور آن است.
حتا اگر مذاکره راه حلی منطقی در برابر حاکم ضعیف شده باشد، باید ایستاد و مذاکره را با قدرت و پشتوانه ی مردمی برای حذف دیکتاتوری انجام داد نه حفظ آن.
جنبش سبز به خوبی می داند که نباید وامدار عده ای و قشری باشد تا مانند انقلاب ۵۷ مجبور به باج دهی به آنان باشد. جنبش سبز می داند که استبداد از راه کودتا، حرکتهای چریکی، ترور و یا منجیان خارجی نتیجه ای بهتر از آن چه بر همسایگانمان رفته نخواهد داشت.
ما اکنون در جنبش خود دریافته ایم که مبارزه بی خشونت در برابر چماق داران دیکتاتوری هزینه های گزافی دارد که جنبش آن را پرداخته است. شهیدان جنبش سبز پاسداران رهایی ایران اند و "ندا"های ما سمبلی خواهند بود بر پیشانی ایران آزاد.
جنبش بی خشونت ما با سازمان دهی مردمی و تقویت روحیه و به دست گرفتن ابتکار عمل در رسوایی و فشار روانی بر حاکمیت جائر، به چالش کشیدن مشروعیت حکومت با شرکت در راهپیمایی های مردمی و عدم شرکت در راهپیمایی های دولتی، تضعیف ساختار حاکمیت با عدم کمک به حکومت (چه مادی، چه معنوی) و اعتصابات، و همین طور با حفظ انسجام و هرچه فراگیرتر کردن جنبش از دعوت از قشرهای بیشتری از مردم برای پیوستن به مبارزه، تحصن و اعتصاب، در حال فروپاشاندن نظام استبداد است.
نافرمانی مدنی و مبارزه ی سیاسی ما امروز یعنی بی ثبات کردن حاکمیت فراقانونی و فشار فزاینده بر جوارح استبداد برای تسلیم و کرنش در برابر خواست جمعی ما. ما از خاطر نمی بریم که دیکتاتور نمیتواند عادل باشد. حکومت استبدادی نمیتواند دولت آشتی ملی یا رفاه اجتماعی بسازد. دیکتاتور یعنی کسی که به منافع خود و گروه هواخواه خود بیش از منافع ملی میاندیشد. این است که سرمایه گردکردن اطرافیان حاکم در استبداد مقوله***ای صد در صدی است. نخستین برنامه ی دیکتاتوری تجمیع زر و زور در زیر بال خویش است و فاجعه استبداد دینی در ایران امروز انباشت همه منابع قدرت در دست نهادی است که خدا را نیز مصادره کرده است.
مهمترین نقطه ی ضعف استبداد در ایران نیز ناکارآمدی سیستم مدیریتی و بی عدالتی و فقر فراگیر است.
هم وطنانی که روزگاری شادی می کردند که رئیس دولت کسی از جنس مردم است و وی را فردی می دیدند که مانند مردم فقیر بدبخت می نماید و روی زمین می خوابد و اتومبیلش به پشیزی نمی ارزد، حال احتمالاً به ریاکاری و فریب حکومت پی برده اند. این جنبش این پرسش ساده را مطرح می کند که چرا کشوری با این درآمد سرشار نفتی این گونه بی بضاعت و فقیر است. باید این مسأله برای هم وطنان در نقاط دور و نزدیک روشن شود که آیا رئیس دولت یک مملکت باید متکدیانه لباس پاره به تن کند تا نماد عدالت خواهی باشد؟
امروز کمتر کسی است که نداند این فقرگرایی نیز تبلیغ همین دلالان میان خدا و انسان است که خود کارخانه ی شکر دارند و در کار واردات و صادراتند.
مردمی که خود بر نفت می خوابند بویی از درآمد آن به مشام ندارند جز آلودگی و تعفن که در هوا پیچیده است.
باید اشکال کار را به مردم گوشزد کرد تا داوطلبانه به جنبش بپیوندند. مردم باید بدانند که همواره به گماشتن عده ای ناخلف بر کار مردم شکایت بردن کافی نیست باید گمارنده را توبیخ کرد و کسی دیگر را به جای او برگزید. مردم باید بدانند که می توانند و باید مدیریت کلان مملکت را با دخالت مستقیم و رأی خویش انتخاب کنند.
این دیگر اظهر من الشمس است که مهمترین چالش در کرنش این دستگاه ناکارآمد در برابر مردم در وجوه قانونی آن است که نیاز به تغییرات بنیادی دارد.
این جنبش اگر یک جنبش انقلابی نباشد دست کم جنبشی اصلاحی همه جانبه و فراگیر است و تا از میان بردن این حلقه های ناکارآمدی در ساز وکار قانونی فرو کش نخواهد کرد. و این به معنای تغییر در ساختار نظام است.
آیا راهی جز تغییر قوانین موجود و قدرتمند کردن نهادهای نظارتی مردمی و گرفتن قدرت از خدای این نظام می***تواند به وطن برای رسیدن به آزادی، عدالت و حقوق بشری کمک کند؟
آنان که درد دین دارند مگر ناعدالتی ها، فقر و ناکارآمدی سیستم اداری سیاسی مملکت را نمی بینند مگر خون به ناحق ریخته شده ی هم وطنان بر کف خیابان ها را نمی بینند؟
این چه دینی است که با مصلحت و کشتار به ضد کارکرد اولیه ی خویش بدل گشته است؟ مگر نه این که نهاد دین برای آرامش مؤمنین آمده است؛ کدام آرامش؟ آیا به لحاظ اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی وضع بهتری نسبت به سه دهه ی گذشته داریم؟ جواب این همه پس رفت را چه کسی می دهد؟ چه نهادی بیش از خود دستگاه حاکمه می توانست طی این سه دهه این همه موجب دین گریزی و احیاناً دین ستیزی در جامعه باشد؟ چه نهادی، شخصی و ایدئولوژی می توانست تا به این حد به نهاد دین ضربه بزند؟
هموطنان! مصلحت امروز ایران در دست های ماست. آینده ی ایران در سر زانوان ماست که نمی خواهیم در برابر شنیع ترین استبداد عصر خویش زانو بزنیم. استبدادی که نه بر تن ما که میخواهد بر جان ما حاکم شود.
مردم! تا هر بهمنی که باشد باید ماند و انحراف بهمن ۵۷ را اصلاح کرد.
باید بهمنی شد از فراز البرز بر سر اهریمن استبداد.
باید این استبداد دینی را در همان بهمن که زاده شده است دفن کرد.
هموطنان در هر لباس و با هر زبان و مذهب از هر قوم و نژادی می دانند که اگر تمام حقوق اجتماع را تنها به یک نفر یا یک نهاد بدهیم و از او هیچ پرسشی نکنیم جز این نیست که انسانی یا دستگاهی ساخته ایم با قدرتی همانند خدا که هر چه خواست می کند و پاسخگوی هیچ نهادی نیست. این جنبش در پی برافکندن این ریشه ی فتنه است که نامش دیکتاتوری است.
بیایید نفس های استبداد را به شماره بیاندازیم.
بیایید به هواخواهان استبداد که آفتاب را واگذاشته به کورسوی فریبی دل خوش کرده اند، خورشید آزادی را نشان دهیم. بیایید به مستبد بار دیگر نشان دهیم که ما بسیارانیم.
در چشم های آتش ما شمع مردنی است
این مرده مردنی است و این گریه کردنی است
در کعبه ی دروغ خدا را بسوختی
این کاخ کاغذیت به آتش به سپردنی است
در احتضار، سفره به کرکس گشوده ای
گویی که استخوان تن خلق خوردنی است
ای دیوزاده! شیشه ی عمرت شکسته ایم
هم لحظه های آخر عمرت شمردنی است
آنان که در برابر توفان نشسته اید!
این پهلوان پنبه به یک باد بردنی است
تا ساحل امید بر این موج می رویم
این کشتی شکسته به دریا سپردنی است
Last edited:
Jan 26 2010
The Latest from Iran (26 January): Now for the Follow-Up….
Posted by Scott Lucas in Middle East & Iran
1745 GMT: Rumour of Day (3). Saham News claims that Mohammad Jafar Behdad, the political deputy of President Ahmadinejad’s bureau, has been sentenced to jail on the basis of two accusations by Ali Larijani and one by Hashemi Rafsanjani.
The charge is that Behdad wrote in an online article, deleted 50 minutes later, that those who are to blame for the killing of protesters are the persons who called Mir Hossein Mousavi on the afternoon of the elections to congratulate him, causing his delusion and subsequent decision for instigating the people to revolt. That claim points at Larjiani who, according to politicians like Ali Reza Zakani, contacted Mousavi with the news of “victory”.
1740 GMT: Rumour of Day (2). Rah-e-Sabz follows up the story, linked to our analysis of Mehdi Karroubi’s initiative, that former President Mohammad Khatami wrote a letter to the Supreme Leader, asking for Ayatollah Khamenei’s intervention to stop the illegal activities and disregard of citizen rights of the regime.
The website reports, from an “informed source”, that the Supreme Leader rejected the analysis and recommendations. It adds, dampening down the “recogntion of the President” story and any serious Karroubi-Khatami split, that rumours of Khatami criticising the reformists or endorsing the legitimacy of the government are untrue and are being spread by the regime to cause divisions in the Green movement.
1730 GMT: Rumour of Day (1). Rah-e-Sabz claims that the son of Ali Larijani was arrested during the Ashura demonstrations. He was allegedly released 24 hours later when his identity was established.
1620 GMT: The Supreme Leader’s Response: It’s All About the Internet. Not sure if this is really going to answer the challenge put forth in the last 24 hours….
Ayatollah Khamenei has declared in a speech on state television, “The Americans have said that they have allocated a $45 million budget to help them to confront the Islamic Republic of Iran via the Internet….This decision shows the height of the enemy’s frustration. They have spent tens of billions of dollars in the past (in confronting Iran), but have achieved no results.”
Read the rest of this entry »
Share
SubscribeDiggdel.icio.usFacebookNewsVineRedditStumbleUponTechnorati
Tags: Abbas Jafari Doulatabadi, Abdolreza Sheikholeslami, Akbar Dareini, Ali Larijani, Ayande News, Ayatollah Ali Khamenei, Ayatollah Bayat-Zanjani, Bank Melli, Fereshteh Ghazi, Hojatollah Ghasemi, Hossein Karroubi, Iran, Iran Elections 2009, Mahmoud Ahmadinejad, Mehdi Karroubi, Mir Hossein Mousavi, Mohammad Khatami, Mothers of Mourning, Parvaneh Maddah-Raad, Saeed Jalili, Washington Post, Zahra Rahnavard
17 Comments »
Jan 26 2010
UPDATED Iran Special Analysis: What Karroubi’s Statement on “Mr Khamenei”/”Head of Government” Means
Posted by Scott Lucas in Middle East & Iran
UPDATE 1555 GMT: Karroubi Clarifies, Repeats, Challenges. From The Flying Carpet Institute, via the Facebook site linked to Mir Hossein Mousavi and Saham News:
Mehdi Karoubi, in a meeting with a group of prominent political figures including some of the leaders of reformist parties said:
“Although today they have shut down newspapers, filtered websites, imprisoned many of our dear friends, closed down the office of [reformist] parties including the Etemade Melli office and even my personal office, although they fired shots at my car, although some are threatening everyday and are insulting Mir Hossein Mousavi, me and the great nation of Iran in every way possible and take our words out of content, but I am firmly announcing that I never compromise over people’s rights and one of the main rights of this nation is their votes that they casted in the ballot boxes while trusting the authorities; and I will be with the people till the very end and will try for holding free elections and eliminating current obstacles.”
“I will announce my detailed views regarding the principles of the Islamic Revolution, defending people’s rights and the necessity for holding free elections to the noble nation of Iran soon.”
UPDATE 0900 GMT: Persian2English has published a translation of the Karroubi “clarification” carried on Rah-e-Sabz last night. This was one of the key pieces of evidence behind our analysis, as the Karroubi camp deliberately “fed” this information to a trusted reporter to ensure the widest dissemination:
“It was reported by Fars News, Iran’s official news agency, that Mehdi Karoubi has officially recognized the status of Iranian President Mahmoud Ahmadinejad.
Mr. Mojtaba Vahedi, advisor for Mehdi Karoubi responded to such claims. Talking to a JARAS reporter, he said: “I talked to Mr. Karoubi and he claims that Mr. Abu-Torabi has uttered some words that are not true.”
According to the advisor, Mr. Karoubi talked in detail about the rigged election. Following his speech, Karoubi explained, “A few reporters gathered around and asked a few questions. I told them that the government has been sworn in and has the responsibility to respond to the people’s needs. In the same interview I stressed that there has been a rigging in the election and I stand by my words. I am not so whimsy to retreat because of insults and threats. But people have daily needs that the residing government needs to respond to. I also told an English paper that they can rest assured that Ahmadinejad’s government will not last four years.”
Karoubi’s last words were: “My words are the words of the nation: where is our vote?”
–
EA staff had a conference late last night to go over all the information we have — from websites and sources inside Iran — on Mehdi Karroubi’s statement, reflecting on the Presidential election and his acceptance of Mr Ahmadinejad as the “head of the government of the regime” because it had been decreed by “Mr Khamenei”.
We are watching for further developments today and may revise our analysis, however, for now, here is our reading:
Read the rest of this entry »
Share
SubscribeDiggdel.icio.usFacebookNewsVineRedditStumbleUponTechnorati
The Latest from Iran (26 January): Now for the Follow-Up….
Posted by Scott Lucas in Middle East & Iran
The charge is that Behdad wrote in an online article, deleted 50 minutes later, that those who are to blame for the killing of protesters are the persons who called Mir Hossein Mousavi on the afternoon of the elections to congratulate him, causing his delusion and subsequent decision for instigating the people to revolt. That claim points at Larjiani who, according to politicians like Ali Reza Zakani, contacted Mousavi with the news of “victory”.
1740 GMT: Rumour of Day (2). Rah-e-Sabz follows up the story, linked to our analysis of Mehdi Karroubi’s initiative, that former President Mohammad Khatami wrote a letter to the Supreme Leader, asking for Ayatollah Khamenei’s intervention to stop the illegal activities and disregard of citizen rights of the regime.
The website reports, from an “informed source”, that the Supreme Leader rejected the analysis and recommendations. It adds, dampening down the “recogntion of the President” story and any serious Karroubi-Khatami split, that rumours of Khatami criticising the reformists or endorsing the legitimacy of the government are untrue and are being spread by the regime to cause divisions in the Green movement.
1730 GMT: Rumour of Day (1). Rah-e-Sabz claims that the son of Ali Larijani was arrested during the Ashura demonstrations. He was allegedly released 24 hours later when his identity was established.
1620 GMT: The Supreme Leader’s Response: It’s All About the Internet. Not sure if this is really going to answer the challenge put forth in the last 24 hours….
Ayatollah Khamenei has declared in a speech on state television, “The Americans have said that they have allocated a $45 million budget to help them to confront the Islamic Republic of Iran via the Internet….This decision shows the height of the enemy’s frustration. They have spent tens of billions of dollars in the past (in confronting Iran), but have achieved no results.”
NEW Iran Special Analysis: What Karroubi’s Statement on “Mr Khamenei”/”Head of Government” Means
NEW Latest Iran Audio: Hossein Karroubi on His Father’s Statement (25 January)
Iran Snap Analysis: The Karroubi and Khatami Manoeuvres
The Latest from Iran (25 January): Who Makes A Move Today?
Leave aside the fact that the facts are a bit off-the-mark (the US Senate voted in July to allocate $50 million to expand American broadcasts and get around Internet restrictions). Can’t see how Mehdi Karroubi’s “Mr Khamenei” is a product of Washington’s schemes.NEW Latest Iran Audio: Hossein Karroubi on His Father’s Statement (25 January)
Iran Snap Analysis: The Karroubi and Khatami Manoeuvres
The Latest from Iran (25 January): Who Makes A Move Today?
Read the rest of this entry »
Share
SubscribeDiggdel.icio.usFacebookNewsVineRedditStumbleUponTechnorati
Tags: Abbas Jafari Doulatabadi, Abdolreza Sheikholeslami, Akbar Dareini, Ali Larijani, Ayande News, Ayatollah Ali Khamenei, Ayatollah Bayat-Zanjani, Bank Melli, Fereshteh Ghazi, Hojatollah Ghasemi, Hossein Karroubi, Iran, Iran Elections 2009, Mahmoud Ahmadinejad, Mehdi Karroubi, Mir Hossein Mousavi, Mohammad Khatami, Mothers of Mourning, Parvaneh Maddah-Raad, Saeed Jalili, Washington Post, Zahra Rahnavard
Jan 26 2010
UPDATED Iran Special Analysis: What Karroubi’s Statement on “Mr Khamenei”/”Head of Government” Means
Posted by Scott Lucas in Middle East & Iran
Mehdi Karoubi, in a meeting with a group of prominent political figures including some of the leaders of reformist parties said:
“Although today they have shut down newspapers, filtered websites, imprisoned many of our dear friends, closed down the office of [reformist] parties including the Etemade Melli office and even my personal office, although they fired shots at my car, although some are threatening everyday and are insulting Mir Hossein Mousavi, me and the great nation of Iran in every way possible and take our words out of content, but I am firmly announcing that I never compromise over people’s rights and one of the main rights of this nation is their votes that they casted in the ballot boxes while trusting the authorities; and I will be with the people till the very end and will try for holding free elections and eliminating current obstacles.”
“I will announce my detailed views regarding the principles of the Islamic Revolution, defending people’s rights and the necessity for holding free elections to the noble nation of Iran soon.”
UPDATE 0900 GMT: Persian2English has published a translation of the Karroubi “clarification” carried on Rah-e-Sabz last night. This was one of the key pieces of evidence behind our analysis, as the Karroubi camp deliberately “fed” this information to a trusted reporter to ensure the widest dissemination:
“It was reported by Fars News, Iran’s official news agency, that Mehdi Karoubi has officially recognized the status of Iranian President Mahmoud Ahmadinejad.
Mr. Mojtaba Vahedi, advisor for Mehdi Karoubi responded to such claims. Talking to a JARAS reporter, he said: “I talked to Mr. Karoubi and he claims that Mr. Abu-Torabi has uttered some words that are not true.”
According to the advisor, Mr. Karoubi talked in detail about the rigged election. Following his speech, Karoubi explained, “A few reporters gathered around and asked a few questions. I told them that the government has been sworn in and has the responsibility to respond to the people’s needs. In the same interview I stressed that there has been a rigging in the election and I stand by my words. I am not so whimsy to retreat because of insults and threats. But people have daily needs that the residing government needs to respond to. I also told an English paper that they can rest assured that Ahmadinejad’s government will not last four years.”
Karoubi’s last words were: “My words are the words of the nation: where is our vote?”
–
EA staff had a conference late last night to go over all the information we have — from websites and sources inside Iran — on Mehdi Karroubi’s statement, reflecting on the Presidential election and his acceptance of Mr Ahmadinejad as the “head of the government of the regime” because it had been decreed by “Mr Khamenei”.
We are watching for further developments today and may revise our analysis, however, for now, here is our reading:
Iran Snap Analysis: The Karroubi and Khatami Manoeuvres
The Latest from Iran (26 January): Now for the Follow-Up….
The Latest from Iran (25 January): Who Makes A Move Today?
1. KARROUBI HAS TAKEN A STAND AGAINST THE “PRESIDENT” AND THE SUPREME LEADERThe Latest from Iran (26 January): Now for the Follow-Up….
The Latest from Iran (25 January): Who Makes A Move Today?
Read the rest of this entry »
Share
SubscribeDiggdel.icio.usFacebookNewsVineRedditStumbleUponTechnorati
Will the Fajr boycott work?
by GOLAB P. in Tehran
25 Jan 2010 19:471 Comment
[ dispatch ] The annual Fajr Film Festival is the biggest cinematic event of the year. It was established two years after the 1979 Iranian Revolution. The festival is sponsored by the Ministry of Culture and Islamic Guidance and the Farabi Film Foundation, and usually held during the 10 days of Fajr in February commemorating the victory of the revolution. As of 1994, the festival has become international in scope, at times attracting acclaimed screenwriters and filmmakers from across the globe.
Each year, movie lovers here seek out the schedule with great excitement and prepare to queue up in a line that can stretch for miles (photos here are from the Palestine Cinema in Tehran in 2007). Even though the festival is held in the dead of winter, the brutal weather has never dampened enthusiasm. Neither has other obstacles. For example, at least once every year, one much-anticipated movie is banned just prior to screening. Tickets were sold out for Ali Santoori in 2007. But renowned Iranian director Dariush Mehrjui's film was banned the day before it was scheduled to be screened. Ebrahim Hatamikiya's The Color Purple met a similar fate.
Boycott or not?
Things may be a bit different this year. In cultural circles everywhere, you hear the same refrain: boycott or not? So far, a number of notable Iranian actors and directors have declined to join the judge's panel, citing other commitments but not openly acknowledging the boycott: Asghar Farhadi (director, About Elly) announced that he would be in Serbia to participate in a film festival there; [ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Ezzatolah_Entezami"]Ezatollah Entezami[/ame] (actor) said that he would be unable to participate due to illness; Fatemeh Goodarzi (actress) first announced that she would be unable to join due to travel commitments, but later accepted to serve as a judge; Abbas Kiarostami (director) never publicly declared why he declined the offer to judge this year; and Minoo Farshchi (writer) also bowed out.
In an interview with Chelcheragh magazine, Dariush Mehrjui was asked if he would be willing to serve as a judge this year. "Of course not!" he was quoted as saying. "I served as a judge years before, when things were better. A festival that is as poorly done as this one needs judges to match. Really, this festival is so awful that we should not even waste our time speaking about it."
He was asked whether boycotting the festival might harm the movie industry and artists. "The festival has nothing to do with the work of these artists," he replied. "These artists and cinematographers will do their own work and make their own movies." The reporter followed up by asking, "What then is the purpose of the festival?" "Nothing," Mehrjui said. "A group of people will gather in a room and applaud themselves and give themselves prizes."
The boycott campaign, which has its own Facebook page with nearly 6000 members, is administered by students in Iran but includes members from all over the world. They feature a letter by Ken Loach, the acclaimed British director, who has also refused to participate. According to the Independent newspaper, "Ken Loach and the British theatre director Peter Brook are among leading Western artistic figures who have informed the Islamic regime they are pulling out in protest at its brutal crackdown on the opposition, which includes torture, prison rapes, countless killings and Stalinist-style televised show trials of reformists." Other important foreign no-shows were noted by an Los Angeles Times blog.
The list of artists who declined to participate grew so rapidly that up until the day of the festival, the organizers withheld the list of judges. In a statement posted on the festival's official Web site, officials said that the list "would remain a secret."
Opportunity knocks
Despite some early successes, this boycott campaign may be ineffective because some artists were faced with an opportunity they didn't want to pass up. Ebrahim Hatamikiya (pictured to the right), a leading director and writer popular for his depictions of the Iran-Iraq war, announced his decision to participate in Fajr this year after his movie, The Color Purple, which has been banned for five years, obtained a permit to be shown at the upcoming festival. Much to the dismay of those calling for a boycott, Hatamikiya followed through and appeared at theopening ceremonies on Saturday (more photos here, here, and here). Writer and director Ghotbeddin Sadeqi, director Shahram Asadi, actress Ladan Mostofi and actor Dariush Arjmand were also among those present as well. Even so, the number of big names present had considerably diminished this year.
In the view of other artists attending, including a director with whom I spoke yesterday (she has asked to remain anonymous), this was an opportunity. As a director who has only been working for the last five years, she believes this applies to other younger writers, directors and artists like herself, who lack the stature of their elders.
Since the Ministry of Culture (the government) is the ultimate arbiter of their work, she said a boycott would only serve to limit their activities even more than it already is. "If the ban on the work of these artists is lifted in order to woo audiences and artists to the festival, why not use this opportunity?" she asked. "What use will it be to artists in the long run if they add to the limitations imposed on them by the government?"
Copyright © 2009 Tehran Bureau
SHARE
by GOLAB P. in Tehran
25 Jan 2010 19:471 Comment
Each year, movie lovers here seek out the schedule with great excitement and prepare to queue up in a line that can stretch for miles (photos here are from the Palestine Cinema in Tehran in 2007). Even though the festival is held in the dead of winter, the brutal weather has never dampened enthusiasm. Neither has other obstacles. For example, at least once every year, one much-anticipated movie is banned just prior to screening. Tickets were sold out for Ali Santoori in 2007. But renowned Iranian director Dariush Mehrjui's film was banned the day before it was scheduled to be screened. Ebrahim Hatamikiya's The Color Purple met a similar fate.
Boycott or not?
Things may be a bit different this year. In cultural circles everywhere, you hear the same refrain: boycott or not? So far, a number of notable Iranian actors and directors have declined to join the judge's panel, citing other commitments but not openly acknowledging the boycott: Asghar Farhadi (director, About Elly) announced that he would be in Serbia to participate in a film festival there; [ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Ezzatolah_Entezami"]Ezatollah Entezami[/ame] (actor) said that he would be unable to participate due to illness; Fatemeh Goodarzi (actress) first announced that she would be unable to join due to travel commitments, but later accepted to serve as a judge; Abbas Kiarostami (director) never publicly declared why he declined the offer to judge this year; and Minoo Farshchi (writer) also bowed out.
In an interview with Chelcheragh magazine, Dariush Mehrjui was asked if he would be willing to serve as a judge this year. "Of course not!" he was quoted as saying. "I served as a judge years before, when things were better. A festival that is as poorly done as this one needs judges to match. Really, this festival is so awful that we should not even waste our time speaking about it."
He was asked whether boycotting the festival might harm the movie industry and artists. "The festival has nothing to do with the work of these artists," he replied. "These artists and cinematographers will do their own work and make their own movies." The reporter followed up by asking, "What then is the purpose of the festival?" "Nothing," Mehrjui said. "A group of people will gather in a room and applaud themselves and give themselves prizes."
The boycott campaign, which has its own Facebook page with nearly 6000 members, is administered by students in Iran but includes members from all over the world. They feature a letter by Ken Loach, the acclaimed British director, who has also refused to participate. According to the Independent newspaper, "Ken Loach and the British theatre director Peter Brook are among leading Western artistic figures who have informed the Islamic regime they are pulling out in protest at its brutal crackdown on the opposition, which includes torture, prison rapes, countless killings and Stalinist-style televised show trials of reformists." Other important foreign no-shows were noted by an Los Angeles Times blog.
The list of artists who declined to participate grew so rapidly that up until the day of the festival, the organizers withheld the list of judges. In a statement posted on the festival's official Web site, officials said that the list "would remain a secret."
Opportunity knocks
Despite some early successes, this boycott campaign may be ineffective because some artists were faced with an opportunity they didn't want to pass up. Ebrahim Hatamikiya (pictured to the right), a leading director and writer popular for his depictions of the Iran-Iraq war, announced his decision to participate in Fajr this year after his movie, The Color Purple, which has been banned for five years, obtained a permit to be shown at the upcoming festival. Much to the dismay of those calling for a boycott, Hatamikiya followed through and appeared at theopening ceremonies on Saturday (more photos here, here, and here). Writer and director Ghotbeddin Sadeqi, director Shahram Asadi, actress Ladan Mostofi and actor Dariush Arjmand were also among those present as well. Even so, the number of big names present had considerably diminished this year.
In the view of other artists attending, including a director with whom I spoke yesterday (she has asked to remain anonymous), this was an opportunity. As a director who has only been working for the last five years, she believes this applies to other younger writers, directors and artists like herself, who lack the stature of their elders.
Since the Ministry of Culture (the government) is the ultimate arbiter of their work, she said a boycott would only serve to limit their activities even more than it already is. "If the ban on the work of these artists is lifted in order to woo audiences and artists to the festival, why not use this opportunity?" she asked. "What use will it be to artists in the long run if they add to the limitations imposed on them by the government?"
Copyright © 2009 Tehran Bureau
SHARE
این وبلاگ
از اينجا مرتبط است
این وبلاگ
از اينجا مرتبط است
دوشنبه ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۱۰
کودتاچیان آسوده بخوابید،محمد رضا مدحی روانۀ ICUشد
محمدرضا مدحی(سید رضا حسینی)پس از تلاش های شبانه روزی در جهت بیان مگوها از جمله ناگفته های قتل های زنجیره ای و نقش برخی از سران نظام در این ماجرا در آخرین مصاحبۀ خود، بر اثر جراحات شیمیایی و وخامت حال به ای سی یو یکی از بیمارستان ها منتقل گردید
چند وقتی است که در خارج از کشور نام آشنای محمد رضا مدحی (سید رضا حسینی) مردی که خلوص مثال زدنیش که چه در نوشتار و گفتارش هویداست و ما را یاد خلوص مردان بی ادعای جنگ همچون سردارن خاک نشین و بی ادعا مانند حاج محمد ابراهیم همت که آقا سید مرتضی در وصفش گفت : من هرگز اجازه نمیدهم که صدای حاج همت در درونم خاموش شود این سردار خیبر ،قلعه قلب من را نیز فتح کرده است با بیان مگوهایی از جنایات پشت پرده از وقایع تلخی همچون قتل های زنجیره ای و سر اغاز به انحراف کشیدن انقلابی که با خون شهیدان آبیاری شده بود عجین گشته است و ما این صدای گرفته که از حنجره ای خسته که سرفه های ناشی از جراحات شیمیایی را مهمان خود کرده است این روزها از رسانه ها شنیدیم او که روزانه مقادیر زیادی انواع قرص و آمپول مصرف میکند تا سرپا بماند که باز هم راه رفقای شهیدش که آرزویی جز خدمت به این آب و خاک و مردم را نداشتند ادامه دهد و اسرار مگوی پشت پرده که هر انسانی را به ان راه نیست افشا نماید تا حاکمان جور بیش از پیش در چشم مظلومین رسوا شوند خبر دار شدیم سردار ملی جنبش سبز در جریان بازگویی و بازخوانی اسرار پشت پرده که همگان از رسانه ها شنیدند و خواندند به علت بیماری حاد ریوی ناشی از عوارض شیمیایی و اصرار بر تمرکز کا
مل بر جزئیات و بیان ریز حقایق قتل ها و جریانات پشت پرده و همچنین بیان این موضوع که بازخوانی این وقایع همیشه برایم تلخ ،نخوت انگیز و غمبار است و ناراحتی هایی که از بیان این مطالب دردناک برایش داشت جملگی دست به دست هم داد تا مجدد جراحات شیمیایی و مشکلات ریوی دوباره او را به دوست بعد از زمان جنگش(تخت بیمارستان)که همیشه از ان برای خدمت به مردم درد کشیده ایران فراری بود برساند. از همه مردم قهرمان و مبارز ایران میخواهیم که برای این سردار ملی جنبش سبز دست به دعا بردارند که هر چه زودتر به جمع ما بازگردد هرچند میدانم او طاقت تخت بیمارستان را ندارد و دیری نیست که در همین فضای مجازی دست نوشته های خالصانه او را خواهیم خواند
جهت اطلاعات بیشتر میتوانید به سایت شخصی ایشان نیز مراجعه فرمایید در بخش پیوندها
[FONT=Georgiafont-family:Georgia][/FONT]
[FONT=Georgiafont-family:Georgia]« یاٰ مُنْزِلَ الشَّفآءِ و مُذْهِبَ الدّآءَ صَلّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ و اٰلِهِ و اَنْزِلْ علی و جمعی الشَفآءَ »[/FONT]
از اينجا مرتبط است
این وبلاگ
از اينجا مرتبط است
دوشنبه ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۱۰
کودتاچیان آسوده بخوابید،محمد رضا مدحی روانۀ ICUشد
محمدرضا مدحی(سید رضا حسینی)پس از تلاش های شبانه روزی در جهت بیان مگوها از جمله ناگفته های قتل های زنجیره ای و نقش برخی از سران نظام در این ماجرا در آخرین مصاحبۀ خود، بر اثر جراحات شیمیایی و وخامت حال به ای سی یو یکی از بیمارستان ها منتقل گردید
جهت اطلاعات بیشتر میتوانید به سایت شخصی ایشان نیز مراجعه فرمایید در بخش پیوندها
[FONT=Georgiafont-family:Georgia][/FONT]
[FONT=Georgiafont-family:Georgia]« یاٰ مُنْزِلَ الشَّفآءِ و مُذْهِبَ الدّآءَ صَلّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ و اٰلِهِ و اَنْزِلْ علی و جمعی الشَفآءَ »[/FONT]
تهدید رفسنجانی به افشای سوابق آیت***الله یزدی در دوران امام و در زمان انتخاب رهبری پس از رحلت امام
سیاست > چهره ها - رئیس مجلس خبرگان رهبری اصل ولایت فقیه را محور جمهوری اسلامی خواند و گفت: اگر ولایت و جایگاه رهبری آسیب ببیند نمی***توان آینده خوبی برای کشور متصور بود.
به گزارش مهر، جمعی ازاستادان علوم سیاسی دانشگاههای قم صبح امروز سه***شنبه با رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام دیدار کردند. آیت***الله هاشمی رفسنجانی در این دیدار در پاسخ به پرسش***ها و نظرات جمع حاضر تاکید کرد: اسلام کاملترین مکتب برای اداره همه ابعاد جامعه است و مکتب اهل بیت (ع) محکم***ترین منبع شناخت اسلام و قرآن است.
وی افزود: انقلاب اسلامی ایران این راه را انتخاب کرده و در بررسی عملکرد سی ساله جمهوری اسلامی، نقاط قوت ناشی از حرکت در مسیر اسلام و نقاظ ضعف مربوط به اشخاص و انحراف آنها از دستورات اسلامی است.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه با بیان اینکه ساختار نظام اسلامی متکی بر اسلام و سرمایه اعتماد مردم است و هر گونه انحراف از آن می***تواند آسیب***های جبران***ناپذیری به همراه داشته باشد، تصریح کرد: اسلامیت و جمهوریت در قانون اساسی جداشدنی نیستند.
آیت الله هاشمی رفسنجانی در ادامه اصل ولایت فقیه را محور جمهوری اسلامی خواند و گفت: اگر ولایت و جایگاه رهبری آسیب ببیند نمی***توان آینده خوبی برای کشور متصور بود.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام همچنین در پاسخ به پرسش یکی از حاضران درباره آنچه علت حملات و تخریب علیه وی توسط برخی اشخاص از جمله آقای یزدی خوانده شد، گفت: مهمترین دلیل این حملات، مواضع اینجانب درباره لزوم رعایت حقوق مردم و همچنین دفاع از شخص رهبری و پرهیز از افراط بر اساس عقیده و اعتقاد قلبی***ام است.
وی افزود: درمورد سخنان اخیر آقای یزدی همانگونه که قبلا هم گفتم جوابم تاکنون به سخنان توام با عصبانیت و غرض***آلود ایشان سلام بوده است، ولی با صحبت***های دیروز ایشان و اطلاعات رسیده، این بار بوی توطئه به مشام می***رسد و درباره مسائل ایشان در زمان امام راحل و درجلسه انتخاب رهبری بعد از ارتحال امام و درقوه قضاییه به صورت کتبی مطالبی را گوشزد خواهم کرد.
آیت الله هاشمی رفسنجانی همگان به ویژه فعالان در عرصه سیاست را به رعایت اخلاق و تقوا دعوت کرد و گفت: رعایت نکات اخلاقی، توصیه***های اسلام و نحوه عملکرد ائمه در برخورد با مسائل جامعه و مردم می***تواند نظام اسلامی را به عنوان الگوی جهانی مطرح سازد.
دراین دیدار برخی استادان با بیان نکاتی درباره جامعه اسلامی از دیدگاه نظری و عملی و همچنین تجربه حکومت اسلامی در سی ساله اخیر در ایران، نظراتشان را مطرح کردند.
به گزارش مهر، جمعی ازاستادان علوم سیاسی دانشگاههای قم صبح امروز سه***شنبه با رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام دیدار کردند. آیت***الله هاشمی رفسنجانی در این دیدار در پاسخ به پرسش***ها و نظرات جمع حاضر تاکید کرد: اسلام کاملترین مکتب برای اداره همه ابعاد جامعه است و مکتب اهل بیت (ع) محکم***ترین منبع شناخت اسلام و قرآن است.
وی افزود: انقلاب اسلامی ایران این راه را انتخاب کرده و در بررسی عملکرد سی ساله جمهوری اسلامی، نقاط قوت ناشی از حرکت در مسیر اسلام و نقاظ ضعف مربوط به اشخاص و انحراف آنها از دستورات اسلامی است.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه با بیان اینکه ساختار نظام اسلامی متکی بر اسلام و سرمایه اعتماد مردم است و هر گونه انحراف از آن می***تواند آسیب***های جبران***ناپذیری به همراه داشته باشد، تصریح کرد: اسلامیت و جمهوریت در قانون اساسی جداشدنی نیستند.
آیت الله هاشمی رفسنجانی در ادامه اصل ولایت فقیه را محور جمهوری اسلامی خواند و گفت: اگر ولایت و جایگاه رهبری آسیب ببیند نمی***توان آینده خوبی برای کشور متصور بود.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام همچنین در پاسخ به پرسش یکی از حاضران درباره آنچه علت حملات و تخریب علیه وی توسط برخی اشخاص از جمله آقای یزدی خوانده شد، گفت: مهمترین دلیل این حملات، مواضع اینجانب درباره لزوم رعایت حقوق مردم و همچنین دفاع از شخص رهبری و پرهیز از افراط بر اساس عقیده و اعتقاد قلبی***ام است.
وی افزود: درمورد سخنان اخیر آقای یزدی همانگونه که قبلا هم گفتم جوابم تاکنون به سخنان توام با عصبانیت و غرض***آلود ایشان سلام بوده است، ولی با صحبت***های دیروز ایشان و اطلاعات رسیده، این بار بوی توطئه به مشام می***رسد و درباره مسائل ایشان در زمان امام راحل و درجلسه انتخاب رهبری بعد از ارتحال امام و درقوه قضاییه به صورت کتبی مطالبی را گوشزد خواهم کرد.
آیت الله هاشمی رفسنجانی همگان به ویژه فعالان در عرصه سیاست را به رعایت اخلاق و تقوا دعوت کرد و گفت: رعایت نکات اخلاقی، توصیه***های اسلام و نحوه عملکرد ائمه در برخورد با مسائل جامعه و مردم می***تواند نظام اسلامی را به عنوان الگوی جهانی مطرح سازد.
دراین دیدار برخی استادان با بیان نکاتی درباره جامعه اسلامی از دیدگاه نظری و عملی و همچنین تجربه حکومت اسلامی در سی ساله اخیر در ایران، نظراتشان را مطرح کردند.
درگذشت زنی از تبار شیرزنان ایران زمین
ایجاد شده در: 01/26/2010 - 16:14
فهیمه محبی، همسر شهید سرگرد رضا محبی و مادر شهید سعید محبی، روز 4 بهمن ماه 88 در سن 88 سالگی درگذشت. خانم محبي، رئیس انتشارات شهید محبی بود و از سال 66، پس از قطع بودجه دایرة المعارف تشیع از اموال مرحوم آقای تولیت، اعتبارات موسسه دایرة المعارف را از اموال شهید سعید تامین می***کرد و سرپرستی اداری و مدیریت داخلی آن را نیز به عهده داشت. این دایرةالمعارف که زیر نظر بهاءالدین خرمشاهی، کامران فانی و دکتر صدر حاج سید جوادی منتشر می***شود همچنین جايزه سيزدهمين دوره كتاب سال را از آن خود كرده و هم اكنون به عنوان منبعي كامل براي محققان و به*** ویژه دانشجويان شناخته مي شود.
همسر خانم محبی اولین خلبان ایران قبل از انقلاب بود که در جنگ به شهادت رسید و سعید محبی (فرزند وی) نیز که تا 18 سالگی در خارج از کشور به تحصیل مشغول بود با آغاز جنگ تحمیلی به ایران آمد و در ماه***های اول دفاع مقدس در جبهه***های جنگ به شهادت رسید. فهیمه محبی با اینکه بیش از یک سال از بیماری مهلک سرطان خون رنج می برد ولی تا آخرین روزهای عمرش به دفتر کارش (دایرةالمعارف تشیع) حاضر می***شد و پی***گیر مقالات از پژوهشگران بود.
فهیمه محبی، همسر شهید سرگرد رضا محبی و مادر شهید سعید محبی، روز 4 بهمن ماه 88 در سن 88 سالگی درگذشت. خانم محبي، رئیس انتشارات شهید محبی بود و از سال 66، پس از قطع بودجه دایرة المعارف تشیع از اموال مرحوم آقای تولیت، اعتبارات موسسه دایرة المعارف را از اموال شهید سعید تامین می***کرد و سرپرستی اداری و مدیریت داخلی آن را نیز به عهده داشت. این دایرةالمعارف که زیر نظر بهاءالدین خرمشاهی، کامران فانی و دکتر صدر حاج سید جوادی منتشر می***شود همچنین جايزه سيزدهمين دوره كتاب سال را از آن خود كرده و هم اكنون به عنوان منبعي كامل براي محققان و به*** ویژه دانشجويان شناخته مي شود.
همسر خانم محبی اولین خلبان ایران قبل از انقلاب بود که در جنگ به شهادت رسید و سعید محبی (فرزند وی) نیز که تا 18 سالگی در خارج از کشور به تحصیل مشغول بود با آغاز جنگ تحمیلی به ایران آمد و در ماه***های اول دفاع مقدس در جبهه***های جنگ به شهادت رسید. فهیمه محبی با اینکه بیش از یک سال از بیماری مهلک سرطان خون رنج می برد ولی تا آخرین روزهای عمرش به دفتر کارش (دایرةالمعارف تشیع) حاضر می***شد و پی***گیر مقالات از پژوهشگران بود.
IRAN: Much ado about nothing in kerfuffle over Karroubi remarks
January 26, 2010 | 7:01 am
A brouhaha kicked up by journalists over comments by opposition figure Mehdi Karroubi may be put to rest after the cleric-politician today issued an unambiguous denunciation of the disputed June 12 elections and subsequent crackdown.
"The more we go ahead, the more I'm convinced the election was massively rigged," Karroubi said, according to his news website Sahamnews.org (in Persian). "I get new information every day, and it is regrettable to see certain officials tampered with people's votes in this way."
In the meeting with supporters, he later added: "I say it firmly that I'll never compromise on the nation's rights, notably the votes they cast in the ballot boxes. I'll stand by the nation up to the end and I'll try my best to remove the hurdles to a free and fair election."
Earlier this week a hard-line Iranian journalist quoted Karroubi as saying he had accepted President Mahmoud Ahmadinejad as the leader of Iran's current government because Supreme Leader Ali Khamenei had so ordained it.
Some news outlets (perhaps eager to get the Iran story back into the news cycle after the Haiti disaster) rushed to interpret the secondhand remarks as explosive proof that Karroubi had somehow changed his stance on Iran's current domestic political crisis.
"Karroubi had not budged at all," one Tehran analyst told the Times. "Karroubi said that the government is the government of the system. So it does not imply he has recognized it. Unfortunately, BBC Persian and Radio Farda, seeking hot news, sacrificed their critical faculties." Still, zealous Iranian activists began denouncing him on blogs and social networking websites as a traitor, and parsing remarks attributed to him by his son for other meanings, yada, yada, yada.
But today, the white-turbaned Karroubi delivered remarks that should clear up the ambiguity about where he stands.
"Newspapers have been banned, websites blocked and many of our loved ones are in jail," he said. "My car was fired on and I'm threatened every day. They also insult me, [opposition leader Mir-Hossein] Mousavi and the great Iranian nation and even distort our words."
Karroubi talks a lot, often shooting from the hip, as Iranian men of a certain age and temperament tend to do. Astute observers of Iranian domestic politics take a lot of what the colorful Karroubi says with a grain of salt.
There are also behind-the-scenes shenanigans to which we're not privy. Another analyst in Tehran said any subtle indication that Karroubi was willing to compromise could be a tactical political wink to conservatives like Mohsen Rezai and Ali Larijani, also despise Ahmadinejad.
"Even if Karroubi's remarks are interpreted as budging or back down it is good at this juncture, especially if in return, the extremist hardliners such Ahmadinejad and [Tehran prosecutor] Saeed Mortazvi and the like are brought down or marginalized at least," the Tehran-based analyst said. "Moderation is what we need urgently."
Some Iranian activists who hope to overturn the Islamic Republic may disagree, hoping Iran's opposition movement becomes more radical.
But Karroubi, a former speaker of the Iranian parliament and one of Ayatollah Ruhollah Khomeini's deputies, has always been a staunch defender of the Islamic Republic. Far from calling for an abolition of the Islamic Republic, as some Iranian exiles demand, he argued in his comments today that the hardliners surrounding Ahmadinejad are the ones undermining the system he helped create.
"Certain power holders are violating the nation's rights stipulated in the constitution," he said. "Those who made [small] contributions to the Islamic revolution and were even opposed to it are now at the helm and impose restrictions on the founders of the Islamic Republic and the people."
Though he didn't out-and-out call the current government illegitimate, he did accuse it of lying and violating people's basic rights.
"What did the people who voluntarily protested want?" he said. "Should the authorities have responded with batons, tear gas and bullets? Violence, [ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Kahrizak_detention_center"]Kahrizak[/ame], and death in custody were the responses to people's votes. How do you expect people to believe your claims about the election result while you have been lying so clearly? You used to say shamelessly that the Kahrizak deaths were due to meningitis."
January 26, 2010 | 7:01 am
"The more we go ahead, the more I'm convinced the election was massively rigged," Karroubi said, according to his news website Sahamnews.org (in Persian). "I get new information every day, and it is regrettable to see certain officials tampered with people's votes in this way."
In the meeting with supporters, he later added: "I say it firmly that I'll never compromise on the nation's rights, notably the votes they cast in the ballot boxes. I'll stand by the nation up to the end and I'll try my best to remove the hurdles to a free and fair election."
Earlier this week a hard-line Iranian journalist quoted Karroubi as saying he had accepted President Mahmoud Ahmadinejad as the leader of Iran's current government because Supreme Leader Ali Khamenei had so ordained it.
Some news outlets (perhaps eager to get the Iran story back into the news cycle after the Haiti disaster) rushed to interpret the secondhand remarks as explosive proof that Karroubi had somehow changed his stance on Iran's current domestic political crisis.
"Karroubi had not budged at all," one Tehran analyst told the Times. "Karroubi said that the government is the government of the system. So it does not imply he has recognized it. Unfortunately, BBC Persian and Radio Farda, seeking hot news, sacrificed their critical faculties." Still, zealous Iranian activists began denouncing him on blogs and social networking websites as a traitor, and parsing remarks attributed to him by his son for other meanings, yada, yada, yada.
But today, the white-turbaned Karroubi delivered remarks that should clear up the ambiguity about where he stands.
"Newspapers have been banned, websites blocked and many of our loved ones are in jail," he said. "My car was fired on and I'm threatened every day. They also insult me, [opposition leader Mir-Hossein] Mousavi and the great Iranian nation and even distort our words."
Karroubi talks a lot, often shooting from the hip, as Iranian men of a certain age and temperament tend to do. Astute observers of Iranian domestic politics take a lot of what the colorful Karroubi says with a grain of salt.
There are also behind-the-scenes shenanigans to which we're not privy. Another analyst in Tehran said any subtle indication that Karroubi was willing to compromise could be a tactical political wink to conservatives like Mohsen Rezai and Ali Larijani, also despise Ahmadinejad.
"Even if Karroubi's remarks are interpreted as budging or back down it is good at this juncture, especially if in return, the extremist hardliners such Ahmadinejad and [Tehran prosecutor] Saeed Mortazvi and the like are brought down or marginalized at least," the Tehran-based analyst said. "Moderation is what we need urgently."
Some Iranian activists who hope to overturn the Islamic Republic may disagree, hoping Iran's opposition movement becomes more radical.
But Karroubi, a former speaker of the Iranian parliament and one of Ayatollah Ruhollah Khomeini's deputies, has always been a staunch defender of the Islamic Republic. Far from calling for an abolition of the Islamic Republic, as some Iranian exiles demand, he argued in his comments today that the hardliners surrounding Ahmadinejad are the ones undermining the system he helped create.
"Certain power holders are violating the nation's rights stipulated in the constitution," he said. "Those who made [small] contributions to the Islamic revolution and were even opposed to it are now at the helm and impose restrictions on the founders of the Islamic Republic and the people."
Though he didn't out-and-out call the current government illegitimate, he did accuse it of lying and violating people's basic rights.
"What did the people who voluntarily protested want?" he said. "Should the authorities have responded with batons, tear gas and bullets? Violence, [ame="http://en.wikipedia.org/wiki/Kahrizak_detention_center"]Kahrizak[/ame], and death in custody were the responses to people's votes. How do you expect people to believe your claims about the election result while you have been lying so clearly? You used to say shamelessly that the Kahrizak deaths were due to meningitis."
[SIZE=+1]Payvand Iran News ...[/SIZE]
01/26/10 [SIZE=-1]
[/SIZE][SIZE=+1]Interview: Fatemeh Haghighatjoo on How the United States Should Respond to Iran's Opposition Movement [/SIZE]Source: insideIRAN.org Fatemeh Haghighatjoo was a member of Iran's Parliament from 2000 to 2004, and a prominent advocate of women's rights and political reform. She resigned in 2004 after a crackdown on reformers and left Iran in 2005. She is now a visiting scholar at the University of Massachusetts-Boston.
Fatemeh Haghighatjoo at the United4Iran rally in San Francisco, July 2009
photo by Ali MoayedianQ: The Obama administration has been reluctant to express support for the opposition movement out of fear that doing so would end Iran's cooperation in the nuclear negotiations. But now that those talks are at an impasse, what should the United States do regarding the opposition?
A: I would say the United States should carefully and delicately support the opposition movement based on United Nations conventions, because Iran is a signatory to many UN human rights conventions.
Second, the United States can help the flow of information in Iran by providing technical support for Internet and satellite access. For example, one important question is how to increase the security of domains, hide the identity of dissidents who run websites and social networking sites, and also provide a free place to move blocked websites from different servers, once the authorities shut down opposition websites. This would help the dissidents. There are many volunteers who are running the websites and they need to deal with the blockade on the Internet. The Internet and other forms of information are having a huge impact on the opposition movement. Look at the impact of BBC Persian TV during the past six months.
Q: How do you view the opposition at this stage?
A: The green movement encompasses a wide spectrum of protestors. At one side of the spectrum are protestors who are loyal to the regime and just have objections to the fraudulent election, and their ultimate goal is the removal of President Ahmadinejad. And at the other side are dissidents who fight to bring the regime down. Although the opposition is incoherent, it does have the common goals of removing Ahmadinejad, ending the violation of people's rights, and releasing all political prisoners.
The internal leadership of the Green Movement is loyal to the foundation of the regime, so after increased demands that threaten the nature of the regime, movement leaders may be increasingly concerned about both the fundamentalists inside the government and the extremists within the movement. Former presidents Mohammed Khatami and Hashemi Rafsanjani have warned against radicalism. Also, there is an effort to have negotiations between opposition leaders and Supreme Leader Khamenei, even though Khamenei still talks tough and tries to convince all influential figures to condemn the protests.
The situation today is very different from past unrest. Even if the authorities arrest Mir Hossein Moussavi and Mehdi Karroubi, the protests will continue. There are more cracks now among the political elites than ever before. There is a rift between Khamenei and former President Hashemi Rafsanjani. We also see a crack between the regime and the clergy. In every aspect of the regime, you will see that the crisis is deepening. The movement is deep and spreading. On the one hand, the regime's strategy is the continuation of the crackdown, the arrests of activists and political leaders, to block the flow of information, and not allow any protests in the near future; and, on the other hand, the regime is trying to attract people to state-run TV by running debates at least through the end of the anniversary of the 1979 Islamic Revolution in February and to recruit people for a huge pro-state rally on February 11.
It is important for the West, especially for the United States, to act correctly.
Q: Can traditional conservatives, such as Rafsanjani and Parliament Speaker Ali Larijani reform the system?
A: I do not see that they have such ability to reform the system because of the contradiction within the system. Khamenei does not tolerate any initiation for reform. They are unable to meet the people's needs.
Q: Given the political instability inside Iran, what are the options available to the United States in dealing with Iran?
A: I understand that the United States wants to see progress on the nuclear side, while wanting to help the opposition movement, and these two things can be at cross-purposes. Inside Iran, because of the crisis and the cracks among political elites, they can't reach ultimate decisions on international affairs. In domestic issues, the Supreme Leader, Khamenei, prefers to use his power to make decisions, and to some extent, he may be successful for now through the branches of government. However, he has not fully succeeded in gaining the support of most clergy, prominent politicians, and influential figures.
We see this lack of agreement on the nuclear issue because members of the regime keep changing their position. This, more than anything, shows the splits among the factions. Since 2005, Iran has bought time. But this time, it is different. First, they know that some countries do not like Iran's regime, especially the current government. Khamenei fears that, in the future, the West might do something against him. But he believes that if he can acquire knowledge on building a nuclear weapon, this would give Iran the upper hand in future nuclear negotiations with the West. I guess the ultimate goal of some of Iran's hardliners is a nuclear weapon, either to counter a likely air attack or to force toleration of the actions of a nuclear Iran.
But right now, Khamenei can't reach an agreement on the nuclear issue because he can't manage two crises at once, and for him the domestic issue is more important.
He understands that this movement, the opposition, could overthrow his government. He understands that the dissidents are not just about removing Ahmadinejad from power; now, the dissent is about much more than that.
Iran is in the process of transitioning to democracy. Supporting smooth transition would strengthen regional security. However, any sort of attack on Iran under any circumstance would dramatically hurt the movement. The Obama administrative and his allies, aside from maintaining negotiations with Iran regarding the nuclear program, should pay more attention to human rights issues in Iran and put more pressure on Iran's government to release all political prisoners and stop the executions.
About: InsideIRAN.org is a bi-weekly journal of analysis and research written primarily by scholars and activists living inside Iran and those who have recently left the country. Our purpose is to provide in-depth information about the internal political dynamic that is unavailable in the mainstream media. Through research and commentary, we will continue to document the political and theological crisis.
www.insideiran.org
... Payvand News - 01/26/10 ... --
01/26/10 [SIZE=-1]
Fatemeh Haghighatjoo at the United4Iran rally in San Francisco, July 2009
photo by Ali MoayedianQ: The Obama administration has been reluctant to express support for the opposition movement out of fear that doing so would end Iran's cooperation in the nuclear negotiations. But now that those talks are at an impasse, what should the United States do regarding the opposition?
A: I would say the United States should carefully and delicately support the opposition movement based on United Nations conventions, because Iran is a signatory to many UN human rights conventions.
Second, the United States can help the flow of information in Iran by providing technical support for Internet and satellite access. For example, one important question is how to increase the security of domains, hide the identity of dissidents who run websites and social networking sites, and also provide a free place to move blocked websites from different servers, once the authorities shut down opposition websites. This would help the dissidents. There are many volunteers who are running the websites and they need to deal with the blockade on the Internet. The Internet and other forms of information are having a huge impact on the opposition movement. Look at the impact of BBC Persian TV during the past six months.
Q: How do you view the opposition at this stage?
A: The green movement encompasses a wide spectrum of protestors. At one side of the spectrum are protestors who are loyal to the regime and just have objections to the fraudulent election, and their ultimate goal is the removal of President Ahmadinejad. And at the other side are dissidents who fight to bring the regime down. Although the opposition is incoherent, it does have the common goals of removing Ahmadinejad, ending the violation of people's rights, and releasing all political prisoners.
The internal leadership of the Green Movement is loyal to the foundation of the regime, so after increased demands that threaten the nature of the regime, movement leaders may be increasingly concerned about both the fundamentalists inside the government and the extremists within the movement. Former presidents Mohammed Khatami and Hashemi Rafsanjani have warned against radicalism. Also, there is an effort to have negotiations between opposition leaders and Supreme Leader Khamenei, even though Khamenei still talks tough and tries to convince all influential figures to condemn the protests.
The situation today is very different from past unrest. Even if the authorities arrest Mir Hossein Moussavi and Mehdi Karroubi, the protests will continue. There are more cracks now among the political elites than ever before. There is a rift between Khamenei and former President Hashemi Rafsanjani. We also see a crack between the regime and the clergy. In every aspect of the regime, you will see that the crisis is deepening. The movement is deep and spreading. On the one hand, the regime's strategy is the continuation of the crackdown, the arrests of activists and political leaders, to block the flow of information, and not allow any protests in the near future; and, on the other hand, the regime is trying to attract people to state-run TV by running debates at least through the end of the anniversary of the 1979 Islamic Revolution in February and to recruit people for a huge pro-state rally on February 11.
It is important for the West, especially for the United States, to act correctly.
Q: Can traditional conservatives, such as Rafsanjani and Parliament Speaker Ali Larijani reform the system?
A: I do not see that they have such ability to reform the system because of the contradiction within the system. Khamenei does not tolerate any initiation for reform. They are unable to meet the people's needs.
Q: Given the political instability inside Iran, what are the options available to the United States in dealing with Iran?
A: I understand that the United States wants to see progress on the nuclear side, while wanting to help the opposition movement, and these two things can be at cross-purposes. Inside Iran, because of the crisis and the cracks among political elites, they can't reach ultimate decisions on international affairs. In domestic issues, the Supreme Leader, Khamenei, prefers to use his power to make decisions, and to some extent, he may be successful for now through the branches of government. However, he has not fully succeeded in gaining the support of most clergy, prominent politicians, and influential figures.
We see this lack of agreement on the nuclear issue because members of the regime keep changing their position. This, more than anything, shows the splits among the factions. Since 2005, Iran has bought time. But this time, it is different. First, they know that some countries do not like Iran's regime, especially the current government. Khamenei fears that, in the future, the West might do something against him. But he believes that if he can acquire knowledge on building a nuclear weapon, this would give Iran the upper hand in future nuclear negotiations with the West. I guess the ultimate goal of some of Iran's hardliners is a nuclear weapon, either to counter a likely air attack or to force toleration of the actions of a nuclear Iran.
But right now, Khamenei can't reach an agreement on the nuclear issue because he can't manage two crises at once, and for him the domestic issue is more important.
He understands that this movement, the opposition, could overthrow his government. He understands that the dissidents are not just about removing Ahmadinejad from power; now, the dissent is about much more than that.
Iran is in the process of transitioning to democracy. Supporting smooth transition would strengthen regional security. However, any sort of attack on Iran under any circumstance would dramatically hurt the movement. The Obama administrative and his allies, aside from maintaining negotiations with Iran regarding the nuclear program, should pay more attention to human rights issues in Iran and put more pressure on Iran's government to release all political prisoners and stop the executions.
About: InsideIRAN.org is a bi-weekly journal of analysis and research written primarily by scholars and activists living inside Iran and those who have recently left the country. Our purpose is to provide in-depth information about the internal political dynamic that is unavailable in the mainstream media. Through research and commentary, we will continue to document the political and theological crisis.
www.insideiran.org
... Payvand News - 01/26/10 ... --
Iran exports just over 300,000 tonnes of HRC in last nine months
Tehran 26 January 2010 17:21
Iran exported just over 302,000 tonnes of hot rolled coil in the first nine months of the current Iranian year (starting March 21 2009), according Iranian customs. Just over 138,340 tonnes...
Siemens denies giving Iran censorship technology
(AFP) – 5 hours ago
BERLIN — Siemens denied on Tuesday that it has acted in an illegal manner after rights groups accused the German industrial group of selling technology to Iran that could be used to monitor the Internet.
"We have no reason to think that we have not acted correctly or in a legal manner in Iran," Joe Kaeser, Siemens's head of corporate finance, said at a news conference.
The Threatened People's Defence Society, a German human rights group, said telecom equipment maker Nokia Siemens Networks (NSN) had "strongly contributed to the repression of the Iranian opposition."
NSN is a joint venture between Siemens and Finnish telecom giant Nokia.
NSN acknowledged last year that technology it sold to Iran in 2008 could be used to monitor calls, but denied claims it can be used for web censorship.
Tehran 26 January 2010 17:21
Iran exported just over 302,000 tonnes of hot rolled coil in the first nine months of the current Iranian year (starting March 21 2009), according Iranian customs. Just over 138,340 tonnes...
Siemens denies giving Iran censorship technology
(AFP) – 5 hours ago
BERLIN — Siemens denied on Tuesday that it has acted in an illegal manner after rights groups accused the German industrial group of selling technology to Iran that could be used to monitor the Internet.
"We have no reason to think that we have not acted correctly or in a legal manner in Iran," Joe Kaeser, Siemens's head of corporate finance, said at a news conference.
The Threatened People's Defence Society, a German human rights group, said telecom equipment maker Nokia Siemens Networks (NSN) had "strongly contributed to the repression of the Iranian opposition."
NSN is a joint venture between Siemens and Finnish telecom giant Nokia.
NSN acknowledged last year that technology it sold to Iran in 2008 could be used to monitor calls, but denied claims it can be used for web censorship.
Being a shirzan and having a PhD in psychology, I am not sure why she is afraid to show her hair. A shirzan who is afraid to go to Mohammad's hell and needs to have psychology sessions to get rid of that head cover. I know, I know, she has the right to her beliefs, but I hope we have people better than that to represent Iranian women.
