برترین های قرن با فرامرز ظلی

[kasra1930]

برترین های قرن با فرامرز ظلی :
دروازه بان:
ناصر حجازی را انتخاب می کنم. البته احمدرضا عابدزاده هم شایستگی های بسیاری دارد اما در نهایت حجازی از دید من بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران است.
دفاع چپ:
مصطفی عرب انتخاب من در این پست است. من در تیم ملی ایران و تیم ملی ارتش با او بازی کردم. مصطفی دفاع بسیار مستحکم، با شعور و باهوشی بود.
مدافعان میانی:
حسین گازرانی انتخاب اول من در این پست است. سالها با او بازی کردم و پشت سر او بودم. حسین بسیار مستحکم و باهوش بود. اون خونسرد فوتبال بازی می کرد. دیگر انتخابم در این پست محمد پنجعلی است. پنجعلی به نظر من یکی از مدافعانی بود که شعورش در دفاع وسط نمونه بود. استوپ می کرد، نگاه می کرد و پاس های خوبی می داد و باهوش بود. با هافبک ها هم بسیار خوب ارتباط برقرار می کرد.
دفاع راست:
ابراهیم آشتیانی. پدیده بزرگی که خط دفاعی خود تا خط دفاعی حریف را طی می کرد. پاس های خوبی می داد و ضربات خوبی می زد با همان هوش و ذکاوتش برمی گشت.
هافبک راست:
علی پروین را انتخاب می کنم. بازیکنی بود که در عمرش 20 بار زمین نخورد اما تاکتیک ها را به خوبی ارائه می کرد. ضربات کاشته عالی داشت، خوب پاس می داد و یک کاپیتان فکور بود.
هافبک دفاعی:
در این پست پرویز قلیچ خانی را انتخاب می کنم. بازیکنی که شاید در تاریخ فوتبال ایران می توانست در هر تیمی بازی کند، رد شدن از او خیلی سخت بود. همه چیزش بی نظیر بود. در تیم ملی، در پاس، در تیم ملی ارتش با هم بودیم.
هافبک چپ:
علی کریمی انتخاب من در این پست است. یک هافبک فکور و موفق در جایگیری ها، کریمی در پاس هایی که به مهاجمان می داد بسیار خوب بود. تکنیکی عالی داشت و فوق العاده انسانی شریف و بازیکنی مطیع در میدان بود.
هافبک نفوذی:
حسین کلانی انتخاب من در این پست است. حسین تیزرو ترین مهاجمی بود که من دیده ام. ضرباتی که به سمت دروازه می زد گلرها تشخیص نمی دادند گاهی به کدام سمت می زند. او فوق العاده جنگنده و صبور بود. سرزدن هایش هم فوق العاده بود.
مهاجمان:
انتخاب اولم در این پست همایون بهزادی است. همایون شخصیت والایی در فوتبال داشت، ضربات سر را در بلندای آسمان اجرا می کرد بسیار فکور بود. در عین جنگندگی به گوش چپ پرسپولیس در یک فصل 14 پاس داد که 12 تایش گل شد.
فرامرز ظلی اینجا احساساتی شد و برای سرطلایی فوتبال ایران ابراز دلتنگی کرد. ظلی یکی از شعرهای خود را برای همایون بهزادی خواند:
همایون جان، دلم برای تو تنگ است و از دریچه هنوز به راه آمدنت با امید می نگرم.
دیگر انتخابم در این پست علی دایی است. یک فوتبالیستی که در تاریخ فوتبال ایران باید او را با خطوط زرین نوشت. شایسته از هر لحاظ، کردار، رفتار، شخصیت. از نظر فوتبالی هم کسی است که به تازگی رونالدو رکوردش را شکسته و این برای یک ایرانی فراتر از انتظار است.
سه بازیکن برتر قرن:
علی دایی نفر اول. علی پروین نفر دوم و پرویز قلیچ خانی نفر سوم.
مربی قرن:
حشمت مهاجرانی در مربی ایرانی انتخاب من است. در بین مربیان خارجی نیز رایکوف را انتخاب می کنم.
داور قرن:
زنده یاد جعفر نامدار، اولین داور ایرانی بود که در جام جهانی سوت زد.
تیم قرن:
تیم ملی قهرمان آسیا شد و با حشمت مهاجرانی به جام جهانی 1978 رفت، فوق العاده بود.

 

[kasra1930]

پرواز تماشایی فرامرز ظلی در نمایی از مسابقه ی تدارکاتی تیم ملی با ارتش رستوف اکراین، آن سو تر مصطفی عرب. رستوف، مرداد 1343

 

[oghabealborz]

Very interesting thanks kasra jan.
I have breifly met Mr Zelli and I was very Impressed by his impeccable manners and outstanding humanity and humbleness.
Although I question some of his selections but I respect and salute him.

 

[kasra1930]

Very interesting thanks kasra jan.
I have breifly met Mr Zelli and I was very Impressed by his impeccable manners and outstanding humanity and humbleness.
Although I question some of his selections but I respect and salute him.

سلام عقاب جان به نظرم جالب اومد.تجربه دیدارت را مرسی که بیان کردی.منم کمی نسبت به انتخاب بازیکنانش سوال دارم.

 

[oghabealborz]

سلام عقاب جان به نظرم جالب اومد.تجربه دیدارت را مرسی که بیان کردی.منم کمی نسبت به انتخاب بازیکنانش سوال دارم.

قربانت کسری جان، اگه شده سیزده نفر بفرستی تو زمین باید حسن روشن و کریم باقری حتما تو هر تیم تاریخ ایران و آسیا باشند.

 

[Payandeh Iran]

If football was like it is today, Rowshan would play in top top teams. Super genius, fast, deadly with both feet, great in the air even being a little people in Gulliver’s Travels

 

[ME]

how is best of century when our TM is not 100 y/o yet?

I guess Faramarz khan suffers early Alzheimer! he only remembers very routine old things.

 

[IEI]

how is best of century when our TM is not 100 y/o yet?

I guess Faramarz khan suffers early Alzheimer! he only remembers very routine old things.

1300-1400 is what he means I think.

 

[oghabealborz]

how is best of century when our TM is not 100 y/o yet?

I guess Faramarz khan suffers early Alzheimer! he only remembers very routine old things.

He is being courteous to his mates.
He is such a gentleman.
I Don't know how anyone could leave out Roshan and Bagheri .

Defensive midfielder with 50 goals in 85 games !

 

[homaie]

TM first game was in 1941. Prior to that Tehran XI around 1920s. The issue is we can not compare for example players from the last 20 years to players from 1950s and 1960s.
I would add Hamid Alidoosti instead of Hossain Klani. Alidoosti had techniques and perfect scoring capability. The only issue was that he did not play for two top Tehran teams. Also, I would like to put Jabari on left forward with nice technique.

 

[oghabealborz]

TM first game was in 1941. Prior to that Tehran XI around 1920s. The issue is we can not compare for example players from the last 20 years to players from 1950s and 1960s.
I would add Hamid Alidoosti instead of Hossain Klani. Alidoosti had techniques and perfect scoring capability. The only issue was that he did not play for two top Tehran teams. Also, I would like to put Jabari on left forward with nice technique.

Alidoosti was a great player, but so was Changiz and Mohammadkhani !
So it's difficult to fit them all in...

 

[homaie]

Alidoosti was a great player, but so was Changiz and Mohammadkhani !
So it's difficult to fit them all in...

I see Alidoosti one of five top all time players - he had tecniquues, good on air and perfect shooting. Others are Ghelichkani, Karimi, Parvin and Hejazi.

 

[oghabealborz]

I see Alidoosti one of five top all time players - he had tecniquues, good on air and perfect shooting. Others are Ghelichkani, Karimi, Parvin and Hejazi.

Yes, he was all that you said...early 80s I had a chance to train with Homa youth team for few months and first team was also training so I had a chance to see them and I think Alidoosti was the fittest one of them all .

 

[kasra1930]

برترین های قرن با جهانگیر کوثری:
مظلومی می توانست یک لواندوفسکی باشد؛ ممکن بود دایی به خاطر یک گل قطع نخاع شود
به ترکیب منتخب فکر کرده اید؟
خیلی کار سختی است. نه فقط برای ایران، بلکه برای همه کشورها. بازیکنان هم تراز زیادی داشته ایم که هرکدام در یک مقطع تاریخ، تعریفی داشته اند. یکی در خدمت تیم بوده، یکی انفرادی خوب بوده، یکی بهترین گل ها را زده و یکی بهترین گل ها را گرفته. بنابراین انتخاب 11 نفر کار بسیار سختی است اما ناچارا با کمی اغماض باید این کار را انجام دهیم.

به سراغ دروازه بان برویم. انتخاب تان چه کسی است؟
این همان کار سخت است. از همان دوره های اول، آقاحسینی یکی از بهترین دروازه بان ها بوده، سپس محمد بیاتی، فرامرز ظلی، عزیز اصلی که در صعود ما به المپیک 1964 نقش داشت. بعدها ناصر حجازی، مهدی کشاورز، منصور رشیدی، مرحوم نیک نفس و قفل ساز و ... آمدند. پس از انقلاب نیز دروازه بانی مانند احمدرضا عابدزاده را داشتیم که از لحاظ فنی بسیار خوب بود. با در نظر گرفتن تمامی معیارها می توان گفت ناصر حجازی می تواند بهترین دروازه قرن اخیر فوتبال کشورمان باشد.

مدافعان وسط تیم تان چه کسانی هستند؟
ما در قدیم آقای ارغوانی را داشتیم، سپس به رنجبر، حسن حبیبی، مجید حلوایی، اکبر کارگرجم و ... می رسیدیم. این ها شاخص ها مدافعان میانی ما بودند ولی این که کامل ترین باشند نه. پرویز قلیچ خانی را داریم که در تمامی پست های دفاع و هافبک بازی کرده و حتی مهاجم نوک نیز بوده است. در دیدار انتخابی جام جهانی با استرالیا در سال 1974 در نوک خط حمله بازی کرد و در تهران 2 گل زد. یک گل دیگر می زد، 3-3 مساوی می شدیم و بازی به وقت اضافه کشیده می شد. به هر حال به نظرم در پست دفاع وسط، بهترین بازیکن دفاع تاریخ فوتبال ایران است.
یک دفاع دیگرم، حسن حبیبی است که مرد سال فوتبال ایران و مرد ورزش ایران شده و ایشان نیز در پاس و تیم ملی بازی می کرد. دفاع خوبی بود. خوب سر می زد و دفع می کرد اما نه اینکه بخواهد بازیسازی کند. در واقع سیستمی که آن زمان ما می خواستیم، این مدافعان عالی بودند.

با دو دفاع چپ و راست، خط دفاعی مان کامل می شود.
مشکلی که ما در پست دفاع چپ داریم، این است که در 40-50 سال اخیر، دفاع چپ آنچنان فوق العاده ای ندیده ام. شاید خوب بوده اند اما باید شایسته حضور در تیم قرن باشند. من کسی را شایسته تر از منصور امیرآصفی نمی بینم. او کاپیتان تیم ملی بوده، دفاع چپ و وسط و همچنین راست بازی کرده، سپس مربی خوبی از نظر اخلاقی و فنی بود. از نظر فنی به نظرم نمره خیلی بالایی داشت.
برای پست دفاع راست، 2-3 مدافع داریم که بسیار عالی بوده اند. یکی ابراهیم آشتیانی است که در سیستم راجرز، دفاع طولی بازی می کرد و این اجازه را داشت رو به جلو حرکت کند و برای بهزادی و کلانی و سپس برای ایرانپاک سانتر می کرد. این سانتر ها یا گل می شدند یا توپ های برگشتی توسط هافبک ها با شوتزنی گل می شدند. او با پروین خیلی بازی کرده بود و به همین دلیل خیلی خوب همدیگر را درک می کردند. یعنی مثلا توپ را به پروین می داد و می دانست او توپ را در گوشه راست به او می دهد. در واقع وظیفه گوشه پرسپولیس این بود که حرکت کند و دفاع کناری تیم حریف را با خود به عقب ببرد تا فضایی ایجاد شود. ابراهیم آشتیانی نیز از آن فضا استفاده می کرد و خیلی خوب بود و یک بار مرد سال فوتبال نیز شد. در تیم ملی نیز فیکس بازی می کرد. در آن زمان پرسپولیس اسکلت تیم ملی را تشکیل می داد. کار درستی هم بود. مثلا بایرن مونیخ در آلمان نیز این گونه است یا یوونتوس و آژاکس در تیم های ملی شان. این ها نیز در تیم ملی همین کار را کردند. آشتیانی دفاع خوبی بود ولی در دفاع که مثلا خوب دفع کند و ... خیلی موفق نبود. به همین دلیل نمی توانم ایشان را انتخاب کنم.
پس از او یک دفاع راس از تیم ملی جوانان به نام حسن نظری آوردیم که بسیار خوب می دوید و تکنیکی بود. با وجود قد کوتاهش، آن قدر پخته بازی می کرد که به نظر نمی رسید 20 سالش است. او نیز یک سری نواقص داشت. مثلا سرزن نبود. بازی ایران و هلند را اگر در جام جهانی 78 ببینید، دو ضربه سر را ریزن بریک روی سر نظری می زند. شاید این ها ضعف باشند ولی امتیازات عالی ای داشت که بی نظیر بود. شرکت در حمله، بازیسازی در دفاع و .... او نیز صد در صد کامل نبود. به همین دلیل من در این پست مهدی مهدوی کیا را قرار می دهم که هم وینگر، هم هافبک و هم دفاع خوبی در تیم ملی و باشگاهش بود.

ترکیب تیم ما 4-4-2 است. می خواهید با این ترکیب ادامه دهید یا آن را تغییر دهید؟
من در آن زمان 3-3-4 را خیلی دوست داشتم. البته در آن زمان ما 4-2-4 بازی می کردیم و این سیستم به 2 هافبک خیلی فشار می آورد. سپس 3-3-4 آمد و پس از آن 2-4-4 آمد که تکمیل تر شد.
من در سیستم 3-3-4 ایرج دانایی فرد را قرار می دهم. کسی که در ظاهر به او نمی خورد این قدر قدرت و دوندگی داشته باشد. او هافبک چپ تیم من خواهد بود. دانایی فرد کار خود را با جوانان تاج شروع کرد. سپس نظامی و افسر نیروی هوایی شد. به همین دلیل در تیم عقاب بازی کرد. تیم بسیار خوبی بود که همه ملی پوش بودند. غلام وفا، حسین باباخواه، مصطفی عرب و ... حتی یک دوره ملی پوشان بزرگی را به تیمشان بردند تا قهرمان شوند. دانایی فرد پس از عقاب به دیگر تیم نظامی یعنی پاس آمد. در آن زمان تیمسار خسروانی، مالک باشگاه تاج او را از ارتش بازخرید کرد و به این تیم بازگرداند. ما با یکدیگر در تاج هم دوره نیز بودیم. دانایی فرد واقعا در آن سال ها بی نظیر بازی کرد. یادم است یک جام چهار جانبه یوگوسلاوی در زاگرب داشتیم. در آن زمان نیز برف آمده بود و زمین لغزنده بود. یک بازی مقابل ملی پوشان یوگوسلاوی و یک بازی مقابل لوکوموتیو مسکو داشت که واقعا بی نظیر بود. قشنگ یادم است طرفداران یوگوسلاوی، او را تشویق می کردند. سپس هم در جام جهانی مقابل آن اسکاتلند بزرگ گلزنی کرد که با آن گل، اعتبار تازه ای به فوتبال ایران بخشید. اسکاتلند 11 ستاره لیگ انگلیس و بهترین سرزن های دنیا را داشت. در آن بازی، دانایی فرد باعث شد ما نبازیم. به نظرم او بهترین هافبک چپ تاریخ فوتبال ایران است.

دو هافبک دیگر در این ترکیب لازم داریم.
علی پروین را به عنوان هافبک وسط قرار می دهم. هافبک دیگر تیم نیز خداداد عزیزی است. هر سه هافبک هجومی هستند و تیم کلا حمله ای می شود.

 

[kasra1930]

این سه هافبک قرار است کدام مهاجمان را تغذیه کنند؟
خیلی سخت است. مهاجم فوق العاده درخشانی داریم. از آقای کوزه کنانی در چپ بگیرید تا مسعود برومند در شاهین که استثنا بود. امیر عراقی، پرویز دهداری که یک بغل راست فوق العاده بود. سپس همایون بهزادی که یک استثنا در فوتبال ایران بود. گل های بسیاری زد. مردم لقب هایی به آن ها می دادند که خود ساخته بود. همایون سر طلایی را بیخود نمی گویند. در کنار او حمید شیرزادگان بود که در تیم ملی، شاهین و پرسپولیس کنارش بود. یک زمان دهداری و بهزادی بازی می کردند که دهداری مربی شد و شیرزادگان و بهزادی کنار هم بودند. سپس حسین کلانی کنار بهزادی آمد که بی نظیر بود. سپس غلامحسین مظلومی آمد. یک بار رایکوف ما را جمع کرد و گفت من حسرت می خورم که ایران فوتبالیستی مانند غلامحسین مظلومی دارد. او می تواند در اف سی کلن آلمان فیکس بازی کند و آقای گل بوندسلیگا شود. قدش 189 و شماره پایش 49، با هرکجا که می زد، توپ وارد گل می شد. بعد درشت بود. عقب که می آمد، با پای مدافع برخورد می کرد و آن مدافع باید تعویض می شد. اصلا چیز عجیبی بود. شوت هایش فوق العاده بود. سر زدن هایش را ببینید، به نظرم از سر زدن بهزادی بهتر بود. واقعا مانند لواندوفسکی که الان این گونه گل می زد، مظلومی نیز می توانست چنین بازیکنی باشد. شما باید سر ساعت بخوابید، به موقع بخورید، بعد تمرین نایستید، تفکرات مربی را پیاده کنید و به او گوش کنید. به نظرم اگر مظلومی این انضباط تیمی را داشت، استثنایی ترین مهاجم می شد. البته با این وضع هم بود و در تمام بازی های ملی و باشگاهی گل می زد. من خودم مقابلش بازی کردم و بزن بزن هم داشتیم. قدش بلندتر بود، سرزن تر از من بود. بغل پا می زد با پای 49 که هیچ جا اشتباه نمی رفت. زورش واقعا زیاد بود و خوزستانی بودنش باعث شده بود تکنیکش عالی باشد.
با این حال مهاجمی که انتخاب می کنم که کمی متمایل به میانه میدان نیز باشد، جلال طالبی است. ایشان یکی از استثنایی ترین هافبک ها و مهاجمان تاریخ فوتبال ماست. عمر فوتبالش کم بود زیرا آسیب دید. او یکی دو سال در دارایی بازی کرد و به تاج آمد. یکی از بهترین بازیکنان آسیا بدون هیچ اغراق. می توانست در اروپا یکی از بهترین ها باشد. قد بلند و تکنیک بی نظیر. دریبل ریز می زد، دریبل 5 متری می زد. دریبل سر پا می زد. بانیک استروا به تهران آمده بود. گلری به نام ونسل داشتند که دروازه بان تیم ملی شان شده بود. او جانشین شرایوف شده بود. آن ها گفتند هرکدام از بازیکنان شما توانستند به ما گل بزنند، ما پولی که باید از بازی شما بگیریم را نمی گیریم. در آن بازی جلال طالبی قیامت کرد. 7-8 تا توپ 6 قدمی همه را دریبل کرد و ونسل می گرفت. اصلا ونسل معروف است. هروقت یاد یک گلر خوب می افتیم، یاد او می افتیم. استاد این بود که توپ را از میان پای بازیکنان رد کند. همه نوع دریبلی می زد. واقعا استثنایی بود. جالب این است سرزن نیز بود. در دارایی بازی می کند و با تاج بازی داشتند. سانتری انجام شد به پشت محوطه جریمه و او پایش از بقیه بازیکنان خیلی بالاتر بود و از همان جا با سر توپ را وارد گل کرد. بنابراین او را در تیم منتخب قرار می دهم.

دو مهاجم دیگر هم می خواهیم.
آن دو مهاجم مشخص هستند. یکی علی دایی است که استثناست. یعنی خداوند استعداد گلزنی را درون او قرار داده است. فیزیک خوب، قد مناسب و شجاعت این را دارد که هرکجا می خواست، ضربه می زد. در بازی با کره جنوبی، از میان پای مدافع کره شوت می زند و توپ وارد دروازه می شود. اصلا کسی فکرش را نمی کرد چنین ضرباتی را بزند، اصلا نباید چنین ضربه ای را می زد. در دیدار با کویت یک ضربه سر می زند که نمی دانم چه کسی این شجاعت را دارد چنین ضربه ای بزند. 6-7 متر می دود، شیرجه و ضربه سر می زند. سر او زیر گردنش گیر می کند و حتی می توانست قطع نخاع شود ولی بلند شد سرحال. به نظرم مهاجمی در تاریخ فوتبال ایران به مانند علی دایی نیامده است. به نظر من کمی دیر وارد فوتبال شد. می توانست زودتر به فوتبال ایران وارد شود. او مرد سال فوتبال آسیا هم شد. امیدواریم او همچنان آقای گل جهان بماند.
در این سیستم سه مهاجمه ما می توانستیم گزینه های زیادی کنار علی دایی بیاوریم. مسعود برومند می توانست در این تیم قرار بگیرد. کوزه کنانی، فرشاد پیوس، ناصر محمدخانی، حسین کلانی، پرویز دهداری و ... می توانستند قرار بگیرند. ما فوتبالیستی به نام حسن روشن داشتیم که هم گوش راست بود هم گوش چپ. او واقعا بی نظیر بود. در واقع او ضرب آهنگ خط حمله تیم را زیاد می کرد و این خیلی برای یک تیم مهم است که فشار کمتر می شود. ما با یکدیگر هم بازی بودیم. بازی با پاس بود که من دفاع چپ بودم و او هافبک چپ. 4 تا به پاس زدیم که او 3 گل زد. استارت های انفجاری روشن را در آسیا ندیده ام. مثلا در 5-6 متر یک جهش می کردند که سریع جا می ماندی. شاید علیرضا عزیزی نیز شبیه او بود. شاید عزیزی در 6 متر مرا جا می گذاشت ولی در 50 متر من از او جلو می زدم. حسن روشن در جام جهانی هم گل زد. در تیم تاج نیز بهترین گل های این باشگاه را زد. در تیم ملی نیز عالی بود. جوانان ما 3 بار قهرمان شد که دو بار با حسن روشن بود. در آن زمان مربیان فکر می کردند کدام دفاع چپ یا راست مقابل حسن روشن ضعف دارد. یادم است یک بار با پرسپولیس در ورزشگاه آزادی بازی کردیم. آن روز مربی به من گفت باید گوش چپ بازی کنی. من دفاع بودم و اصلا نمی توانستم جلوتر بازی کنم. شب مربی به اتاقم آمد. من و هادی نراقیان هم اتاق بودیم. آقایان پورحیدری و رایکوف پیش من آمدند و گفتند شما باید گوش چپ بازی کنی. اصلا خوشحال بودم زیرا فکر نمی کردم بازی کنم و اگر هم بازی کنم، دفاع چپ هستم. خلاصه به من گفتند شما آنجا بازی کن و اجازه نده ابراهیم آشتیانی نفوذ کند. ما به این دلیل تو را آنجا گذاشته ایم که حسن روشن به سمت راست برود و جلوی رضا وطنخواه را بگیرد. وطنخواه از حسن روشن می ترسید زیرا سرعت کمی داشت و روی پاشنه بازی می کرد. بازی بعدی تیم، مجددا روشن به پست هافبک چپ بازگشت و من نیز دفاع چپ شدم. حسن روشن در هر تاکتیکی در خدمت تیم بود. ضربه های چپ و راستش عالی بود و نمی دانستید با کدام پا می خواهد بزند. View attachment 44972

 

[kasra1930]

 

[kasra1930]

جهانگیر کوثری (متولد دی ۱۳۳۰ در تهران) مدافع سابق تیم های راه آهن و تاج در جام تخت جمشید و تهیه‌کننده سینما، مجری، فوتبالیست، گزارشگر فوتبال و روزنامه‌نگار ...، همسر رخشان بنی‌اعتماد (کارگردان سینما) و پدر باران کوثری (هنرپیشه)

 

[kasra1930]

جهانگیر کوثری در تیم راه آهن در سومین دوره جام تخت جمشید. اسفند 1353
ایستاده از راست به چپ :
اکبر اروچعلی زاده - محمود ساتری - بهروز تابانی - جهانگیر کوثری - قاسم طبیبی - حسن مرادی و حافظ طاحونی
نشسته از راست به چپ :
اکبر حقیقت - حاج محمد آزادان - منصور کاویانپور و حمید نیتی
سرمربی : زنده یاد پرویز ابوطالب

 

[kasra1930]

برترین های قرن با حمید علیدوستی: دایی فوتبال ایران را نورانی کرد

 

[kasra1930]

برترین های قرن با نصرالله عبداللهی : رایکوف هم مربی بود، هم پزشک، هم ر